"คุณลุง"
ในค่ำคืนหนึ่ง ท้องฟ้าประดับประดาด้วยดวงดาวนับล้านดวง มองดูแล้วชวนหลงใหลนิ่งนัก ชวนคิดถึงบุคคลอันเป็นที่รักที่อยู่ห่างกันไกลแสนไกล เฝ้าคิดถึงวันเวลาที่จะได้พบเจอกันใหม่โดยไม่รู้ว่าเวลานั้นจะมาเมื่อไหร่ แต่ความหวังนี้ก็ยังคงถูกเก็บไว้ในห้วงลึกของหัวใจไม่มีวันเลือน
ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเขตพื้นที่ชนบท คุณลุงวัยกลางคนผู้หนึ่ง ผู้มีฉายาขี้เมาประจำหมู่บ้าน ยืนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยด้วยความเงียบ สวมใส่เสื้อแจ๊คเก็ตสีเทาตัวโปรดและกางเกงขายาวเปื้อนคราบดิน ซึ่งพอจะเดาได้ว่าคุณลุงเพิ่งกลับมาจากสวนผลไม้ที่คุณลุงดูแลให้กับเศรษฐีผู้หนึ่ง
บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของญาติพี่น้อง ในช่วงเวลานี้ไม่มีใครเอ่ยคำพูดแม้แต่คำเดียว บางคนยังคงสวดภาวนาอย่างเงียบๆในใจและหวังเพียงปาฏิหาริย์เท่านั้น ความเงียบของคุณลุงทำให้ไม่มีใครล่วงรู้ความคิดของเขาได้ ในมือข้างขวาของเขามีสายประคำที่ถูกกำไว้อย่างแน่นและนั่นดูเหมือนว่ามันจะเป็นความหวังสุดท้ายของเขาเลยก็ได้ คุณลุงยิื่นมือซ้ายวางบนศีรษะของลูกสาวอันเป็นที่รักกำลังจะสิ้นใจ ความเจ็บปวดที่ไร้เสียงมีแต่เพียงน้ำตาที่สามารถบอกเล่าความรู้สึกนี้ได้
ย้อนกลับไปเมื่อ 9 เดือนก่อน คุณลุงเพิ่งสูญลูกสาววัย 16 ปี ความโศกเศร้าที่ยังไม่ทันได้เลือนหายไปบวกกับความเป็นจริงที่ต้องเจอในช่วงเวลานี้ก่อเกิดเป็นความรู้สึกมืดแปดด้าน เหมือนทั้งร่างกายนั้นชาไปหมดทั้งตัว ภาพเก่าๆกลับเข้ามาในความคิดไม่มีอะไรเหลือเลยแม้แต่เงาของความหวัง ยังไม่ทันสิ้นเสียงความคิด ลูกสาวคุณลุงที่นอนอยู่ก็เริ่มมีอาการไออย่างหนัก เลือดสีดำเข้มได้พุ่งออกมาทางจมูกและปากของเธอ บางคนทนดูสภาพนั้นไม่ได้จึงต้องเดินออกจากห้อง บ้างก็เริ่มร้องไห้อย่างหนักเพราะรู้สึกสงสารจับใจ บ้างก็วิ่งไปตามคุณหมอเพื่อมาดูอาการ ในขณะที่ทุกคนต่างตกใจไม่รู้ว่าจะทำอะไร คุณลุงได้รวบรวมสติเดินเข้าไปใกล้ลูกสาว ก้มลงมองดูลูกสาวอย่างสงสาร กระซิบข้างหูลูกสาวทั้งน้ำตา “พ่อรักลูกนะแต่พระเป็นเจ้าทรงรักลูกมากกว่าที่พ่อจะสามารถรักได้" เมื่อสิ้นเสียงผู้เป็นพ่อ ชีพจรของลูกสาวก็เริ่มช้าลงๆ และในที่สุดเธอก็ได้จากไปอย่างสงบ
จะมีใครรู้บ้างว่าประโยคสุดท้ายที่คุณลุงได้พูดออกไปนั้น เป็นประโยคเดียวกันกับสิ่งที่เขาพูดเมื่อ 9 เดือนที่แล้ว ก่อนที่ลูกสาวคุณลุงวัย 16 ปีจะเสียชีวิต คุณลุงชาวสวนธรรมดาผู้นี้ให้แบบอย่างเราในเรื่องของความเชื่อ ความไว้วางใจในความรักของพระเจ้า ไม่ว่าเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นดูเหมือนจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม เสียงกระซิบที่ว่า “พระเป็นเจ้าทรงรักลูกมากกว่าที่พ่อจะสามารถรักได้” เป็นประโยคที่คุณลุงอยากให้ลูกสาวรู้ว่า "กลับบ้านเถอะนะ กลับไปหาบุคคลที่รักลูกมากที่สุด"
อันที่จริงปาฏิหาริย์ได้เกิดขึ้นแล้วนับตั้งแต่วินาทีที่คุณลุงชาวสวนผู้นี้ยื่นหน้ากระซิบข้างหูลูกสาว ใครบ้างจะเข้มแข็งพอที่จะยอมรับสิ่งเหล่านี้ได้ หากพระเป็นเจ้าไม่ได้ประทานพละกำลังให้เขาคนนั้น ชีวิตคือรหัสธรรมที่ไม่มีใครอาจเข้าใจได้อย่างลึกซึ้ง มีแต่เพียงผู้ที่สร้างมันขึ้นมาเท่านั้น
ชีวิตคนเราไม่ได้สิ้นสุดเพียงโลกนี้เท่านั้น ชีวิตหลังความตายยังคงเป็นเรื่องที่เราผู้เชื่อในพระเจ้าหวังว่าสักวัน เราจะกลับไปยัง.....บ้านแท้นิรันดร์.......
Based on true story .......by KAELONG
ขอพระเจ้าอวยพรผู้อ่านทุกท่าน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
