หลวงตาบุญชื่น 🙏
ขณะทุกสายตาจ้องมองหลวงพ่อด้วยแววตาเปี่ยมล้นระคนความสุขเลื่อมใส
ผมก้มหน้าสบสองตีนท่าน!!!
เชื่อว่าหัวใจหลวงพ่อต้องแข็งแกร่งมากแต่สองตีนท่านก็เป็นเนื้อหนังธรรมดา
บัดนี้แทบทุกนิ้วมีพลาสเตอร์พันรัดแน่น ฝ่าเท้าหากเป็นดอกยางรถยนต์ก็ดูยับเยินเต็มที !!!
"หลวงตาบุญชื่น"
ภิกษุชรา อดีตทหารผ่านศึกรบในสงครามเวียดนาม
ได้ปวรณาตนตั้งมั่นเดินเท้าเปล่าจาริกธุดงค์จากบ้านเกิด จ.นครพนม
เลาะริมน้ำโขงถึงปลายทางสามเหลี่ยมทองคำ อ.แม่สาย จ.เชียงราย
แล้วเดินกลับไปยังจุดเริ่มต้นระยะทางรวมกว่า 2,000 กิโลเมตร
พักตามป่า ป่าช้า บางคืนก็พักสักวัดหนึ่งหากมีลูกศิษย์นิมนต์ไป
ตลอดการธุดงค์จะฉันมื้อเดียวไม่รับปัจจัยเงินทอง ระหว่างท่องจาริกไม่ขึ้นรถลงเรือ
ยึดกิจของสงฆ์อย่างเคร่งครัด บิณฑบาท ทำวัดเช้าเย็น สวดมนต์ เจริญภาวนา
แสดงธรรมแก่ศรัทธาญาติโยมตลอดการแรมรอม
โดยยึดวิถีวัตรปฏิบัติตามรอย หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต พระอาจารย์ใหญ่แห่งสายวิปัสนากัมมัฏฐาน
วันวานขณะผมขับรถจะไปธุระต่างอำเภอ
ระหว่างทางเห็นถนนอีกฝั่งมีขบวนรถกู้ภัยเปิดไฟฉุกเฉินนำหน้า
ผู้คนมากมายมารอรับ ภาพนี้คุ้น ๆ เหมือนเคยเห็น
ต่างตรงครั้งนั้นเสียงร้องเชียร์ดังก้อง บ้างมีเสียงกรีดร้องอย่างบ้างคลั่ง "พี่ตูนสู้ ๆ "
ครั้งนี้พวกเขาอยู่ในอาการสงบสำรวมเปล่งเสียง "สาธุ ๆ "
"พี่เรายูเทิร์นไปทำบุญกับหลวงตาหน่อยเถอะ" แม่ของลูกสาวชี้ชวน
ผมไม่ลังเลที่กลับรถไปดักรอพบท่าน โชคดีมีร้านขายของชำแถวนั้น
เราจึงได้ซื้อนมและน้ำตาลสดเตรียมถวาย
รอไม่นานขบวนท่านก็มาถึง
หญิงวัยกลางคนใช้ไม้กวาดทางมะพร้าวกวาดเศษหินกรวดเล็ก ๆให้พ้นจากไหล่ทาง
ร่างหลวงตาชราวัย 70 กว่า สะพายย่ามย่ำเดินด้วยจังหวะมั่นคงลงบนพื้นถนนที่ปูลาดด้วยผ้าขาว
โรยกลีบดอกไม้แห่งแรงศรัทธาเลื่อมใส
พุทธศาสนิกชนคนหลายวัยนั่งเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบตรงไหล่ทางหลวง
บ้างพนมมือ บางคนนั่งคุกเข่ายืดตัวสูงยกน้ำดื่มถวาย
หลวงตากำม้วนผ้าสีจีวร เคาะเบา ๆ ตรงสิ่งของที่ยกยอ
เคาะลงบนหัวแทนคำทักทาย
ผิวกร้านเกรียมกลมกลืนกับจีวรสีแก่นขนุนเข้ม
ท่านมีรอยยิ้มน้อย ๆ เปื้อนบนใบหน้า นัยน์ตาอ่อนโยนดูเมตตากรุณากับศรัทธาญาติโยมยามเดินผ่าน
แต่สองเท้าท่านเต็มไปด้วยบาดแผลจากการเดินเหยียบคมของหิน เศษแก้ว ความร้อนจากถนนยางมะตอย
ท้ายขบวนเหล่าลูกศิษย์ผู้ติดตามและทีมงานกู้ภัย
วันนี้ไม่ได้กู้ภัยแต่มากู้เก็บบุญซึ่งเป็นน้ำดื่มรวมถึงสิ่งของต่าง ๆ ใส่ท้ายรถกระบะ
ด้วยความสงสัยน้ำดื่มหลายพันขวดกับทั้งของบริวารทั้งหลายคันรถเหล่านี้
อันมีมากมายเหล่านี้ปลายทางจะไปอยู่ที่ไหน มีการบริหารจัดการอย่างไร ???
