ก่อนตะวันรอน ตอนที่ 1 : กลับบ้านเราลาบรออยู่
ไปค่ะทุกคน เดอลารอเราแล้ว เดี๋ยวเห็นแต่ลายถ้วยเด้อถ้ามัวชักช้า คริ คริ
(ภาพจาก www.canva.com)
เดอลาในวัยเด็กเธอรับหน้าที่เป็นตัวแทนซื้อของกินของใช้เข้าบ้านตามรายการของพ่อแม่และญาติ ๆ อยู่เสมอ ในเช้าวันนี้ก็เช่นกัน
"แม่จ่อย…..หนูซื้อเนื้อแนจ้า "
เสียงเล็ก ๆ ของเดอลาออกสำเนียงภาษาถิ่นอีสานบ้านเกิดของเธอ เพื่อสั่งซื้อเนื้อกับจ่อยหญิงวัยกลางคน ซึ่งเป็นแม่ค้าเนื้อหอมที่สุดของหมู่บ้าน
"เอาจักขีดอิหล่า" แม่จ่อยถามด้วยใบหน้าอาบยิ้ม...เพราะเงินลอยมาแต่เช้ามืด
"เอา 3 ขีดจ้า...เอาหอมใส่ลาบให้หนูนำแน"
เดอลาตอบแม่ค้า พลางสายตาก็สำรวจสินค้าไปทั่วร้าน เผื่อมีอะไรใหม่ ๆ ที่เธอยังไม่เคยเห็น
แววตาของสาวน้อยยังคงใสปิ๊ง เพราะเธอรู้ดีว่าเช้านี้จะได้กินลาบแสนอร่อยฝีมือพ่อของเธอ ซึ่งนาน ๆ บ้านเธอจะลงมติซื้อเนื้อมาทำกิน เหตุผลก็ที่บ้านมีทั้งเป็ด ไก่และปลาอีกมากมายในบ่อน้ำและลำห้วยใกล้ ๆ บ้านเธอ
เดอลาจำได้ดีเมื่อก่อนกว่าจะได้กินลาบก็เดือนละครั้งเวลาแม่ไปรับเงินเดือนพ่อที่ส่งมาให้ในช่วงที่พ่อเดินทางไปขายแรงงานที่เมืองนอก หรือมากหน่อยก็สองครั้งเวลามีงานแต่งงาน หรืองานศพของคนที่หมู่บ้าน เจ้าของงานจะจัดถุงใส่ลาบไว้เพื่อเป็นการตอบแทนแขกที่ไปร่วมงาน
“เอ้อ ! นึกออกแล้ว น้าต้อยจะแต่งงานแล้วนี่นา”
เดอลาพึมพำกับตัวเองด้วยแววตาที่เปล่งประกาย เพราะนึกขึ้นได้ว่าอีกไม่กี่วันนี้ น้าต้อยญาติห่าง ๆ ของเธอจะแต่งงานกับหนุ่มหมู่บ้านใกล้ ๆ กัน
นึกได้อย่างนี้สาวน้อยก็ยิ้มกว้างเพราะนอกจากจะได้กินลาบบ่อย ๆ แล้ว เธอยังจะได้ฟังหมอลำม่วน ๆ เสียงดัง ๆ ราวกับงานบุญเดือนสี่เลย ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งครึ้มอกครึ้มใจอยากจะให้ถึงงานแต่งน้าต้อยของเธอไว ๆ
“อีหนู ! ยืนยิ้มหยังคักแท้นี่ถุงเนื้อเอาไป บ่สั่นสิได้กินสวยแทนเด้" แม่จ่อยเหย้าเดอลาเล่นว่าถ้าไม่รีบรับถุงเนื้อไป อาจจะถึงบ้านสายจนต้องทำกินเป็นมื้อเที่ยงแทน เพราะนางจ่อยเห็นสาวน้อยเดอลายืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตัวเองเป็นนานสองนาน โดยไม่สนใจถุงเนื้อที่นางยื่นให้สักที
เดอลาสะดุ้งรีบหุบยิ้มทันทีและรับถุงเนื้อจากจ่อยแม่ค้าเนื้อหอมของหมู่บ้านโดยไว พลางส่งยิ้มให้นัยจะบอกว่าหนูจะได้กินลาบแล้วนะแม่จ่อยจ๋า
ไม่ทันที่นางจ่อยจะได้พูดอะไร ร่างน้อย ๆ ของเดอลาก็กระโดดโลดเต้นออกห่างร้านของจ่อยไปซะแล้ว จ่อยได้แต่หัวเราะและร้องตะโกนไล่หลังเธอไปว่า
