8 เมษายน 2564
“.....สิ่งที่สูญหายระหว่างทาง “ ในชีวิตคนเรานั้นต้องมีสิ่งที่หล่นหายสูญหายหลงลืมไปในระหว่างการดำเนินชีวิต แน่นอนเราไม่สามารถเก็บทุกๆสิ่งให้อยู่กับเราได้ตลอดไปไม่ว่าจะเป็นสิ่งของหรือผู้คน ในส่วนของผู้คนนั้นผมเป็นคนโชคดีที่สมองผมจำได้แต่สิ่งที่ดีที่ประทับใจในต่อคนที่เคยได้พบคบหา เพื่อนเคยร่วมงาน เพื่อนเคยร่วมเส้นทางฟันฝ่าในช่วงหนึ่งของชีวิต ได้รู้จักคนดีดี คนเก่งๆมากมาย บางคนก็สามารถเป็นแบบอย่างที่ดีได้เลย เช่น...เพื่อนอีกคนที่ชื่อ ทองจันทร์ ประเมินชัย หรือผมเรียกเขาว่า มหาทองจันทร์
ทองจันทร์เป็นคนอำเภอประโคนชัย จังหวัดบุรีรัมย์รอยต่อกับจังหวัดสุรินทร์แห่งอีสานใต้ เราได้รู้จักกันตอนที่ทำงานเป็นพนักงานแนะนำสินค้าในห้างที่กรุงเทพฯได้รู้จักมักคุ้นในนิสัยใจคอกัน เขาเป็นคนมีความตั้งใจสูงมากว่าจะทำอะไรแล้วก็จะพยายามทำให้ถึงที่สุด ตอนนั้นเขาอยากรีบทำงานเก็บเงินแล้วไปทำไร่นาที่บ้านให้ได้อย่างดี แต่ละวันมหาทองจันทร์จะซื้อหนังสือเกี่ยวกับการทำการเกษตรในแบบต่างๆมาเล่าให้ผมฟังในเวลาพักกินข้าว ปลูกข้าว เลี้ยงสัตว์ ทำสวนผสม สารพัด จนบางทีมันทำให้ผมนึกถึงฉากในหนังเรื่อง ฟอร์เรสกั้ม ที่บับบาซึ่งเป็นเพื่อนของฟอเรสเล่าให้ฟังว่าความฝันของเขาอยากมีเรือตกกุ้ง ซ้ำๆ บ่อยๆ มหาทองจันทร์ก็พูดใส่หูผมทุกวันแบบนั้นเลย ซึ่งผมก็เห็นดีเห็นงามด้วยอยู่แล้ว เพราะผมก็คิดเสมอมาว่าไม่มีอำนาจใดจะยั่งยืนเท่ากับอำนาจข้าวปลาอาหารแล้วในชีวิตคน การเกษตรจึงจะต้องเป็นทางรอดของคนทั้งโลกใครจะว่าชาวนาชาวไร่ต่ำต้อยก็ไม่เป็นไร แต่ผมนับถือและให้ความเคารพผู้ลงมือพรวนดินปลูกพืชสร้างอาหารให้คนทั้งโลก..เสมอ และทุกวันนี้ท่านมหาทองจันทร์ก็ได้เป็นวิทยากร ผู้รู้ผู้บรรยาย วิทยาการการทำไร่ไถนาในรูปแบบเกษตรผสมผสานให้กับชุมชนหรือที่ชาวบ้านขนานนามว่า “ปราชญ์เดินดิน”..กระผมคารวะ 1 จอก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
