ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
อัตตา หิ อัตตโน นาโถ
คนสมัยโบราณมีความเชื่อและแนวคิดที่ว่า
มีลูกเยอะ ๆ จะดีพอโตขึ้นจะได้เอาไว้ช่วยพ่อแม่ทำมาหากิน
และจะได้เลี้ยงดูเรายามแก่
ลูกน้อยกลอยใจ
เป็นความเชื่อที่สืบทอดกันมาตั้งแต่โบราณกาล
โลกปัจจุบันที่เปลี่ยนไป
คนแก่ชราจำนวนมากที่ถูกทอดทิ้งอยู่เพียงลำพัง
ผู้เขียนมีเรื่องเล่าต่อไปนี้ค่ะ
คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว
มีอาชีพเป็นครู รายได้อาจไม่มากนักแต่คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวคนนี้ก็ทุ่มเท
ในการเลี้ยงดูลูกชายเป็นอย่างดี
คุณแม่หยิบยืมเงินคนอื่นรวมกับเงินที่เก็บไว้บางส่วนเพื่อ
ส่งลูกชายไปเรียนที่อเมริกา
เมื่อลูกชายเรียนจบก็ทำงานที่อเมริกา มีบ้าน แต่งงาน
มีลูกชายหนึ่งคน
คุณแม่คิดและตั้งใจไว้ว่าหลังจากเกษียณจะย้ายไปอยู่กับลูกชาย
ที่อเมริกาเพราะอย่างไรกับคำโบราณที่ว่า "มีลูกไว้เลี้ยงยามแก่"
ยังคงใช้ได้เสมอ
คุณแม่ตัดสินใจเขียนจดหมายถึงลูกชายและอธิบายถึงสิ่งที่ตัวเอง
ได้คิดและวางแผนเอาไว้
คืนสุดท้ายก่อนที่คุณแม่จะเกษียณได้รับจดหมายจากลูกชาย
จึงรีบเปิดอ่าน โดยในจดหมายมีเช็ค 1 ฉบับมูลค่า 30,000 ดอลลาร์สหรัฐ
คุณแม่รู้สึกแปลกใจเพราะลูกชายไม่เคยส่งเงินมาให้คุณแม่
แม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่เคย
หลังจากนั้นคุณแม่จึงเปิดจดหมายอ่าน ลูกชายเขียนว่า
แม่ครับผมกับภรรยาได้คุยกันเป็นที่เรียบร้อยและได้ข้อสรุปว่า
เราไม่ยินดีที่จะให้แม่มาอยู่ด้วยที่อเมริกา
ถ้าแม่คิดว่าแม่มีบุญคุญที่เลี้ยงผมมา
เมื่อผมคำนวณตามราคาตลาดแล้วรวมเป็นเงินทั้งหมดประมาณ
20,000 กว่าดอลลาร์สหรัฐ ผมจึงเพิ่มให้นิดหน่อยเป็น
30,000 ดอลลาร์สหรัฐ และส่งเช็คฉบับนี้มาให้แม่
หวังว่าจากนี้ต่อไปแม่จะไม่เขียนจดหมายมาหาผมอีก
เมื่ออ่านจดหมายฉบับนี้จบ
คุณแม่น้ำตาไหลเพราะทั้งชีวิตอยู่เป็นหม้ายมาตลอด
จากนี้ต้องแก่ตายอย่างโดดเดี่ยวและรู้สึกไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไป
วัน เวลา ผ่านไป
คุณแม่ได้ศึกษาธรรมะ
และเดินทางท่องเที่ยวรอบโลก
ช่วงเวลาที่เดินทาง
คุณแม่ได้มองเห็นสิ่งใหม่ ๆ และได้ข้อคิดมากมาย
ในระหว่างท่องเที่ยว
หลักจากนั้นคุณแม่ได้เขียนจดหมายถึงลูกชายอีกครั้ง
ลูกรัก
ลูกไม่ต้องการที่จะให้มีติดต่อหรือเขียนจดหมายมาอีก
ก็คิดเสียว่าจดหมายฉบับนี้เพิ่มเติมจากฉบับที่แล้ว
แม่ได้รับเช็คที่ลูกส่งมาเป็นที่เรียบร้อยแล้วและได้ใช้เงินที่ได้รับ
เดินทางไปเที่ยวรอบโลก
ช่วงระหว่างที่เดินทางท่องเที่ยวทำให้แม่คิดอะไรได้หลายอย่าง
