จิ๋นซีฮ่องเต้...ตอนที่ ๑๖
ใจแข็งกระด้างเป็นหินแค่ไหน เจอหลายเรื่องรุมเร้าเข้ามาขนาดนี้ ก็ต้องหันกลับมาทบทวนคำสั่งตัวเองเหมือนกัน...ฉินอ๋องเจิ้งเดินทางไปหาฮองไทเฮาถึงตำหนัก...
...ตัดพ้อก่อนเลยว่า ทำไมแม่ยอมให้ไอ้เล่าไหวเอาราชลัญจกรไปทำร้ายลูก...
ไทเฮาก็ตกใจ รีบปฏิเสธ...แม่ไม่ได้ให้มันไป ราชลัญจกรยังอยู่ที่นี่...นางเดินไปหยิบกล่องราชรัญจกร...ข้างในว่างเปล่า...
อ้าว...ที่แท้ไอ้เล่าไหวแอบขโมยไปเองหรอกเหรอ...
ก็เป็นอันว่า แม่ลูกได้ปรับความเข้าใจกัน...พอเรื่องที่คิดว่าแม่ถือหางคนอื่นมาทิ่มแทงตัวเอง ได้รับการคลี่คลายแล้ว...จิตใจของฉินอ๋องเจิ้งก็เหมือนลดความเดือดดาลลง การจัดการในเรื่องอื่นๆก็ผ่อนคลายลง...
รวมทั้งเสือเฒ่าอย่างหลี่ปู้เว่ย จากที่คอพาดเขียงแล้ว...ก็ได้รับการผ่อนปรนให้ไปใช้ชีวิตอยู่ในดินแดน ที่ครั้งนึงตนเองเคยได้สิทธิ์ปกครอง...แต่ก็ให้เป็นแค่สามัญชนนะ
สิ่งที่อ๋องหนุ่มคาดไม่ถึงคือ หลี่ปู้เว่ยก็เหมือนเป็นดาวฤกษ์ที่มีแสงในตัวเอง...ถึงแม้จะใช้ชีวิตแบบสามัญชนก็แล้ว แต่ด้วยโพรไฟล์ระดับมหาอุปราชของแคว้นใหญ่ ก็ทำให้หัวกระไดไม่แห้ง...
แคว้นนั้นแคว้นนี้ส่งเทียบมาเชิญ ให้ไปเป็นมหาเสนาบดีของแคว้นตน...ดาวฤกษ์อย่างหลี่ปู้เว่ย ก็ไม่มีท่าทีเจียมเนื้อเจียมตัวซะด้วย...ทำยังกะนักเตะเกรดเอบวกกำลังจะย้ายสโมสร แกให้เอเย่นต์ส่วนตัวศึกษาสัญญาอยู่ว่า สโมสรไหนให้ข้อเสนอดีสุด...
นี่เรียกว่าอยู่ดีๆไม่ชอบ เป็นการวอนหาเรื่องของหลี่ปู้เว่ยเอง...เพราะเมื่อข่าวหลี่ปู้เว่ยได้รับการทาบทามจากทีมดังๆ...ฉินอ๋องเจิ้งก็มีคำสั่งสั้นๆออกมา...
“ส่งสุราพิษไปให้หลี่ปู้เว่ย”...แค่นี้ทุกอย่างก็จบสิ้น
...๒๓๖ ปีก่อนคริสกาล...หลี่ปู้เว่ย ผู้ที่ประวัติศาสตร์ก็ไม่ชี้ชัดว่าเป็นพ่อที่แท้จริงของฉินอ๋องเจิ้งหรือไม่ ก็จบชีวิตลงด้วยสุราพิษ...
...เมื่อทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทางในมือแล้ว ฉินอ๋องเจิ้งก็กลับมาหาเรื่องเก่า...องค์หญิงหันหนี...
องค์หญิงแกก็ยังหันหนีสมชื่อ เพราะรักเดียวใจเดียวอยู่กับไท่จื่อตัน...ไม่ว่าฉินอ๋องเจิ้งจะเอาอกเอาใจนางสักแค่ไหน อย่างมากก็เรียกรอยยิ้มขึ้นมาได้ชั่ววูบ แล้วใบหน้านางก็กลับไปห่อเหี่ยวอยู่เหมือนเดิม...
เล่นเอาอ๋องเจิ้งชักจะท้อๆอยู่เหมือนกัน...
