ตอนที่ 3!
ฮะอิโดที่โดนดาบไม้ฟาดอัณฑะรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นไปสามวินาที ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้และรีบใช้เคียวเหล็กฟันเป็นแนวขวางใส่ชิบะไค
"อุ๊ว!? รวดเร็วขึ้นนิดหน่อยนะเนี่ย!"
ชิบะไคหลบคมเคียวที่รวดเร็วปานสายลมแล่นได้ มันกระโดดถอยออกห่างจากฮะอิโด แต่ฮะอิโดไม่ยอมให้ชิบะไคได้ตั้งหลัก
เงาสีดำที่เป็นเงาร่างของฮะอิโดเข้าปะทะกับชิบะไคที่ยกดาบขึ้นป้องกันเคียวเหล็กอย่างต่อเนื่อง
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่สิบกระบวนท่า ฮะอิโดก็ทำความเสียหายให้ชิบะไคไม่ได้สักนิด ความต่างชั้นของพลังนั้นฮะอิโดเริ่มรับรู้ได้
"เจ้านี่เป็นพวกไม่รักบุตรสินะ?" ชิบะไคยิ้มชั่วร้ายอย่างเห็นได้ชัด
"?" ฮะอิโดงงกับสิ่งที่ชิบะไคพูด จนกระทั่งดาบไม้กระแทกเข้าที่กลางอัณฑะอีกครั้ง เขาถึงกับหลุดร้องเสียงหลงออกมาเพราะดันไปโดนแผลเก่า "อึ๊ยย!!!"
หากสู้กับคู่ต่อสู้ที่อยู่คนละระดับกันต่อไป ฝ่ายที่มีแต่เสียก็คงเป็นฮะอิโด เด็กหนุ่มเผ่านกฮูกคิดว่าศึกนี้ยื้อไว้ก็เปล่าประโยชน์ เขาจึงล้วงมือไปในกระเป๋าและหยิบเอาระเบิดคงันลูกเล็กออกมา
ชิบะไคคาดเดาผิดไป กระเป๋าของฮะอิโดมีอย่างอื่นนอกจากมีดบินด้วย
-บึ้ม!!!
ควันสีดำปกคลุมฮะอิโดและชิบะไคมิดชิด
"นึกว่าจะมีแค่มีดบินเสียอีก! ลูกเล่นก็พอใช้ได้นะเนี่ยเจ้าหนุ่ม!"
ฮะอิโดเมินเฉยกับเสียงหัาเราะเยาะของชิบะไค เขารีบพุ่งตัวออกจากควันดำในขณะที่ชิบะไคยังหลงทางอยู่ในกลุ่มควัน
"อะไรกัน...ไอ้มนุษย์ที่ใส่หัวหมาชิบะพรางหน้านั่น มันเป็นใครกัน ฝีมือระดับนั้นมันเหนือกว่าพวกซามูไรในเมืองเสียอีก..."
ฮะอิโดเป็นโจรป่าที่ชอบปล้นเสบียงและออกปล้นหมู่บ้าน ถึงเขาจะตัวคนเดียวแต่พลังของเขาก็เพียงพอจะฆ่านักดาบมีวิชาได้ราวยี่สิบคน
ประสบการณ์การต่อสู้ที่ผ่านมามากมาย ทำให้ฮะอิโดสามารถแยกระดับความเก่งของศัตรูได้เป็นขั้นๆ และชิบะไคคือศัตรูคนที่สองที่ฮะอิโดยกให้เป็นศัตรูในขั้นสูงสุด
"บางทีเจ้านั่นอาจเก่งเท่า 'อิยิโทโระ' ก็ได้ เพราะงั้นเราถอยก่อนดีกว่า"
ดวงตาสีเหลืองทองของฮะอิโดเหล่มองไปยังกลุ่มควันดำที่เริ่มอยู่ห่างไกลออกไป เขาคงหนีชิบะไคพ้นแล้ว
"เด็กที่ทำความผิดแล้วหนีน่ะ..." เสียงชิบะไคดังขึ้นข้างหูฮะอิโด
เด็กหนุ่มค่อยๆหันไปมองด้านซ้ายของตน
ชิบะไคกำลังกระโดด วิ่ง ลอยตัวบนกิ่งไม้ติดตามเขามาอย่างชำนาญราวกับยอดนินจา ทั้งที่แต่งตัวคล้ายนักดาบแท้ๆ
"เป็นเด็กไม่ดีนะ" ชิบะไคยิ้มแป้นจนเห็นแล้วอยากดึงแก้ม
"หะ...?" ฮะอิโดตะลึงจนลืมตอบโต้
"อย่างน้อยก็ควรขอโทษสิ ไม่ใช่หนีมาแบบนี้"
"..."
"งั้นข้าจะลงโทษเจ้าสักหน่อยละกัน"
ชิบะไคยังคงยิ้มแป้น หูและขนที่ต้านแรงลมนั้นดูมีความน่าหลงใหลอย่างประหลาด
ชิบะไคเอ่ยปากพูดคำสั้นๆ "เจ้าไม่รักลูกเลยนะ"
ฮะอิโดเหงื่อตกและคิดตามชิบะไคไม่ทัน แต่ทันใดนั้นเขากลับนึกออกว่าชิบะไคกำลังจะสื่อถึงอะไร เขาถึงกับหน้าซีดและตะโกนขอร้อง
"ยะ...อย่านะ!!!"