แม่ขอบคุณลูก
ขอบคุณที่ทำให้แม่ได้มองเห็นถึงความสัมพันธ์
ระหว่างลูกกับแม่
ระหว่างครอบครัว
ระหว่างเพื่อน
ความสัมพันธ์ใด ๆ ก็ตามไม่มีรากหยั่งลึก
อย่างแท้จริง มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
หากวันนั้นแม่ยังยึดติด
จมอยู่กับความทุกข์แม่คงไม่มีชีวิตอยู่ในวันนี้
การปฎิเสธของลูกในครั้งนั้น
ทำให้แม่ได้รู้จักการปล่อยวาง
คนเราเมื่อมีวาสนาก็จะได้เจอกัน
เมื่อหมดวาสนาก็ต้องจากกัน
ทุกอย่างไม่เที่ยงแท้
แม่ได้เรียนรู้ว่า
..ไม่มีลูกไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วง
เรื่องราวของคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสอนให้รู้ว่า
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
อย่าคาดหวังว่าคนอื่นจะมารับผิดชอบชีวิตเรา
เพราะคนที่อยู่กับเราคือตัวเรานั่นเอง
สังคม สิ่งแวดล้อม วัฒนธรรม ความคิด
ในยุคสมัยปัจจุบันเปลี่ยนไปจากอดีตอย่างมาก
ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
โดยส่วนตัวผู้เขียน คำว่า บุพการี เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต
การตอบแทนบุญคุญไม่ว่าจะได้ด้วยวิธีใดก็ตาม
คือสิ่งแรกที่ต้องทำ เพียงเห็นคนที่เรารักมีรอยยิ้ม มีความสุข
ก็สุขใจ
บางคนมองว่าคนยุโยปไม่เลี้ยงดูพ่อแม่
จากประสบการณ์โดยตรง
คนโปรตุเกสรักและเคารพบุพการี
แตกต่างกับประเทศไทยเพียง
เขามีการวางแผนชีวิตก่อนวัยเกษียณ
หากไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้
คนชราจะตัดสินใจไปอยู่บ้านพักคนชรา
เพราะไม่ต้องการเป็นภาระของลูกหลาน
โดยทำการ
..เลือกบ้านคนชราในพื้นที่ที่ตัวเองชอบ
..ลงทะเบียน
..ชำระเงินรายเดือนก่อนเกษียณประมาณ 10-15 ปี
..หากต้องการย้ายไปอยู่เมื่อไหร่แจ้งทางเจ้าหน้าที่และสามารถ
เข้าไปอยู่ได้ทันที
คนชราเมืองไทย (จังหวัดที่ผู้เขียนอาศัยอยู่)
..คนชราที่รับรายได้จากรัฐบาลเดือนละ 600 บาท , 700 บาท , 800 บาท
รับเงินตามอายุ
..รักษาฟรีโดยโรงพยาบาลรัฐ มีคุณหมอประจำตำบลหรือเทศบาลคอยดูแล
..ปลูกพืชผักสวนครัวไปเที่ยวบ้านโน้นบ้านนี้ พบปะผู้คน
..คนชราบางคนมีลูก หลาน คอยเลี้ยงดู บางคนอยู่เพียงลำพัง
หากจะไปอยู่บ้านคนชราก็คงจะยากเพราะไม่มีเงินมากพอ
ทุนคนบนโลกใบนี้จะเป็นคนดีหรือเลว
จะเป็นคนที่มีความกตัญญูกตเวทีอยู่ที่ใต้สำนึก
จิตใจขอบคน ๆ นั้นไม่ได้เกี่ยวกับชาติ ศาสนาแต่อย่างใด
คำสอนของพระพุทธศาสนา
อัตตา หิ อัตตโน นาโถ
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
ยังคงใช้ได้ตลอดไป
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
