ขอให้เป็นสงครามครั้งสุดท้าย
ผมได้แต่ภาวนา
แต่มันไม่ใช่เลย
สงครามเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น
บรึ้ม!
ระเบิดความผิดหวังถูกทิ้งลงมาลูกแล้วลูกเล่า
สงครามแห่งการต่อสู้เอาชีวิตรอดก็เกิดขึ้น
คมกระสุนคำถากถางดังรัวขึ้นเป็นระยะ
ฝุ่นควันแห่งความท้อแท้ ปกคลุมสีเทาไปทั่วบริเวณ
เสียงความเจ็บปวด ระงมขึ้นทั่วสารทิศ
เศษซากของกำลังใจ
ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นป้อมปราการที่แข็งแกร่ง
ยิ่งใหญ่ สวยงาม กำลังถูกทำลายลง
ร่างของผมลอยปลิวตามแรงระเบิด
ก่อนจะกลิ้งตกลงมานอนแน่นิ่งบนซากปรักหักพัง
ผมไม่มีเรี่ยวแรงขยับร่างกาย
หายใจรวยระริน
ผมกำลังจะตาย..
ความหวัง เพื่อนรักของผม
เธอกำลังหาทางยื้อชีวิตผมเอาไว้
มือเธอพยายามอุดซับเลือดของผม
ปากเธอตะโกนร้องเรียกให้คนมาช่วย
หัวใจผมสั่นเทาไปด้วยความกลัว
ดวงตาผมมีน้ำใสๆไหลออกมา
"ไม่ต้องห่วงนะ เธอจะต้องไม่เป็นอะไร"
เธอพูดไปร้องไห้ไปอย่างไม่อาย
"ทิ้งฉันไว้ รีบหนีไปซะ"
ผมพูดแผ่วเบา
"ไม่ เราจะรอดไปด้วยกัน" เธอสวนทันที
"พอเถอะ อย่าพยายามอีกเลย"
ผมหมดหวััง
"ไม่! ฉันจะไปหาคนมาช่วยเธอเอง"
เธอย้ำหนักแน่น
เธอตะโกนร้องให้คนมาช่วย
แต่ไม่มีใครสนใจใคร
ไม่มีใครช่วยเหลือใคร
ต่างคนก็บาดเจ็บสาหัสด้วยกันทั้งนั้น
แค่ประคองตัวเองให้รอดยังยากเลย
ตูม!
ระเบิดความสิ้นหวัง ระรอกสองกระหน่ำลงมา
ป้อมปราการที่เหลือทรุดพังทลายลง
เหลือแต่เศษซากของกำลังใจที่แหลกละเอียด
ปัง ปัง ปัง !
เธอรีบเอาตัวเข้าบังร่างกายของผมไว้
ห่ากระสุนคำถากถาง ทิ่มแทงทั่วร่างเธอ
เธอนอนแน่นิ่งบนตัวผม
หมอกความท้อแท้ คละคลุ้งไปทั่ว
ผมพยายามอึดใจลากเธอมาหลบ
ใต้ซากกำลังใจที่เหลืออยู่
เลือดเธอไหลทะลักไม่หยุด
เธอกำลังจะตาย......
"หนีไป" เธอเอ่ยแผ่วเบา
"ยังไงก็ไม่รอด สู้ยอมตายตรงนี้ดีกว่า"
ผมร้องไห้อย่างไม่อาย
"นั่นสินะ" เธอเอ่ย
"ก็ดี.. เราจะตายตรงนี้ด้วยกัน" ผมเอ่ยอย่างหมดหวัง
"ไม่! เราจะสู้ตรงนี้ แต่เราจะไม่ตาย"
เธอเอ่ยแผ่วเบาแต่หนักแน่น
"อะไรนะ"
"สร้างป้อมปราการขึ้นมาก่อน" เธอกล่าว
"หา!" ผมงง
"กำลังใจ จะช่วยป้องกันเราได้" เธอย้ำ
"แต่มันแหลกละเอียดหมดแล้วนะ" ผมเถียง
"ก็สร้างใหม่ได้นี่" เธอยิ้มมุมปาก
หึ... ผมยิ้ม
ก่อนจะโกยเศษซากกำลังใจก่อป้อมปราการขึ้นอีกครั้ง....
คำ : สาระ : ภาพ 07
ทาเบบี้ไมม์
15-03-21
#คำ_สาระ_ภาพ
#ทาเล่นโชว์
- 11
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