คำถามในใจนี้ถูกคลี่คลายโดย พี่บิ๊กบัง ผู้ฝากตัวขอเป็นลูกศิษย์ติดตาม
"สิ่งของที่ชาวบ้านนำมาถวายทั้งหมดจะถูกนำไปรวมเพื่อเป็นโรงทาน ณ จุดพักจำวัดของหลวงตาในแต่ละวัน
จากนั้น พวกผมจะเชิญกำนัน ผู้ใหญ่บ้าน อสม. เจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองในพื้นที่นั้น
มารับไปกระจายมอบให้กับวัด โรงเรียน โรงพยาบาล คนชรา คนยากไร้และผู้ป่วยติดเตียง "
"แล้วหน่วยกู้ภัยที่มาช่วยบริการนี่แหละครับ พี่ ๆ ติดต่อเขาอย่างไร??"
ผมยิงคำถามต่อด้วยความใคร่รู้
" พวกพี่และลูกศิษย์ไม่ได้ร้องขอแต่พอหลวงตาเริ่มเป็นข่าวดัง
กู้ภัยเขารู้ก็เลยมีการประสานกันเองในกลุ่มกู้ภัยแต่ละอำเภอที่เราผ่าน
มาช่วยอำนวยความสะดวกให้และหลาย ๆ คนที่น้องเห็นนี่ ทุกคนมาช่วยด้วยจิตอาสามาด้วยความศรัทธาหลวงตาล้วน ๆ "
ผมได้คำตอบหายคาใจเพราะสงสัยในการบริหารจัดการ
ตอนตูน บอดี้สแลม ทำโครงการวิ่งการกุศล "ก้าวคนละก้าว" จากเบตงถึงแม่สาย
มีทีมบริษัทออกาไนเซอร์ดูแล แต่หลวงตาบำเพ็ญเพียร "ก้าวแต่ละก้าวด้วยเท้าเปล่า"
ไปกลับนครพนมถึงเชียงราย ใครจะดูแลท่านเพราะบางช่วงบรรยากาศละม้ายคล้ายกันกับวันนั้นของตูน แตกต่างเพียง ตูนวิ่ง หลวงตาเดิน
ฉากนั้นดูสนุกสนาน ฉากนี้สุข สงบ แต่ทั้งสองล้วนมี "บุญ" เป็นสิ่งนำทาง
เมื่อ "บุญ" คือชื่อของความสุข ก่อนและหลังทำสบายใจ
วันนี้บุญท่าน นำความชื่นฉ่ำชุ่มเย็นถึงทุกคนที่พบตามรายทางเมื่อได้ทำบุญกับท่าน
แม้ไม่เจอตัวก็พบเห็นสัมผัสผ่านโลกโซเซียล
หลวงตาก่อนบวชเมื่อ 50 ปีก่อนเคยเป็นทหารผ่านศึกไปรบกับคนเวียดนาม
แต่ศึกครั้งนี้ท่านรบกับมารซึ่งมีมากมายอยู่ในตัวเราทุกคน
หนึ่งนั้นนามว่าขันธมาร อันนำมาซึ่งความเสื่อมโทรม เจ็บไข้ได้ป่วย ขัดขวางการทำความดี หลวงตาท่านมีโรคประจำตัว บาดแผลบนฝ่าเท้าคอยเสียดแทงเป็นอุปสรรคให้ข้ามพ้น
แต่เชื่อเถอะว่ายามหลวงตาได้พบกับญาติโยมศรัทธาที่มารอรับการทำบุญ
เราทุกคนคือยาใจสมานแผลให้ท่านมีแรงย่ำก้าวต่อไป
หลวงตาสาธุสู้ ๆ
9 เม.ย. 64
ลิ้งค์เพื่อแชร์แบ่งปัน
ขอบคุณพี่โก้ Ghuntawat Charoenpholวาดรูปประกอบให้
ขอบคุณบิ๊กบัง ทั่วไทยนิวส์ให้ข้อมูล
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
