ผมย้ายมาอยู่ต่างประเทศได้ 2 เดือน โดยวันแรกที่ย้ายไป ผมเข้าเรียนสายเพราะมัวแต่ยืนอยู่กลางสนามโรงเรียน แล้วหลังจากนั้นก็ไม่เคยมีใครเห็นผมเป็นอย่างอื่นนอกจากตัวตลก
จนกระทั่งช่วงพักเที่ยงของวันอันแสนน่าเบื่อหน่ายวันหนึ่ง ผมได้ยินเสียงเบาๆในตัวตัวเองเรียกเป็นภาษาที่ตัวเองยังไม่คุ้นชินมากนัก ผมไม่ได้พยายามหาต้นตอเสียงเพราะเลือกที่จะไม่สนใจเสียงแซวไร้สาระของคนในโรงอาหารเพราะผมเป็นเด็กจากประเทศหนึ่งในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ยืนเข้าแถวเคารพธงชาติตอนเช้า
แต่เสียงนั้นคอยเรียกอีกตอนพักเที่ยงถัดมา ผมแค่หัวเราะในใจแล้วคิดหาวิธีจะย้ายโรงเรียน ทันใดนั้นก็มีเด็กผู้หญิงปีสูงกว่าเดินมาที่โต๊ะ เธอไม่แม้แต่จะอ้าปากแต่ผมได้ยินชัดเจนถึงเสียงที่เธอทักทายผมอย่างไร้อคติ
เธอถามผมว่าผมทำแบบนี้ได้อย่างไร ผมงง เธอก็งง สรุปเราก็งงด้วยกันอยู่พักใหญ่กว่าจะเข้าใจว่าเสียงนั้นไม่ได้ออกมาจากลำคอ แต่ส่งตรงมายังหัวของผมโดยตรง
ผมอึ้งไปพักหนึ่ง เธอเป็นผํู้หญิงที่ค่อนข้างธรรมดา ออกจะดูเป็นคนตลกในกลุ่มเพื่อน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันค่อนข้างแฟนตาซีมาก หลังจากเราค้นพบความสามารถพิเศษนี้ เราก็เริ่มที่จะติดต่อกันบ่อยขึ้น
เธออยู่ปีสูงกว่าผม 1 ปี เธอเล่าว่าไม่เคยทำแบบนี้กับใคร การฟังเสียงผมได้นั้นเริ่มจากวันหนึ่งที่ผมเดินเข้ามากินข้าวที่โรงเรียนเมื่อ 2 อาทิตย์ที่แล้ว แล้วบ่นเป็นภาษาบ้านเกิดในหัว เธอบอกว่านั้นเป็นครั้งแรกที่เธอได้รู้จักภาษานี้
เรานัดเจอกันบ่อยในพื้นที่คนน้อย เพื่อเรียนรู้พลังนี้ให้มากขึ้น เราค้นพบข้อจำกัดหลายอย่าง ระยะห่างในการได้ยินเสียง ข้อจำกัดด้านภาษา ผมยอมรับว่า 2 เดือนนั้นทำให้ผมไม่ได้เก่งภาษาใหม่นี้อย่างเชี่ยวชาญ แต่เราก็พอปะติปะต่อเรื่องราวได้บ้าง สุดท้ายผมย้ายเข้าไปอยู่ชมรมบาสที่เธออยู่เพื่อจะได้ติดต่อกันมากขึ้น
ผมกับเธอใช้เวลาในการซ้อมบาสทุกบ่ายเพื่อแอบคุยกันห่างๆ ค่อยๆเรียนรู้ข้อจำกัดระยะห่างและทำให้ความสามารถเพิ่มขึ้น พวกเราใช้เวลา 2 คนเรียนรู้ความสามารถไปถึง 5 สัปดาห์เต็มๆ
วันหนึ่งเธอไม่ได้มาโรงเรียน ผมจึงตัดสินใจไปหาเธอที่บ้านอย่างร้อนรนใจ คนที่มาเปิดประตูคือผู้ชายคนที่เธอเล่าว่าเป็นแฟนหนุ่มของเธอ เขาดูเปิดเผยเป็นธรรมชาติ
ผมเดินเข้าไปในบ้านเธอเงียบๆอย่างรู้สึกผิด ผมไม่รู้ว่าเธอเล่าเรื่องผมให้แฟนเธอฟังรึเปล่าเพราะแฟนเธอดูแอบระแวงผมนิดหน่อย แต่พอผมบอกว่าเป็นรุ่นน้องที่ชมรมเขาเลยพอนึกชื่อผมออกบ้าง
เธอนอนอยู่ในห้องนอน ในหูใส่หูฟังเพลง ผมไม่ได้ยินเสียงเธอ
เธอหันมาเห็นผมแล้วตกใจ ถามว่าผมรู้จักทางมาบ้านเธอได้อย่างไร
ผมถามเธอในใจว่าวันนี้ไม่สบายหรือ ทำไมไม่ไปโรงเรียน
เธอไม่ตอบ
ผมยิ้มแล้วจึงบอกเธอว่า เห็นโค้ชบอกคุณไม่สบาย เลยคิดว่าจะมาเยี่ยมเผื่อมีอะไรให้ช่วย แต่เห็นเธอสบายดีก็คงไม่มีอะไรให้ช่วย ผมขอตัวกลับ
หลังจากนั้นผมหยุดติดต่อกับเธอ แล้วค่อยๆมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อน สุดท้ายผมได้เจอเพื่อนที่เรียนวิชาศิลปะด้วยกันกลุ่มหนึ่ง เราออกไปแกลอรี่กันบ้าง สุดท้ายรุ่นพี่เรียนจบ ผมขึ้นมาอยู่ในระดับชั้นที่สูงขึ้น
วันหนึ่ง มีเด็กสาวคนหนึ่งย้ายมาจากโรงเรียนแถบเอเชีย ผมเห็นเธอครั้งแรกตอนที่เธอหยิบกล่องข้าวขึ้นมากินแล้วโดนกลุ่มเด็กพลาสติกที่ชอบล้อเลียนคนอื่นหัวเราะใส่
เธอพ่นคำบางอย่างเป็นภาษาบ้านเกิดในหัว ผมยิ้ม แล้วค่อยๆส่งเสียงเรียกเธอ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
