ทำไมเป็นคนเศร้าและร้องไห้กับอะไรง่ายๆเลยจังนะ..?
ก็ถามตัวเองนะ นี่เรายังปรกติอยู่รึป่าว ?
ตั้งแต่เด็ก ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ อยุ่กับปู่ย่า ตายายต้องย้ายที่อยู่บ่อยๆ มาอยู่กับพ่อ ก็คิดถึงแม่ พออยู่กับแม่ ก็คิดถึงพ่อ พอตกเย็นมา ก็จะเริ่มเศร้า บรรยากาศเหงาๆ รู้สึกหดหู่
ปรกติก็ไม่ค่อยจะชอบฤดูฝนสักเท่าไหร่... พอพ่อเสียในขณะที่ฝนตก มันยิ่งทำให้กลัวฝนมากๆ แล้วก็เศร้าลงไปอีก
พอโตขึ้นต้องเจอกับสังคม ต้องแยกจากเพื่อนจากครอบครัว หรือรู้ว่าต้องห่างจากที่ที่รัก ... ทุกอย่างมันก็ดูเศร้าไปหมด
ในที่ทำงาน ก็เจอเรื่องที่ทุกคนต้องเจอนั่นแหละ อิจฉา เอาเปรียบ โยนความผิด แก่งแย่งชิงดี ก็ยิ่งเศร้าที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก
พอถึงทางแยก ต้องตัดสินใจอะไรสักอย่าง พอรู้ว่าตัดสินใจผิด ก็มานั่งเศร้า แอบร้องไห้ ...
ทำไมถึงเศร้า และร้องไห้ได้กับทุกเรื่องขนาดนี้นะ ... ชีวิตมันจะแย่ไปทุกช่วงเลยใช่ไหม ?
มันจะมีใครสักคน ที่เป็นเเหมือนเราไหมนะ ?
แล้วเราจะก้าวข้ามผ่านความรู้สึก แย่ๆที่มันติดตามเราไปตลอดทุกช่วงชีวิตได้ยังไงนะ?
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