ไม่ทันแล้ว
ความจุกและความปวดที่หนักแน่นเกิดขึ้นที่หว่างขาของฮะอิโด ท้องช่วงล่างของเขาปวดระบมไปหมด ฮะอิโดตาเหลือกและสำลักน้ำลายออกมา ก่อนจะร่วงลงสู่พื้นดินหมดสติไป
ชิบะไคจับตัวฮะอิโดไว้และใช้เถาวัลย์พันยึดเขาไว้กับต้นไม้
"ทั้งที่แค่คุกเข่าขอโทษก็จบแล้วแท้ๆน๊า"
มันจ้องมองฮะอิโดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน และก็เดินจากไปในเวลาต่อมา
ชิบะไคออกเดินทางตั้งแต่มืดยันเช้า เขาได้เดินมาเจอกับหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ความยากจนคงเป็นสิ่งที่เป็นรูปธรรมของหมู่บ้านนี้
หมู่บ้านแห่งนี้ดูขาดแคลนเสบียง ผู้คนก็หน้าตาอมทุกข์ ยิ่งพวกที่เป็นยามเฝ้าหน้าหมู่บ้านแล้วล่ะก็ พวกเขาทำหน้าขุ่นเคืองเหมือนมีใครไปฆ่าบิดาพวกเขาอย่างไงอย่างงั้น
"เจ้าเป็นใคร?" ยามหมู่บ้านสองคนเอาท่อนไม้ยาวที่ติดหนามแหลมของพืชบางชนิดไว้ที่ปลายมาบังทางเข้า
"ข้าเป็นนักเดินทางน่ะขอรับ" ชิบะไคพยายามยิ้มหวังคลายความระแวงของยาม
"ยิ้มอะไร? มีอะไรน่าตลกมากนักรึไง?"
ชิบะไคหุบยิ้มทันที ดูเหมือนรอยยิ้มมันจะเป็นชนวนจุดระเบิดมากกว่า "ขะ...ขออภัยด้วยขอรับ"
"ถ้าคิดจะเข้าหมู่บ้านก็เอาดาบไม้มาฝากไว้ที่พวกเรา แล้วก็ถอดหน้ากากชิบะออกด้วย!"
ชิบะไคยอมรับข้อตกลงแต่โดยดี เขายื่นดาบไม้และยอมให้พวกยามค้นตัวแต่โดยดี ในหัวก็พลางคิดอย่างมีเหตุผล "หมู่บ้านนี้ต้องเคยเกิดเรื่องอะไรสักอย่างแน่ๆ...การตรวจคนจึงได้เข้มขนาดนี้"
"ถอดหน้ากากด้วย"
พวกยามยื่นท่อนไม้มาจิ้มแก้มของชิบะไคสองสามครั้ง
ความรู้ที่เหมือนมีแมลงวันมาตอมรอบหูนี่มันอะไรกัน ชิบะไคคิดขณะกำลังทำสายตาเบื่อหน่าย
"คือ...แบบว่า...นี่น่ะใบหน้าของข้าแท้ๆเลยขอรับ ไม่ใช่หน้ากากหรอก" ถึงชิบะไคจะพูดความจริง แต่พวกยามก็ไม่เชื่อ กลับกันพวกยามก็ได้เลิกใช้ไม้จิ้มแก้มชิบะไคและได้เดินไปหามันแทน
"ฮู๊ฟฟ!?"
"เปิดเผยหน้าออกมาสิฟะ!!!"
"ก็ ยอก ย่า ยี่ แยะ ย่า ยิงยายยย (ก็บอกว่านี่แหละหน้าจริงไง)"
"ไม่เชื่อเว้ย!!!"
"ฮู้วว!!!"
ชิบะไคถูกพวกยามดึงหนังหน้าจนยืดลงมาเหมือนแผ่นยาง คำอธิบายของชิบะไคเริ่มจับใจความไม่ได้เพราะหน้ากำลังถูกดึง
ผ่านไปราว 10 นาที
ที่ประตูหมู่บ้าน มียามกับคนใส่หน้ากากหมากำลังทะเลาะกัน
"ฮึ๊ยยย!!! ยอ ยี๊ แย้ะ ย๊า ยิง ยอง ย๊า ย๋อยยยย!!! (ก็บอกว่านี่แหละหน้าจริงของข้าว้อยยย)
"ไย่ เยื่อ โย้ยยย!!! (ไม่เชื่อโว้ยยย!!!)"
"ยู๊ววววว!!!"
"ยี้ยยยยยย!!!"
ในสายตาของชาวบ้านแถวนั้น
พวกเขาเห็นมนุษย์หมากับยามกำลังดึงแก้ม ใบหน้ากันจนหน้าแดงทั้งสองฝ่าย
ครับ วันนี้นักเขียนอยากจะมาบอกว่า นิยายเรื่องนี้ลงสัปดาห์ละ 4 ตอนนะครับ ( พฤ ศ ส อ ) อะฮี่ๆๆ
เป็นยังไงบ้างครับ นิยายเรื่องนี้ผมตั้งใจจะให้มีเนื้อหาสบายๆ เบาๆต่อผู้อ่านนะครับ แต่ก็ดันเผลอนึกถึงเนื้อเรื่องช่วงดราม่าในอนาคตมาซะได้ ฮ่าๆๆ
ผักป่าที่ชิบะไคกินเข้าไป! ห่วยแตกจริงๆ!!!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
