"เกิดมาทำไม"
เล่าสู่กันฟังตอนที่ 8 (ฝันอยากเป็นนักร้อง)🎤
================
ห่างหาย...ไปหลายวันอีกตามเคย🙄
กำลังคิดว่าชีวิตช่างมีเรื่องให้ทำเยอะแยะมากมายเช่ยเคย..🙄😅
ใครจะไปคิดว่าเสียงเล็ก..ๆ แหบ..ๆ
อย่างเรา ก็มีฝันอยากเป็นนักร้องกับเค้านะ😅
สืบเนื่องมาจากป้าชอบพาไปดูหมอรำ..นักร้องลูกทุ่ง..ลูกกรุงไม่ค่อยได้สัมผัส..สัมผัสแต่ลูกทุ่งซะส่วนใหญ่..
....ส่วนใหญ่ที่ป้าชอบพาไปดู..
ก็คือนักร้องขวัญใจประชาชนชาวลูกทุ่ง
สมัยโน้น..ก็คงหนีไม่พ้น.พุ่มพวง ดวงจันทร์
สามล้อเครื่อง..หรือแถวบ้านเรียกว่า..
..สกายแล็บ..คู่ใจป้าสาวใหญ่กับหลานๆ
ตะเวนดูแทบทุกรอบที่มีนักร้องหรือหมอลำมา
ป้า..เป็นคนรักลูกรักหลาน.มีน้ำใจกับหลานทุกคน..เสียดายที่ป้าอายุสั้น..จากไปด้วยโลกเบาหวาน..ป้าเสียตอนที่เราจะแต่งงานพอดี
ก่อนป้าจะเสีย..ยังอุตส่าห์ถามหา..
..ไอ้ดำ..มันอยู่ไหนไม่เห็นมันนานแล้ว..
เป็นถ้อยคำที่ลูกป้าบอกมาก่อนป้าเสียไม่กี่วัน
ไอ้ดำ หรือ ด.ญ.ดำ ตอนนั้นอยู่กรุงเทพฯ
ไม่ทันได้มาดูใจป้าเลย..มาตอนที่ป้าสิ้นลมแล้ว บางครั้งเราก็คาดไม่ถึงว่าใครจะจากเราไปก่อน..คนที่ดูแข็งแรงปากร้าย(แต่โคตรใจดีเลยแบบป้า)
จะจากไปเร็วด้วยโรคเบาหวาน..
..ทุกครั้งที่ร้องเพลงจะคิดถึงป้านะ..
หวังว่าป้าจะได้อยู่ในภพภูมิที่ดี😇
========
เด็กตัวน้อยๆ ที่ชอบปีนขึ้นโต๊ะกินข้าว..
เปล่งเสียงอันเล็ก.ๆ โยกย้ายไปมาโดยไม่ได้แคร์สายตาว่าใครจะมอง..หรือคิดยังไง
🎵 น้องเป็นสาวข่อนแก่น ยังบ่อเคยมีแฟน
บ้านอยู่แดนอีสานนน🎶🎵
..เป็นเพลงหากินก็ว่าได้😁😁😁
หนุ่มนาข้าว..สาวนาเกลือ..ก็ไม่พลาดนะ
มาคิดๆดู.. ตอนเป็นเด็ก ทำไมเวลาเราทำอะไรช่างรู้สึก..อิสระเสรี..ไม่ได้คิดเยอะว่าใครจะคิดกับเราแบบไหน..ไม่ได้กังวลว่าใครจะมองกับเราเช่นไร..
..ถึงตอนนั้นจะมีปัญหาเรื่องเสียงพูดแล้ว
เสียงเริ่มเล็กและแหบ..
...แต่ทำไม..
ตอนนั้นช่างมีความสุข..กับการได้ปีนขึ้นโต๊ะร้องเพลง...มีความสุขที่ได้เปล่งเสียงร้องเพลง ยังจำได้ว่าทุกคนคอยตบมือเป็นกำลังใจให้ ย่าก็คอยร้องตาม ทุกคนแลดูมีความสุขเมื่อเห็น ด.ญ.ดำ ร้องเพลง..ตอนนั้นมีความคิดว่าเสียงตัวเองประหนึ่ง พุ่มพวง 😂😂
ถึงเวลาจะล่วงเลยมานานมากแล้ว..
แต่มันก็ได้ประทับใน"จิตใจ"ของเด็กตัวน้อยๆ
"เป็นความทรงจำที่คิดถึงตอนไหนก็มีความสุข" 🥰🥰🥰🥰🥰
ตอนนี้ก็เลยมีคำถามขึ้นมาในใจว่า..
..อะไรที่ทำให้ความสุขนั้นหายไป..
เพราะอะไรทำไมตอนนี้..ถึงรู้สึกไม่กล้าที่จะร้องเพลง เป็นกังวลใจ,แคร์สายตา,กลัวคนวิจารณ์.. หรือเพราะความเป็นเด็กหายไป..
เราถึงไม่กล้าที่จะมีความสุข.สนุกกับการเป็นตัวของตัวเอง..
จริง.ๆ มันก็แค่..เราปล่อยให้ความสุขนั้น
ห่างหายย.จากเรานานเกินไป..เราเลยยังไม่
คุ้นชิน
แต่ตอนนี้ ด.ญ. ดำ เปลี่ยนไปเยอะมากกกกกกก
บางทีเมื่อมองย้อนไปในอดีต..บางทีก็รู้สึกว่า
ทำไมเราไม่คงความเป็นเด็กเอาไว้ให้นาน.ๆๆ
เราจะได้กอบโกย..ความสุข..เอาไว้ให้นานที่สุด..ถ้าลบความทรงจำที่ไม่ดีออกจาก..
สมองนี้ได้คงจะดีเนอะ..คงไว้แค่ความรู้สึกดีๆ
เชื่อว่า..หลายๆคนก็คงจะมีความทรงจำที่ไม่ดี
ด้วยกัน..ทั้งนั้น..
อยู่ที่ใครจะจัดการกับความรู้สึกนั้นแบบไหน
มาคิดๆดูตอนนี้..ทุกอย่างคือสิ่งที่หล่อหลอมให้ ด.ญ.ดำ เติบโตและมีวันนี้ได้..
...ต้องขอบคุณทั้ง..สิ่งที่ร้ายและสิ่งที่ดี..
เพราะเราไม่สามารถกลับไปแก้อดีตได้..
..จงมีความสุขกับปัจจุบันดีกว่า...
"ใช้อดีตเป็นบทเรียนสอนใจ"
หารูปตอนเด็กไม่เจอแล้ว..ตัดมาตอนสวยเลยแล้วกัน😂😂😂
เรื่องราวทุกอย่าง..ที่เกิดขึ้นกับเรา..
เวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง..
ไม่ยึดติดกับอะไร...สิ่งนั้นก็จะหายไป
แค่ต้องใช้เวลา....รู้สึกเริ่ม เพ้ออ.เจ้ออ 😁
บทสรุปของตอนนี้..
ความสุขยังคงอยู่..ไม่ได้หายไปไหน
==== ==== ====
"เล่าสู่กันฟัง"
รักไทย..รักโฮจิมิน 🇹🇭🇻🇳
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