“กินให้แซ่บ ๆ เด้อหนู”
เมื่อเดอลากลับมาถึงบ้านเธอก็รีบส่งถุงเนื้อให้กับพ่อสี พ่อของเธอนำไปสับเพื่อจะทำลาบ เธอก็รู้งานรีบปีนบันไดลงไปเก็บหอมที่สวนครัวข้างบ้าน ที่แม่ปลูกไว้มาให้พ่อใส่ลาบทันที
“อย่าลืมเก็บใบหูเสียกับใบบักตูมมากินนำเด้อหล่า” พ่อเดอลาร้องกำชับเธอให้เก็บผักที่ตัวเองชอบมากินคู่กับลาบ เพื่อเพิ่มรสชาติให้อร่อยยิ่งขึ้น
โป๊ก ! โป๊ก ! โป๊ก ! เสียงมีดโต้กระทบกับเขียงได้ยินไปไกลถึงสามบ้านแปดบ้าน ที่แน่ ๆ ผู้คนในคุ้มเดียวกันรู้เลยว่าบ้านหลังไหนทำลาบกิน แต่ก็มีบ้างเวลาได้ยินเสียงสับเขียงดังโป๊ก ๆ อาจจะเป็นเมนูแจ่วบองก็ได้ แต่ถ้าเสียงโป๊ก ๆ ดังหนักหน่วงและนานหน่อย ก็เป็นที่รู้กันว่าเสียงแบบนี้ต้องเป็นเมนูลาบแน่นอน
"ป้าด ! แจแมนได้กินลาบเนาะมื้อนี้ อักอยู่อักกินบ่เอิ้นบ่ปาก" เสียงน้าเอ็ดหญิงวัยกลางคน ลูกพี่ลูกน้องของแม่ร้องตะโกนข้ามรั้วมาแหย่เดอลาเล่น หลังจากได้ยินเสียงสับเขียงดังมาจากบ้านของเธอ
“มาเด้อน้าเอ็ดมากินลาบนำกัน" เดอลาร้องชวนให้ผู้เป็นน้ามาร่วมวงกินลาบกับที่บ้านเธอ ด้วยน้ำเสียงเบิกบาน
“พากันกินโลดหนู น้ากินแล้วล่ะ” เอ็ดตอบด้วยแววตาที่เอ็นดู
“เอ้ออีหนูกินข้าวแล้วไปหาหน่อไม้กับน้าบ่ ?” เอ็ดไม่ลืมที่จะชวนเดอลาออกไปหาหน่อไม้ในช่วงสายด้วยกัน
“จ้าน้า ถ้าหนูแนเด้อ อย่าฟ้าวไปเด้อ" เดอลาตอบน้าสาว พลางวิ่งกุลีกุจอปีนบันไดขึ้นบ้านเอาหอมไปล้าง ก่อนจะเอาไปให้พ่อหั่นใส่ลาบต่อไป
“นางหล่ามาแต่งพาข้าว พ่อไปเอิ้นแม่กับน้องก่อน” พ่อร้องบอกเดอลามาเตรียมสำรับข้าว หลังจากที่ตัวเองทำลาบทั้งแบบสุกและแบบดิบเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“อิแม่หนูกินข้าวแล้วสิไปหาหน่อไม้แถวห้วยกับน้าเอ็ดเด้อจ้า” เดอลาเอ่ยบอกกับแม่และสมาชิกในบ้าน ก่อนที่จะส่งคำข้าวเหนียวพร้อมลาบสุกเข้าปากเคี้ยวต่ออย่างเอร็ดอร่อย
ว่าแล้วเดอลาที่กำลังนั่งพิงตอไม้ข้างกอไผ่อยู่ก็เริ่มหิว ผู้อ่านละคะหิวไหม ป่ะไปกินลาบ ตับไม่มีให้กินนะคะไม่ต้องถามค่ะ 🤣🤣
🤗 แล้วพบกันใหม่ในตอนต่อไป 🤗
🙏กราบขอบพระคุณสำหรับความเมตตาจากผู้อ่านทุกคนค่ะ 🙏
(ภาพจาก www.pixabay.com)
นวนิยายเรื่อง : ก่อนตะวันรอน
บทประพันธ์ โดย : งามดอกบัว
สำนักพิมพ์ : อีสานกันทาง
#นิยาย #นวนิยาย #novel #fiction #อีสานพันทาง
- 8
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
