คืนล็อกดาวน์  (Lock-down'smemorys) ในช่วงที่ไวรัสระบาดลุกลามไปทั่วอย่างนี้ ต่อให้ไม่มีมาตรการควบคุม เชื่อเถอะว่า คนส่วนใหญ่ คงไม่คิดที่จะออกมาเพ่นพ่านในเวลาดึกสงัดแบบนี้เป็นแน่ แต่ ไม่ใช่กับ เกม และพวก ที่กำลังขับรถแต่งซิ่ง แต่งเท่เล่นกัน โดยไม่สนใจว่า จะทำผิดกฎบ้านเมืองหรือไม่ หรือ ตัวเองจะได้รับเชื้อไวรัส รถหลายคัน หลากหลายรูปแบบ หลากหลายสีสัน ต่างพากันพุ่งทะยานไปท่ามกลางผืนกำมะหยี่สีดำ ที่มีดวงจันทร์ลอยเด่น รถทั้งหลาย ต่างเร่งความเร็วไล่กัน เพื่อให้ตน ได้ถึงจุดหมาย รถสีดำทะมึน แล่นปาดไปมาเลี้ยวฉวัดเฉวียน ไม่ยอมให้รถคันสีส้มแดงนำหน้า รถทั้งสองต่างบีบแตรใส่อีกฝ่ายลั่นๆ เครื่องที่ถูกดัดแปลงเร่งราวกับ กำลังคำรนคำรามใส่คู่ต่อสู้ เสียงอุทานคำหยาบคายพรั่งพรู แต่ ก็ไม่ได้มีใครสนใจ มีเพียงเป้าหมายเดียวคือ การไปให้ถึงร่างของหญิงสาวสวยผมยาว ที่ยืนยิ้มหวานโบกมืออยู่         ¶ ระหว่างที่ รถสีดำ และ สีส้มแดง กำลังห้ำหั่นกันอยู่นั้น รถสีชมพูแปร๊ด ก็อาศัยจังหวะทางสะดวก พุ่งทะยานไปยังร่างหญิงสาวอย่างง่ายดาย พร้อม บีบแตรสั้นๆหลายครั้ง เสียงหญิงสาวในรถหัวเราะร่า ทำให้ ทั้งสอง ที่ ห้ำหั่นกันอยู่ รีบพุ่งรถไปยังที่นั่นทันที ¶ "ฮะฮ่า ได้ไงว้า พวกแก! ปล่อยให้คนอย่างข้าชนะไปเสียได้ ยังงี้ น้อง เจนิส ก็ต้องไปกับข้าน่ะซี่" เสียงหญิงสาวตัดผมสั้น แต่งกายด้วยกางเกงยีนเสื้อเชอร์ตสีดำดังขึ้นเยาะเย้ยชายหนุ่มอีกสองคน ซัน ชายหนุ่มร่างใหญ่เจ้าของรถสีเพลิงลงจากรถแล้วพูดขึ้น "ไอ้แก้ว เอ็งมันเป็นทอม อย่าเพ้อฝันไปหน่อยเล้ย ยังไงๆ น้อง เจนิส ก็ต้องอยู่กับข้าที่ แมนทั้งแท่งอยู่แล้ว" "แกไม่ชนะสักหน่อย" หญิงสาวพูดเสียงยานคราง แล้วก้าวไปหาร่างที่ยืนมองการโต้เถียงเงียบๆ "แต่..." เกม ชายหนุ่มเจ้าของรถสีดำ กำลังจะพูดขึ้นบ้าง แต่ เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเสียก่อน เขาถอนใจอย่างหงุดหงิด แล้วรับสาย "อะไร" เขาถามห้วนสั้น "เฮ้ย เกม แกไม่มาทำรายงานวะ" เสียงปลายสายดังผ่านความเงียบสงัดของยามราตรีมาให้ทุกคนได้ยิน "ทำทำไม แกก็ทำให้ฉันซี่ ยังไงๆ เราก็อยู่กลุ่มเดียวกัน แค่นี้แหละ ไม่ว่าง" เกม ตัดสาย