แต่ระหว่างที่ฉินอ๋อง...เช้าถึงเย็นถึงอยู่นั้น...ไท่จื่อตันที่ถูกย้ายให้มาอยู่สลัมก็ไม่ได้อยู่เฉย...ทางแคว้นเอี้ยนต้นสังกัดของไท่จื่อตันได้วางแผน ส่งทหารมือดีสามสี่คนปะปนมากับคณะทูตเข้ามาในแคว้นฉิน
พอได้โอกาส ก็พาตัวไท่จื่อตันพยายามจะกลับแคว้นเอี้ยน...แต่ถ้ากลับไปเปล่าๆก็คงถึงบ้านไปแล้ว แต่ไท่จื่อตันดันไปจูงหันหนีให้ออกจากแคว้นฉินไปด้วย...
อย่างที่บอก ช่วงนี้ฉินอ๋องเจิ้งเทียวไปเทียวมาบ้านหันหนีแทบทุกวัน พอไม่พบก็สืบรู้ว่า ไท่จื่อตันมาพาตัวไปแล้ว...ก็เรียกคนสนิทขึ้นม้าตามไปโดยด่วน...
ไปทันกันริมน้ำ...คณะของไท่จื่อตันที่มีหันหนีอยู่ด้วย กำลังล่องแพโกยอ้าว...ทหารฉินก็ใช้วิธียิงธนู ไอ้เจ้าลูกธนูนั้นผูกเชือกเอาไว้...พอปักติดกับแพปั๊บ ก็ลากเข้าฝั่ง
...แล้วคู่แค้นเก่าก็ไปปะทะฝีมือกันอีกยก ผลก็เหมือนเดิม...วิทยายุทธของฉินอ๋องเจิ้งถือว่าไม่ธรรมดา ไท่จื่อตันก็ล้มลุกคลุกคลานอีกหลายรอบ...แต่ระหว่างที่ลงไม้ลงมือกันอยู่ ก็เกิดอุบัติเหตุสำคัญ...
หันหนีลุ้นเอาใจช่วยแฟนอยู่บนแพ คงลุ้นตัวโก่งเกินไปจนพลาดตกน้ำ...ไม่ได้ตกแค่เปียก แต่ทำท่าจะจมน้ำตายเอา...
อ๋องเจิ้งถึงกับทิ้งกระบี่ลงไปช่วยหันหนีขึ้นจากน้ำได้ แต่ก็หลังจากที่นางสำลักน้ำไปหลายอึก...
สั่งให้ทหารเอาไท่จื่อตันไปคุมตัวไว้ที่บ้านเดิม แล้วตนเองก็พาหันหนีเข้าไปรักษาในวังหลวง...
แต่คนไม่ใช่คู่ ยังไงก็ไม่ได้เป็นผัวเมียกัน...จากการจมน้ำคราวนี้หันหนีถึงกับติดโควิด...อ้อ สมัยนั้นยังไม่มี...นางติดเชื้อปอดอักเสบ...แล้วในตอนนั้นหลุยส์ ปาสเตอร์ยังไม่เกิด ก็ไม่มีใครคิดค้นยาปฏิชีวนะ...
ถึงจะระดมหมอมาหมดแคว้นฉินแล้ว แต่หันหนีปอดอักเสบได้ไม่กี่วัน ก็ตายจากไป...ทำเอาฉินอ๋องเจิ้งหัวใจสลายไปเลย
...
มาดูเรื่องอื่นๆของอ๋องเจิ้งกันบ้าง...
ถึงแม้จะปรับความเข้าใจกับแม่ตัวเองได้ระดับนึงแล้ว...แต่ความที่ ถูกห้ามไม่ให้เจอชู้รักอย่างหลี่ปู้เว่ย...ซึ่งฉินอ๋องเจิ้งไม่ได้บอกแม่ว่าเด๊ดสมอเร่ไปแล้ว...กับความสะเทือนใจที่ลูกเล็กๆสองคนถูกฆ่า...
เจ้าจีฮองไทเฮาก็ใช้ชีวิตในตำหนักแบบ...ซังกะตายไปวันๆ...
ทางด้านการปกครอง ก็มีเรื่องให้อ๋องหนุ่มต้องตัดสินใจ...หลี่ปู้เว่ยไม่อยู่แล้ว ใครจะเป็นนายกฯแทนล่ะ...
หลี่ซือ คอหอยลูกกระเดือกของฉินอ๋องเจิ้งในระยะหลังๆ ก็หมายมั่นปั้นมือว่า...เก้าอี้นายกรองตูดกูแน่คราวนี้...
แต่ไม่รู้ไปวิ่งเต้นผิดเส้นรึไง อยู่ดีๆก็มีขุนนางรุ่นเก๋ากึ้กชื่อ หวังอวน...มาตัดหน้าคาบตำแหน่งไปกินซะฉิบ...
เล่นเอาหลี่ซือชอกช้ำระกำทรวงเหลือประมาณ...
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
