— เที่ยวกรุงเทพฯ ครั้งแรก —
ผมเป็นคนกทม.ครับ ...!!?... ใช่ครับ เกิดกทม. เรียนกทม. ทำงานกทม. ชีวิตวนเวียนอยู่กับกทม.นี่ล่ะ
ทว่าผมกลับไม่เคยเห็นมันอย่างที่มันเป็น ไม่เคยมอง ไม่เคยดม ไม่เคยเงี่ยหู ไม่เคยลิ้มรส และสัมผัส
สัปดาห์นี้ผมได้พบการเที่ยวรูปแบบใหม่ ที่ไม่ต้องไปไหนไกล ไม่ต้องแสวงหา หากแต่เพียงเปิดตาใจที่ภายใน ผมก็จะได้พบแผ่นดินผืนใหม่ที่น่าตื่นตา
ไม่อิ่มคงไม่ได้ภาพ
ผมขับรถไปกินข้าวกับเพื่อนแถวสยาม ในเวลาที่รถไม่ติดและมีที่จอดรถเพรียบ ได้ชมเมืองด้วยตาดวงเดิม จะต่างก็ที่ทัศนะแบบใหม่
จากนั้นขับรถไปคุยธุระต่อที่สามย่านมิตรทาวน์ ระหว่างรอทีมที่จะมาคุยก็ออกไปเดินเล่นร่วมเกือบ 2 ชม.
ผมเดินเข้าไปในม.จุฬาฯ ขณะเดินก็เปิดประสาทสัมผัสทั้ง5 (รวมถึงประสาทที่6) เพื่อสร้างประสบการณ์ใหม่อันน่าอัศจรรย์ ทุกสิ่งที่ผมได้สัมผัสทำให้ผมได้ใคร่ครวญถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ได้มีสติอยู่กับตัวเอง อยู่กับความคิดที่รกรุงรังซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้ปัดฝุ่นเสียนานนม
เมื่อผมได้มีโอกาสคิด ผมก็คิดถึงเรื่องของ "ความคิด" ผมได้เดินผ่านมนุษย์จำนวนมาก มากกว่า 90% มีมือถืออยู่ในมือ บ้างก็ก้มมองไปเดินไป บ้างก็ใส่หูฟัง และบ้างก็เพียงขอมีมือถือไว้ในกำมือ
มิติการมองนี่ล่ะที่แบ่งแยกสุขทุกข์ของแต่ละคน
หรือนี่จะเป็นอวัยวะชิ้นที่ 33 ของเราๆไปแล้วนะ พอเห็นอย่างนั้น ผมกลับพบว่า "นี่เราไม่ได้สนทนากับตัวเองทางความคิดมานานแค่ไหนแล้วนะ?" ใช่ครับ มือถือแสนสนุกสารพัดนึกของเรานี้เองที่เป็นปัจจัยสำคัญต่อความคิดเราอย่างยิ่ง ในเมื่อมนุษย์ผู้แสวงหาสิ่งที่ตนปรารถนาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดได้ครอบครองมือถือ พวกเขาก็เสพทุกสิ่งที่เขาเชื่อว่า "ฉันปรารถนา" ได้อย่างเต็มอิ่ม
....น่าเสียดาย ที่เขากลับไม่เคยอิ่มเลย....
หากจะกล่าว ก็มิต่างจากการแสวงหาซึ่งมีอยู่ในมนุษย์ทุกคนตั้งแต่แรกกำเนิด ทุกคนต่างแสวงหาเส้นทางเดินของชีวิตตนเอง แสวงหาความจริงของสรรพสิ่ง แสวงหาความสุขอันยืดยาวแห่งชีวิต
แต่การแสวงหานั้น เขาจะพบสิ่งที่แสวงหาได้อย่างไร ในเมื่อสิ่งที่เขาหานั้นไม่มีอยู่จริง ผมหมายถึง ไม่มีอยู่จริงในสถานที่ที่เขาคิดว่ามันมี หากกลับมีอยู่ ณ สถานอันลี้ลับที่เขาไม่เคยเหลียวมอง อันเร้นกายอยู่ภายในตัวของเขาเองทุกคนนั่นล่ะ
เหมือนที่ผมได้พบความสุขผ่านการท่องเที่ยว กทม. ของผม ด้วยตาดวงเดิม ร่างกายเดิมๆ สถานที่เดิมๆ แต่ด้วยทัศนะการมองแบบใหม่ หัวใจดวงเดิมนี้ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
เราทุกคนต่างหลงลืมชีวิตกันเกินไปครับ เราใช้ชีวิตเหมือนเราต้องเสพอะไรก็ได้เข้ามาในตัวเราเองตลอดเวลา ใช้ชีวิตเหมือนกับถูกบังคับให้ทำแบบนั้น โดยไม่กลับมาคิดหรือใคร่ครวญเลยว่า "ที่ทำอยู่นี่มันดีแล้วจริงน่ะหรือ?" ชีวิตจะเป็นชีวิตไม่ได้เลยหากเราไม่ใช้มันให้อยู่กับปัจจุบันความจริง
ช่วงเวลาที่เรียกว่าปัจจุบันที่อยู่ตรงหน้า ที่ได้สัมผัสจริงๆ ผ่านทุกๆประสาทสัมผัส ไม่ใช่แค่ผ่านหน้าจอ ได้มีสติได้คิดอยู่กับมันจริงๆ ผมว่าช่วงเวลาแบบนี้ล่ะครับ....
"ถึงคราวที่คุณจะได้ออกท่องเที่ยวเสียที"
ถึงคราวที่คุณจะได้ออกท่องเที่ยวเสียที
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