แล้วหันมามองคนที่เหลือต่อ ¶ เวลาผ่านไป เกม กำลังขับรถกลับบ้านอย่างเซ้งๆ เขาไม่ได้ เจนิส แต่เป็น แก้ว ที่ เจนิส บอกว่า อยู่ได้กับทุกคนแทน เขาไม่คิดอะไรมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้ นัดแข่งใหม่ ก็มีสาวมาใหม่ อาจมีที่ สวย กว่า เจนิส ก็ได้ เขาคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แล้วสายตาก็ไป สะดุดกับร่างบางร่างหนึ่ง ที่ ยืนนิ่งก้มหน้าอยู่กลางถนน ด้วยความที่รถโล่งว่าง รถสีดำของ เกม จึงพุ่งทะยานอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเห็นหญิงสาวสวย เขาจึงต้องรีบเบรกรถอย่างแรง เขาก่นด่าคำหนึ่ง แล้วคิดจะผ่านไป แต่ แสงนวลสีเหลืองก็ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ และ คุ้นตาร่างบางตรงหน้าเป็นอย่างมาก เธอเป็นหญิงสาวผมยาว น่าจะอายุสัก 17 18 เท่าเขา แต่ เธอใส่ชุดคลุมท้องสีขาว กระโปรงยาวกรอมเท้า ใบหน้าที่ไม่มีผมยาวกระเซอะกระเซิงปรกอยู่ครึ่งหนึ่งนั้นขาวซีด ดวงตากลมโตที่ก่อนคงเป็นแววตาที่สุขใส บัดนี้มีน้ำใสๆคลอเต็มหน่วยตา นัยตานั้น กลับกลายเป็นหม่นเศร้าอย่างเห็นได้ชัด         ¶ เกมหยุดรถ ทำให้ตอนนี้ รอบข้าง เหลือเพียงเสียงสำเนียงของหริ่งหรีดเรไรเท่านั้น แต่ หากตั้งใจฟังสักนิด จะได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาวดังอยู่เบาๆ เกมหน้าขาวซีด ร่างคุ้นตา ค่อยๆคุ้น ในมโนสำนึก เหตุการณ์ต่างๆเกี่ยวกับเธอค่อยๆย้อนเข้ามาในหัว พร้อมๆกับที่ เท้าเปลือยเปล่าค่อยเดินลากกระโปรงยาวมาหาเขา ภาพทุกภาพ เท่ากับ เท้าเปลือยเปล่าขาวซีดนั้นค่อยๆก้าวพร้อมลากกระโปรงมาหาเขา ปากก็เปล่งเสียงฮือๆหวยหวน เกม ค่อยๆถอยห่าง แต่ ร่างนั้นก็ยังก้าวเท้าอย่างเชื่องช้าเข้ามาหาเขาอยู่นั่นเอง รอบข้างยังเงียบสงบ หริ่งหรีดเรไรยังเปล่งท่วงทำนองเพลงของพวกมันต่อไป แต่ เกม บัดนี้ กลับรู้สึกบีบหัวใจเป็นอย่างมาก แม้ร่างนั้นจะค่อยๆก้าวเท้าอย่างเชื่องช้า ช้ามากๆ แต่ เขากลับหนีไปไหนไม่ได้ ในที่สุด หลังของเขาก็สำผัสกับตัวรถที่จอดไว้         ¶ "เกม... เกมมมมม...!" เสียงเธอเรียกชื่อเขา ปนกับเสียงร้องสะอื้น เกม กำมือแน่น หายใจถี่กระชั้น หูได้ยินเสียงตึกตักของหัวใจตัวเอง