เรื่องจริงมีอยู่ว่า...
ฉันเป็นคนชอบเขียนบันทึกมาตั้งแต่เด็ก...
สมุดไดอารีเล่มแรกเป็นสีชมพูและมีลวดลาย มีตัวแป๊ะติดไว้ตรงที่เปิดหน้าสมุด สมุดของฉันเรียกว่า hips มากแล้วในสมัยนั้น...
และฉันก็เขียนบันทึกทุกสิ่งอย่างที่เจอในแต่ละวัน ทุกความรู้สึก...
เป็นการเปิดไฟเขียนที่หัวนอน แต่ก่อนนอนกับพ่อและแม่ ฉันจะนอนดึกที่สุด กว่าจะทำการบ้านทำการงานอะไรเสร็จก็ดึก แล้วก็ต้องมาฟังคลื่น Green Wave ที่เริ่มก่อตั้ง (ยังไม่มี Club Friday พอมีก็เลิกฟังพอดี)โดยพี่อ่อยพี่ฉ๊อด เอ้ย! พี่ฉอดพี่อ้อย...
ชอบที่เค้าคุยกันสนุกดี ในเวลาที่อยู่คนเดียวกลางคืน สองคนนี้จึงได้ใจไปเต็ม ๆ และเพลงก็ไพเราะ ก็เป็นคนชอบฟังเพลงด้วยสิ ตอนเด็ก ๆ ก็ชอบแนวป๊อป มาเรียนกีตาร์และอ่านการ์ตูนเริ่มรู้จักเพลง Classic ถือว่าเป็นโชคดีของตัวเองมาก พอโตอีกหน่อยก็ได้ไปนั่งฟังเพลง Classic โดยวง BSO ที่สวนลุมพินี ทำงานได้ไปฟัง Mozart ที่ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย และก็ได้พาพ่อแม่ไปนั่งเรือในแม่น้ำ Danube ในประเทศฮังการี ดื่มกาแฟฟังเพลง Blue Danube ของ Johann Strauss ให้ความขมขื่นปนความเศร้าบางอย่างในประวัติศาสตร์สงครามนาซีล่องลอยปะปนในรสกาแฟ กรุ่นความหอมจากโน้ตเปียโนผสมผสานให้กลิ่นกาแฟนั้นเจือจินตนาการ...
เขียนมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกอยากจะหนีความร้อนไปหาอากาศเย็นของฤดูใบไม้ผลิตะหงิด ๆ...
ความรู้สึกต่าง ๆ ของคนเราแท้จริงแล้วไม่มีจริง มันเกิดและดับไปได้ตลอดเวลา...
เช่นกันกับงานเขียน My dairy ‘s hips...
มันเป็นเรื่องราวประจำวันที่...
เมื่อวานนี้อาจมีอะไรที่พยากรณ์ไม่ได้...
วันนี้อาจจะมีอะไรที่เหนือความคาดหมาย...
และพรุ่งนี้อาจจะเป็นไปดังที่เรากำหนดไว้...
แต่ถ้าติดตามอ่าน My diary’s hips แล้ว ฉันหวังว่าจะเป็นที่ถูกใจบ้างไม่มากก็น้อย หรือผู้อ่านก็สามารถวางใจให้เป็นกลางและเฉยกับข้อความทั้งหมด ไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆ ถ้าหากว่าความรู้สึกของคุณผู้อ่าน... เกิดและดับไปพลัน...
สำหรับความคิดเห็นที่แสดงเข้ามานั้น ฉันจะน้อมรับและนำมาพิจารณาในแต่ละประเด็นต่อไปค่ะ เราสามารถแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ความรู้และประสบการณ์ต่าง ๆ กันได้นะคะ...
ขอบคุณที่ติดตามบทนำนี้นะคะ...
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
