🌲✨ "เด็กโรง'บาล ตอนที่ 1"
.
.
ฉันเป็นเด็กโรงบาล
แม่ของฉันทำงานที่โรงพยาบาลในฝ่ายสำนักงานที่แยกขาดกับทางหอผู้ป่วย
ตั้งแต่ฉันเกิดมา จนจำความได้ ชีวิตฉันก็วนเวียนอยู่แต่บ้าน โรงเรียน ที่ทำงานพ่อและที่ทำงานแม่
ที่ทำงานพ่อก็จะหลากหลายหน่อยเพราะพ่อรับงานตามที่มี ลูกค้าก็แตกต่างกันไป
ส่วนใหญ่ฉันจะอยู่ที่ทำงานของแม่มากกว่าของพ่อ
หลังจากพ่อไปรับที่โรงเรียนตอนเย็น พ่อก็จะพาฉันไปอยู่กับแม่แล้วพ่อก็ไปทำงานต่อ เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน ตั้งแต่ฉันเรียนเตรียมอนุบาล จนฉันเรียนจบม.6 หลังจากนั้นฉันก็เข้ามหาวิทยาลัยที่ต่างจังหวัด...
แต่ช่วงระยะเวลาที่การเป็นเด็กโรงบาลของฉันนั้น...ฉันมีความสุขพอดู ฉันชอบมาที่โรงบาล
ทุกเย็น ถ้าฉันไม่ขึ้นไปหาแม่ที่ในส่วนออฟฟิศด้านบน ฉันก็จะนั่งรอแม่ที่ห้องออฟฟิศด้านล่าง ซึ่งออฟฟิศด้านล่างก็จะเป็นห้องที่เพื่อนร่วมงานของแม่มาหมุนเวียนสับเปลี่ยนเข้าเวรกันตลอด 24 ชั่วโมง ซึ่งฉันก็มาอาศัยอยู่ด้วยเพราะอยากมาดูทีวี
ทีวีที่ห้องนี้เป็นช่องเคเบิลทีวี มีอะไรให้ฉันดูเยอะกว่าที่บ้านเพราะไม่ได้ติดเคเบิล
รายการโปรดสมัยก่อนของฉันคงเป็นช่องการ์ตูนเน็ตเวิร์ก (Cartoon Network)
พวก Powerpuff Girls, Dexter, Johnny Bravo, Tom & Jerry พวกนี้ฉันรู้จักหมด
แต่ฉันยังจำได้ขึ้นใจว่ากลัวการ์ตูนเรื่อง Addam's Family แค่ไหน บรื๋อออ
พอฉันโตขึ้นมาหน่อย พออยู่ชั้นมัธยม รายการโปรดของฉันคือช่อง Disney Channel
ถ้าจะให้เล่าเรื่องรายการโปรดนี่คงต้องสาธยายซัก 4-5 โพสต์เลยล่ะ
ฉันมักจะเดินไปสหกรณ์ร้านค้าเพื่อซื้อขนมถุงใหญ่พร้อมด้วยชาเขียวหรือน้ำอัดลมและบรรดาขนมหวานทั้งหลายมานั่งกินเวลาดูทีวี
บางครั้งเวลาเบื่อๆฉันก็อาจจะเดินออกไปหลังห้อง ซึ่งมุมนั้นจะมีสวนหย่อมเล็กๆพร้อมทั้งศาลาไม้ผุๆพังๆอยู่
ฉันชอบเดินไปนั่งที่นั่น หยิบเอาหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดของโรงบาลมาอ่าน
จำได้เลยว่าอ่าน Sherlock Holmes พร้อมทั้งกินขนมไปด้วย
บ้างฉันก็จะเดินขึ้นไปหาแม่ที่ด้านบนสำนักงาน เพื่อไปดูว่าแม่ทำงานเสร็จหรือยัง
เอาง่ายๆคือไปกดดันแม่ว่าอยากกลับบ้านแล้ว หรือไม่ก็นั่งรอหน้าห้องแม่พลางกินขนมไปด้วย
แม่ของฉันทำงานจนเย็นค่ำ บางทีก็ต้องหอบงานกลับมาทำที่บ้าน
แต่ตอนเด็กๆฉันก็ไม่ได้สนใจหรอก คิดแค่ว่าวันนี้ฉันจะได้ดูรายการทีวีอะไร
หรือวันนี้ฉันจะได้กลับบ้านกี่โมง แต่บางทีฉันก็งอแงไม่อยากกลับเพราะรายการทีวีที่ชอบยังไม่จบ
แม่ก็จะไปตลาดก่อนแล้วค่อยมารับฉันทีหลัง
ชีวิตดำเนินแบบนี้ไปเรื่อยๆตั้งแต่เล็กจนโต เอาเข้าจริงมานั่งย้อนเขียนดูก็รู้ว่า เออ เรามันเป็นคนแบบนี้นี่เอง
พอโตเป็นผู้ใหญ่ถึงได้เข้าใจ...
แต่เรื่องการเป็นเด็กโรงบาลของฉันยังมีอีกเยอะ อย่างที่บอกว่าโพสต์เดียวคงไม่พอ...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