เขากลัวว่า มันจะเต้นแรงจนทะลุอกออกมากองตรงหน้า "เกมมมม...! เกมจำเราได้แล้วใช่มั้ย จำได้แล้ว ว่าเรารักเกมแค่ไหน แล้ว เกมเคยบอกว่ารักเราแค่ไหน" หญิงสาว เอื้อมมือมาหาเขา เขาถอยห่าง แต่ ก็สะดุดบางอย่าง จนล้มลง หัวฟาดกับตัวรถ เขาเหลือบมองสิ่งที่ทำให้เขาสะดุดล้ม มันคือก้อนเลือด ก้อนเลือดที่เต้นตุบๆได้ ก้อนเลือดนั้น มีปุ่มเล็กๆห้าปุ่มที่ชัดเจน หญิงสาวก้าวเข้ามาหาเขาอีก คราวนี้ เป็นการก้าวเท้าแค่ครั้งเดียวก็ถึงตัวเกม หญิงสาวตวาดลั่น "นี่ไง ลูกของเรา ลูกของเราาาาา!" "หมายความว่า..." เกมอึกอัก เขาจำได้แล้ว ว่า พอรู้ว่าเธอท้อง เขาก็แกล้งทำเป็นเบรกรถไม่ได้ แล้วพุ่งชนเธออย่างแรง "หมายความว่า นี่ ลูกของเรากับเกม แก แกทำร้ายเขา แกฆ่าเขา แกต้องตาย ตายไม่ต่างกับเขา" เสียงของเธอหวีดแหลม หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หยิบก้อนเลือดนั้น ตรงมายังเกม มือหนึ่ง บีบปากชายหนุ่ม อีกมือก็ยัดก้อนเลือดนั้นเข้าไปในปากของเขา จนมันเละ เธอก็พยายามยัดมันเข้าไปจนได้ และ บังคับให้เขากลืนมันลงไป "เก็บลูกของเราไว้นะ เกม ไว้ไปเกิดลูกใหม่ในนรกด้วยกันไง"         ¶ จู่ๆ รถที่จอดนิ่งสนิทก็สตาร์ทขึ้นเองด้านหลังของ เกม เขาตกใจ พยายามจะลุกขึ้น แต่ ร่างของหญิงสาวก็โถมร่างมากดทับเขาไว้ รถที่ราวกับมีใครบังคับได้ ถอยมายัง ศรีษะของ เกม และ ทับลงไปอย่างรวดเร็ว "โพละ!" เสียงกะโหลกแตกดังชัดเจนในความมืด และ เงียบงัน หริ่งหรีดเรไร ไม่ได้สำเหนียกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับมนุษย์คนหนึ่งเลยแม้แต่นิด มันยังเปล่งท่วงทำนอง เพื่อขับกล่อมใครหลายคนให้หลับไหล และ รอตื่นมาพบว่า มีใครบางคนได้จากโลกนี้ไป           ¶ เสียงรัวแป้นพิมพ์ดังก้อง นักศึกษาสี่ห้าคน กำลังนั่งทำรายงานด้วยกันแบบเห็นหน้าได้ ผ่านโปรแกรมที่ทำให้ทุกคนที่แม้จะต้อง work from home หรือ lern from home ก็ไร้ปัญหา "นี่ๆ แป้ง เธอโทหา เกม แล้วนี่ มันว่าไงมั่งอะ" หญิงสาวตัวเล็กบาง ท่าทางง่วงงุน กล่าวถามเสียงเหนื่อยๆ พร้อมละมือจากการพิมพ์ และ แชร์หน้าจอ ปิดปากหาวหวอดๆ "ง่วงอีกละ แพร ฉันเห็นเธอง่วงอย่างงี้ตลอดปีน่ะ" เสียงหญิงสาวอีกคนดังขึ้น