[EP157] ไม่รู้จริงๆ - ฟรุ๊ตตี้
เพลงนี้เป็นซาเล้งที่ได้รับมาจากป้านิก ที่เป็นเพลงเมื่อฟังแล้วคิดถึงพ่อแม่ครับ
...ใจก็รู้อยู่ว่าโจทย์ของซาเล้งคือร้องเพลงที่คิดถึงพ่อแม่ แต่ปัญหาของผมคือผมร้องเพลงลูกกรุงได้ไม่ดีเลย ผมได้พยายามร้องหลายรอบก็ไม่ผ่าน
...ก็เลยเลือกเพลงที่ได้ฟังแล้ว ผมมักจะคิดถึงช่วงเวลาดีๆในวัยเด็กที่มีบรรยากาศของการอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ซึ่งมันคือเพลงที่สามารถพาผมย้อนให้เห็นภาพ รู้สึกได้ถึงบรรยากาศในช่วงเวลานั้นแทน...และนั่นก็คือเพลงนี้เลยครับ
เพลงนี้อยู่ในอัลบั้ม"มีก็เหมือนไม่มี" ซึ่งได้วางขายในช่วงปลายปี 2531 และผมในตอนนั้นก็ยังอยู่ในช่วงมัธยมต้นอยู่เลย แต่ก็จำได้ว่าเพลงนี้มีความเพราะแบบแปลกๆ ไม่ชินหู คือผมรู้สึกว่ามันมีความโดดเด่นมากกว่าเพลงอื่นๆในช่วงเวลาเดียวกันนั้น
...จนมาถึงวันนี้ ผมจึงได้รู้ว่าเพลงแบบนี้คือเพลงประเภทเพลงล้ำยุคครับ
เพลงล้ำยุคคือเพลงที่มีความไพเราะ แต่ก็อาจจะฟังดูแปลกๆไม่คุ้นชินหู แต่พอเวลาผ่านไปนานๆ พอได้กลับมาฟังอีกครั้ง เพลงๆนั้นมักจะฟังดูเข้าสมัยปัจจุบันมากกว่าช่วงเวลาที่เพลงนั้นๆได้ถูกปล่อยออกมา ซึ่งเพลงแนวนี้มีเยอะครับ ไม่ว่าจะเป็นเพลง "เปลืองน้ำตา" ของพี่ติ้ก ชิโร่, เพลง"ทิ้ง" ของวง Outsider, เพลง "นิดนึงพอ" ของพี่แจ้ ดนุพล แก้วกาญจน์...ประมาณนี้ครับ
ในส่วนของการร้องเพลงนี้ ยอมรับว่าเสียงของพี่ชมพู เป็นเสียงที่นุ่มลึก แต่เสียงสูงเอาเรื่องเลย จึงทำให้การร้องเพลงนี้จะค่อนข้างยาก แต่พอได้ร้องไปหลายๆรอบ ก็พอจะปรับการร้องจนท้ายสุดก็ผ่านมาได้ครับ
เอาจริงๆแล้วเนื้อเสียงของผมอาจจะไม่คล้ายกับพี่ชมพูมากนัก แต่ผมก็พยายามเก็บรายละเอียดในการร้องแทน ซึ่งพอได้กลับมาฟังเอง ผมว่ามันก็น่าจะพอฟังกล้อมแกล้มไปได้ครับ
หวังว่าเพื่อนๆจะชอบเพลงนี้ ในแบบที่ผม"ร้องเองแหละ"นะครับ 🙂
#ร้องเองแหละ #smule
- 9
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
