“ กระต่าย กับ หมาป่า”
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีหมาป่าตัวหนึ่ง
อาศัยอยู่ใกล้กับโพรงกระต่ายสีขาวหนึ่งตัว
หมาป่าตัวนั้นทั้งรักและเอ็นดูกระต่ายขาว
คอยหาแครอทและผักกาดให้ทานทุกวัน
จนวันหนึ่ง
กระต่ายขาวค่อยๆ เติบใหญ่ขึ้น
ด้วยเหตุผลบางประการ
ขนสีขาวของมัน เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ
‘ ขนของข้า
ไม่ใช่สีขาวอีกแล้ว
แบบนี้
หมาป่ายังจะรักและเอ็นดูข้าหรือไม่ ‘
กระต่ายขาวที่มีรอยด่างดำได้แต่เพียงคิด
แต่ไม่กล้าพูดออกไป
ขนสีดำนั้น
ค่อยๆ แผ่วงกว้างขึ้น
ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
‘ ขนของข้า
กลายเป็นสีดำไปครึ่งตัวแล้ว
หมาป่าจะยังรักและเอ็นดูข้าอยู่หรือไม่ ‘
หมาป่า ยังคงเฝ้าคอยเลี้ยงดูเช่นเดิม
ราวกับไม่เห็นขนที่แปรเปลี่ยนนั้น
วันเวลาผ่านไป
กระต่ายสีขาว
ได้กลายเป็นกระต่ายที่มีขนสีดำไปทั้งตัว
‘ ข้าไม่ใช่กระต่ายขาวที่หมาป่ารัก
แต่ข้ากลายเป็นกระต่ายดำทั้งตัว
หมาป่ายังจะรักข้าอยู่หรือไม่ ‘
หมาป่า
ยังคงนำแครอทและผักกาดมาให้ทุกวัน
เพียงแต่น้ำหนักของกระต่าย
กลับลดลงเรื่อยๆ แม้จะพยายามทาน
กระต่ายดำกลับรู้สึกเบื่ออาหารอย่างแปลกประหลาด
กระต่ายดำเริ่มผอมแห้งลงเรื่อยๆ
จากที่เคยเดินได้ มันเริ่มอ่อนแรง
เริ่มจะอยู่เพียงในโพรง และไม่ทำสิ่งอื่น
เฝ้ารอให้หมาป่า นำอาหารมาทุกวัน
และหมาป่า
ก็ยังคงนำแครอทและผักกาดมาให้ทุกวัน
สุดท้าย
กระต่ายจึงตัดสินใจพูดออกมา
ในบ่ายวันหนึ่งที่หมาป่านำผักกาดและแครอทมาให้เช่นเดิม
“ เจ้าก็รู้
ว่าข้ากำลังจะตาย
และเจ้าน่าจะรู้
ว่าขนของข้า ไม่ใช่สีขาวอย่างที่เจ้าชื่นชอบ
เหตุใดจึง...ยังคงนำอาหารมาให้ทุกวันเล่า “
หมาป่าไม่ตอบ
อุ้งเท้าของมัน
เขี่ยอาหารเข้าไปในโพรงกระต่าย
ตามแบบทุกวันที่มันทำ
และในเวลานั้น
กระต่ายเพิ่งได้สติ
ว่าหมาป่า
‘ไม่เคยได้ยินเสียงของตนเลย’
วันถัดมา
กระต่ายจึงได้ลองวิธีอื่น
มันใช้แรงที่เหลือน้อยนิด
ชุบตัวเองให้กลายเป็นกระต่ายขาว
พยายามเรียกร้องความสนใจจากหมาป่า
“ นี่ ข้ากลับมาเป็นกระต่ายขาวแล้ว น่าตกใจใช่ไหมล่ะ “
มันพูดอย่างร่าเริง
แม้จะรู้ดีว่าหมาป่าไม่ได้ยินสิ่งที่ตนเอ่ย
หมาป่าตัวนั้น
ใช้อุ้งเท้าเขี่ยแครอทกับผักกาดเข้าโพรงกระต่าย
ไม่เอ่ยหรือเปลี่ยนสีหน้าใดๆ
ก่อนจะหันกายกลับไป
มันคลำทาง
คลำรอยเท้าที่มา ทุกย่างก้าวในทุกวัน
เป็นรอยเดิมไม่แปรเปลี่ยน
และในเวลานั้น
กระต่ายรับรู้ได้
ว่าหมาป่าไม่อาจมองเห็นตนได้อีกแล้ว
จากความโศกเศร้า
ความอ่อนล้า
และโรคภัยประหลาดของกระต่ายดำ
สุดท้าย
มันก็ได้ตายลง
นอนแน่นิ่งในโพรงนั้น
▪️หมาป่า ก็ยังคงส่งแครอทและผักกาดให้ทุกวัน▪️
วันแล้ว วันเล่า
ศพของกระต่ายเริ่มเน่าเปื่อย
ส่งกลิ่นไม่พึงประสงค์ออกมา
แครอทและผักกาดเริ่มล้นโพรง
จนหล่นออกมา
หมาป่าเพิ่งรู้สึกตัว และค่อยๆ ใช้อุ้งเท้าของตน ดึงผักกาดและแครอทเหล่านั้นออก จนสัมผัสได้ถึงกระต่ายขาว ที่ตนเฝ้ารักและทะนุถนอมตลอดมา
ก่อนจะประคองศพนั้น และกลืนร่างกระต่ายลงไป เพียงคำเดียวก็ลงไปทั้งตัว โดยไม่ใส่ใจความเหม็นเน่านั้น
มันเดินกลับถ้ำของตน
นอนลง
และไม่มีผู้ใดได้พบเจอหมาป่าอีกเลย
- 15
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