เธอก็ละมือจากการพิมพ์แล้วหยิบกระจกมาส่องหน้าตัวเอง เหลือบมองข้างตัว หยิบลิฟสติกมาแต่งแต้มที่ปากอิ่มที่ยังมีลิฟอยู่เต็ม "อย่ามาว่าเขาน่า เธอก็เอาแต่แต่งหน้าอยู่นั่น" แพรพูดขึ้นบ้าง เปลี่ยนจาก หาว เป็นขยี้ตาแทน "เออๆ อย่าเถียงกันดิ เกม มันไม่ยอมมา บอกให้พวกเราทำให้ ประมาณว่า ใส่ๆชื่อมันไปหน่อย งั้นแหละ" หญิงสาวที่ดูท่าทางห้าวๆ ร่างสูงผมซอยสั้นกุด มีแว่นตาหนาเตอะ หันมาที่กล้อง หลังจากแอบไปมองการแข่งบอลในทีวีพูดเสียงดุ "แกจะใส่ชื่อมันมั้ยล่ะ แป้ง" ชายหนุ่มที่กำลังหยอกล้อกับสาวน้อยข้างกายพูดขึ้น "ไม่" แป้งพูดคำเดียว แล้วหันไปมองบอลต่อ "พวกเราทำกันแทบตาย ดูดิด กว่าจะเสร็จ ดีนะ บอล ยังไม่จบ" แป้งพูดอย่างเหนื่อยใจ "เฮ่อ แกก็มัวแต่บ้าบอล มันเลยไม่เสร็จไงล่ะ" สาวสวยที่สุดในกลุ่มที่ตอนนี้กำลังปัดแป้งพับเบาๆที่แก้มของตัวเองพูดขึ้น "เงียบไปเลย เธอก็ไม่ต่างกับฉันนักหรอก ผิง แค่นั่งทำรายงาน ต้องมาแต่งหน้าเติมหน้าอยู่นั่น หน้าก็เห็นกันทุกวันแท้ๆ นี่แหละ ผูหญิงมันถึงน่าเบื่อไง" แป้งพูดพร้อมกับ เดินไปปิดทีวี เพราะ บอล จบแล้ว         ¶ "เออๆ เอาเถอะๆ ยังไง งานก็เสร็จแล้วน่า เล่นไรหนุกๆแก้เครียดดีมั้ยพวก" เสียงชายหนุ่มดังขึ้นยานคราง หวานเยิ้ม เพราะ ตอนนี้ เขากำลังหยอกล้อกับสาวน้อยที่จากที่นั่งข้างๆกลับกลายเป็น นั่ง ตัก "เล่นไรวะ ให้ฉันจีบแฟนแกหรอ" แป้งพูดขึ้น "แก อย่าหวัง น้องเขาน่ะ ไม่สนใจแกหรอก" ชายหนุ่มพูดพร้อมไล้มือไปตามแก้มนวลที่ขึ้นสีแดงเรื่อๆ         ¶ "เล่นไรๆ รีบบอกมา" ผิง พูดขึ้น พร้อม วางเครื่องสำอางลง "เอ่อ... ฉันไม่เอานะ ขอตัวนอนก่อน" แพร พูดขึ้นเสียงงัวเงีย "ไม่ได้ๆ แกน่ะ ยิ่งต้องเล่น แพร จะได้หายง่วง" ชายหนุ่มพูด "รีบพูดมาสักทีดิ๊" แป้ง ถอนใจยาว แล้วบ่น "เรียกผีมาคุย ถาม สารทุกข์สุกดิบ หน่อยเป็นไง" ทุกคนนิ่งค้าง สาวน้อยในอ้อมกอดชายหนุ่มกรีดร้องเบาๆ เอนร่างหาเขา" ถามทำไม แกอยากรู้หรือไง" แป้ง ที่พอตั้งสติได้ก็ถามขึ้น "เออ แล้ว ผีมันจะมาคุยกับเราได้ไง เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ ถึงจะเล่นพวก ผีถ้วยแก้ว ผีตะเกรียบ หรือ การ์เดี้ยนแองเจิล กันได้น่ะ" ผิง พูดขึ้น "ไม่ๆ ฉันกลัวผี" แพร พูดขึ้น แต่ น้ำเสียง ไม่ได้แสดงถึงความกลัวเลยสักนิด "เรียกผีออนไลน์" แป้ง เสนอ "อะไรกัน! ผีเดียวนี้เขาออนไลน์กันแล้วรึ" ผิง พูด "ช่ายยย! แป้งเดาถูก คืองี้นะ เราจะเรียก โดย ฉันจะเป็นคนเริ่ม ฉันมีเทียนอยู่ ฉันจะจุดเทียน แล้ว พวกแกๆก็ ดับไฟให้หมด เหลือแค่พอเห็นกันได้ก็พอ" ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มพูด พร้อมกับ วาดเส้นขยุกขยิก แล้วบอกให้ทุกคนทำตาม "สร้างตารางขึ้นมา แล้วเขียน ใช่ ไม่ใช่ และ ตัวเลข พร้อมกับคำว่า เชิญออก ไว้ด้วย ¶ "เอาๆ คิดตามที่ฉันพูดล่ะ" ชายหนุ่มบอกเพื่อนๆ ทุกคนทำตาม อย่างตื่นเต้น "ฉันเชื่อ ผีไม่มาหรอก ถ้ามาจริงนะ จะถามด้วยว่า ติดโรคกับเขามั้ย" ชายหนุ่มพูด ทำให้ทุกคนหัวเราะฮา โดยไม่เคยรู้เลยว่า อะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้         ¶ "พวกเรา เรียกวิญญาณทั้งหลาย ที่ต้องการมาสื่อสาร มาพูดคุย หรือบอกอะไรพวกเรา มา ออนไลน์ กับพวกเราด้วยเถิด" ชายหนุ่มพูดขึ้น และแล้ว เส้นบนหน้าจอของทุกคนก็เริ่มขยับ โดยที่ไม่มีใครไปทำอะไรเลย "ม...มาแล้ววว!" แพร ตาสว่างทันทีที่ได้เห็นดังนั้น วิดีโอคอลล์ บ่งบอกได้ว่า พวกเขาทุกคนไม่มีใครขยับเลยแม้แต่คนเดียว "สงสัย เครื่องฉันรวนว่ะ" ชายหนุ่มพูด พร้อมกับกำลังจะเอื้อมมือมาแตะเครื่องโน้ตบุ๊กของตัวเอง แต่แล้ว เส้นก็ขยับอีกครั้ง และ ภาพหน้าจอก็เลื่อนไปตรงคำว่า ใช่ "ไม่ใช่เครื่องรวนหรอกฉันว่า ผีมาแล้ววล่ะ" แป้งพูดพร้อมมองหน้าจอ "ปังปังๆ ปังๆปัง!" จู่ๆ เสียงทุบประตูก็ดังขึ้นที่ห้องของ แป้ง "ใครมาน่ะ เดียวมานะ" แป้ง กำลังถอยเก้าอี้ กะว่า จะไปดู แต่ สาวน้อยข้างกายของ ชายหนุ่มก็ตะโกนร้องห้าม "อย่า อย่าออกจากพิธี!" แต่ ไม่ทันเสียแล้ว แป้งรีบตรงไปยังประตูห้อง แต่ ระหว่างทาง จู่ๆ ทีวีที่วางอยู่บนตู้ก็โอนเอน และ ร่วงลงมายังร่างของ แป้ง ต่อหน้าทุกคน ไฟที่ยังไม่ได้ดึงออก ช็อตทันที และ แป้ง ก็ถูกไฟดูด นอนกระตุกถี่ๆอยู่ที่พื้น แต่ ที่ทุกคนเห็นก็คือ ร่างของ เกม ที่กำลังคล่อมร่างของ แป้งอยู่ กะโหลกแตก คอบิดผิดรูป ปากที่เต็มไปด้วยของเหลวสีแดงคล้ำอ้าออก เป็นคำว่า ใช่ และ พร้อมๆกับ ภาพหน้าจอ ปรากฏคำว่า ใช่ "เสียงราวกับไฟไหม้ดังเข้ามาในห้องแชท เสียงระเบิด และ กล้องของ แป้ง ก็ดับไป           ¶ "กรี๊ดดดด!" ผิง และ แพร กรีดร้องลั่น ส่วน ชายหนุ่มเจ้าของความคิดกำลังนิ่งอึ้ง "คุณคือ เกม ใช่มั้ย" เสียงสาวน้อยข้างกายเขาถามขึ้น ดึงสติของเขาให้กลับมา "ใช่" คำตอบ อยู่ทั้งบนหน้าจอ และ ด้านหลังของ แพร ที่หันไปมองตามเสียง "กรี๊ดดด!" แพร รีบวิ่งกำลังจะออกจากห้อง แต่ จู่ๆ ที่ปากของเธอก็รู้สึกแสบร้อน และ ลามทั่วใบหน้า เธอจึงหยุดนิ่งอยู่กับที่ และเป็นเหตุให้ เกม พุ่งเข้ามาหาเธอ หญิงสาวล้มลง ไปโดนโต๊ะที่วางโน้ตบุ๊ก โน้ตบุ๊กร่วงลงกับพื้น และ กล้องของเธอก็ดับลง ปิดกั้นสายตาของทุกคน ว่า เธอกำลังโดนอะไร "แพร..." เกม เรียกเธอเสียงยานคราง "ไป ไปไหนก็ไป" แพร ดินรน แต่ไม่สำเร็จ ร่างของ เกม ที่กดร่างเธอไว้หนักมาก "เธอต้องตาย ตายยยยย!" "ฉันไปทำอะไรให้แก" แพร กล่าวถาม" "แก ไม่ช่วยฉันทำงาน แถมยังไปบอกอาจารย์เรื่องการแข่งรถของฉัน จนฉันโดนเข้าห้องปกครองไง จำได้มั้ย แพรรรร..." เกม กล่าวถามแต่ เขาก็ไม่ต้องการคำตอบ ตรงเข้าบีบคอ แพร ทันที จนเธอจากโลกนี้ไป          ¶ "รีบไปที่เชิญออกสิ นิ่งกันอยู่ได้!" เสียงของ ผิง ทำให้ ชายหนุ่มคิดออก รีบเลื่อนหน้าจอไปยังคำว่า เชิญออก และ ทั้งหมด ก็กำลังจะแยกย้าย เพราะ กลัวว่า ถ้าเล่นต่อ อาจมีใครเป็นอะไรก็ได้แต่ เสียงโทรศัพท์ของ ผิง ก็ดังขึ้น "สวัสดีค่ะ" เธอรับสาย แล้วกรอกเสียงตื่นตระหนกไป "ครับ ผมคือเจ้าหน้าที่ตำรวจ มีคนเสียชีวิตครับ เบอร์ล่าสุดที่ติดต่อกับผู้ตาย ผมติดต่อไม่ได้ เลยมาเจอเบอร์นี้ คุณรู้จักกับผู้ตายที่ชื่อ เกม หรือเปล่าครับ" เสียงนั้น ราวกับมีดคมกรีดหัวใจของเธอ เกม ตายแล้ว และ ตอนเรียกผีออนไลน์ เธอเห็น เกม อยู่กับ แป้ง และ แพร ก่อนที่สองคนนั้น จะหายไปจากโปรแกรมการสนทนา "เกม ตายแล้ว!" เธอวางสาย หันมาพูดกับกล้องในโน้ตบุ๊ก "เราพอเหอะ ผิง ก่อนที่จะมีใครตาย แยกย้ายกันดีกว่า พูดเลย ฉันจะไม่เล่นอะไรบ้าๆแบบนี้อีก มันจะเป็นความทรงจำในช่วงล็อคดาวน์ที่ฉันจะไม่ลืมเลย" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับปิดการสนทนา ปล่อยให้ ผิง นั่งร้องไห้อย่างหวาดกลัวอยู่คนเดียว....