“ศูนย์รับฝากความเสียใจ” สถานที่ซึ่งเราสามารถส่งความเสียใจกลับไปหาคนที่ไม่อาจพบเจอกันได้อีก
ความเสียใจคือส่วนหนึ่งของชีวิต เป็นเสมือนรูรั่วหรือมุมเว้าแหว่งของหัวใจ ที่แม้จะแอบซ่อนหรือทำเป็นมองไม่เห็นยังไง มันก็ยังคงอยู่ตรงนั้นไม่จางหายไป
คนบางคนแบกรับความเสียใจที่ไม่อาจแก้ไขได้ทั้งชีวิต บางคนจมอยู่กับมันเหมือนเป็นตราบาป คงเป็นเรื่องดีหากเราสามารถกลับไปเปลี่ยนแปลงแก้ไขสาเหตุของความเสียใจได้
หนังสือเรื่อง “ศูนย์รับฝากความเสียใจ” เป็นเรื่องราวของสถานที่ที่คนที่ถูกเลือกหรือคนที่มีความเสียใจเท่านั้นที่สามารถมองเห็นได้ สถานที่นี้จะปรากฏในช่วงเวลาพลบค่ำของทุกวันพุธซึ่งเป็นรอยต่อของสัปดาห์ ตั้งแต่สิบเจ็ดนาฬิกาไปจนถึงหนึ่งทุ่มตรงที่เป็นช่วงเปลี่ยนผ่านระหว่างกลางวันกับกลางคืน เพื่อเป็นตัวกลางช่วยส่งความเสียใจของเหล่าผู้คนกลับไปยังอดีต ให้แก่คนที่มิอาจพบเจอได้อีก
ผู้เขียนเชื่อมโยง 5 ครอบครัวเข้าด้วยเหตุการณ์หนึ่ง “ความตาย” การจากลาที่ไม่อาจพบกันได้อีก
บทที่ 1 ข้าวกล่อง
เรื่องราวของคุณปู่และหลานสาวที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างยากลำบาก เพราะปัญหาเรื่องเงินทอง
บทที่ 2 แหวน
เรื่องราวของคู่รักคู่หนึ่ง ซึ่งถูกคัดค้านการแต่งงานโดยคุณพ่อของฝ่ายชาย
บทที่ 3 หนังสือรุ่น
เรื่องราวของเด็กสาววัย 18 ที่อยากรู้จักพ่อที่แท้จริงซึ่งด่วนจากไปของตัวเอง
บทที่ 4 แผ่นซีดี
เรื่องราวของนักร้องหนุ่มที่พบเหตุการณ์สะเทือนใจในวัยเด็กจนเป็นตราบาปมาถึงปัจจุบัน
บทที่ 5
จดหมายจากทางบ้าน เรื่องราวของเจ้าหน้าที่รับฝากความเสียใจที่มีเรื่องที่ยังไม่ได้บอกกับพ่อของตน
หนังสือเล่มนี้มีความคล้ายคลึงกับเรื่อง “เพียงชั่วเวลากาแฟยังอุ่น”ของ คาวางุจิ โทชิคาชิ ซึ่งตัวละครจะสามารถย้อนกลับไปยังอดีตได้เฉพาะชั่วเวลาที่กาแฟยังอุ่นหลังรินใส่ถ้วยเท่านั้น โดยในหนังสือก็จะถูกแบ่งออกเป็นหลายบท หลากความสัมพันธ์เช่นเดียวกับเรื่อง “ศูนย์รับฝากความเสียใจ” เพียงแต่ตัวละครไม่ได้มีความเกี่ยวโยงกัน
ในโลกของความจริง คงไม่อาจมีสถานที่เช่น “ศูนย์รับฝากความเสียใจ” ที่คอยส่งความเสียใจกลับไปยังอดีต แต่ “ศูนย์รับฝากความเสียใจ” นั่นอาจอยู่ในรูปแบบของสิ่งของ,เพลง, สถานที่ปลอดภัย (Comfort zone) หรือใครสักคนซึ่งอาจจะเป็นตัวเองก็ได้ที่คอยปลอบประโลมจิตใจของเรา
ถึงแม้คนเราจะไม่สามารถปฏิเสธอดีตของตัวเองได้ ไม่แม้แต่จะสามารถลืมความเสียใจไปได้
แต่เราสามารถอยู่ร่วมกับอดีตได้อย่างเป็นสุข ไม่ต้องวนลูปความเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ความเสียใจก็เหมือนรูรั่วเล็กๆบนร่ม พอเจอฝนตก น้ำก็รั่วหยดลงมาถูกตัวจนเปียกปอนไปหมดโดยไม่ทันรู้ตัว
การส่งความเสียใจกลับไปยังอดีตนั้นไม่ใช่เพื่อจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้
แต่เพื่ออุดรูรั่วของหัวใจตัวเองต่างหาก
ขอเพียงไม่แสวงหาชีวิตที่ปราศจากความเสียใจ แต่ปรารถนาชีวิตที่ไม่ได้มีแต่ความเสียใจก็พอ
ความเสียใจจากอดีต มีไว้เพื่อให้เรายิ่งทะนุถนอมปัจจุบัน
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
