"กลอนยาว..." #วันทอง
(ขุนช้าง)
แม่มองเห็น มองว่าฉัน เป็นมนุษย์
ถึงที่สุด ฉันก็ทำ เพื่อแม่ได้
แม้รู้ว่า แม่ไม่รัก แม่ดูดาย
ถึงแม่ตาย รักไอ้แก้ว ไม่เปลี่ยนแปลง
แม่ให้ฉัน ได้เพียงแค่ ความผูกพัน
แต่ว่าฉัน มิอาจรับ ความจริงได้
ฉันรักแม่ เพียงผู้เดียว จนวันตาย
ฉันจะคลาย มือแม่ออก จากทุกคน
รักฉันมี เพื่อให้แม่ เพียงผู้เดียว
รักฉันเกี่ยว แสนพันผูก สัตย์ซื่อหนา
ฉันให้แม่ ได้ทุกอย่าง นะแม่จ๋า
ขอแต่ว่า แม่อย่าไป จากฉันเลย
แม้ฉันร้อง ตะโกนขอ อย่าทิ้งฉัน
ฉันหุนหัน วิ่งตามแม่ คืนกลับขอ
กลับบ้านเรา เถิดแม่จ๋า ฉันเฝ้ารอ
ฉันไม่ขอ สิ่งใดเลย แม่ผู้เดียว
อัปลักษณ์ ข้าเจ็บปวด แสนยิ่งรัก
แม้มีนัก ซึ่งสมบัติ พัสถาน
ข้าใช้กล หลายร้อยเล่ห์ อาจสามานย์
ดั่งคนพาล หลงรักแม่ จ๋าผู้เดียว
ข้าแค่อยาก ได้ครอบครอง คนที่รัก
ผ่านนานนัก แม่ไม่เคย มอบรักข้า
ได้เพียงตัว มิเคยได้ หัวใจมา
รู้ไหมข้า ต้องปวดร้าว มากเพียงใด
คราสุดท้าย ที่บอกลา ดวงฤทัย
แม่อยู่ใน เงื้อมือของ มัจจุราช
ข้าเป็นเหตุ ส่วนให้แม่ ชะตาขาด
แต่มิอาจ ฝืนยอมรับ โทษตนเอง.
(ขุนแผน)
ข้าเพียงเชื่อ ในวิถี ปฏิบัติ
สิ่งบัญญัติ ในเมื่อกาล เก่าก่อนนั้น
เวทย์คาถา กำบังกาย พรายจังงัง
เนื่องด้วยชัง จึงเพียรสร้าง กุมารทอง
ข้าโหดเหี้ยม ที่ทำร้าย แม่บัวคลี่
เนื่องด้วยมี อ้างว่าตน จำเหตุผล
ข้าหลายเมีย มีมากรัก หญิงหลายคน
ข้าจำนน ขอยอมรับ ที่ทำไป
ไอ้แก้วยัง คงรัก แม่วันทอง
รักเราสอง ข้ามิเคย ลืมวันนั้น
วันที่เรา ทั้งสอง ต่างฝ่าฟัน
เหมือนดั่งฝัน เพลามี น้อยนิดเดียว
ความคิดตรึก หวังให้ศึก นั้นสงบ
ในบ้านจบ อยู่ร่วมกัน ได้ฤาไม่
ข้าคิดเพียง ร่วมแบ่งรัก แบ่งหัวใจ
จักแบ่งให้ เทียมเท่ากัน ที่เรียกเมีย
ม้าสีหมอก ดาบฟ้าฟื้น ท้าให้ลอง
แต่มิอาจ สร้างปรองดอง ในหมู่หญิง
ข้าเพียงแค่ คิดหวังไป ไม่ประวิง
ว่าทุกสิ่ง จะนำสู่ คนรักตาย.
(วันทอง)
ส่วนข้านั้น ถูกประณาม ว่าสองใจ
แต่ว่าใคร เคยมองข้า มุมอื่นบ้าง
เหตุใดข้า จึงต้องเลือก เพียงหนึ่งข้าง
ด้วยเหตุสร้าง ทุกคนมี ทั้งดีเลว
คนที่รัก ทำให้ข้า ต้องเจ็บปวด
คนที่สวด ภาวนา ให้รักเขา
แต่ข้านั้น มิอาจรัก หักใจเรา
ข้าคงเขลา ที่ยังรัก คนหลายเมีย
ให้ข้าเลือก อย่างไรได้ เข้าใจไหม
ทุกคนมี สายแห่งใย แต่วัยเยาว์
มิมีใคร ดีสมบูรณ์ ทั้งเราเขา
แววตาเรา ทั้งสามร่วม ล้วนผูกพัน
ข้ามิได้ ดีเลิศล้ำ กว่าหญิงใด
เพียงแต่ข้า มิใคร่อยู่ ใต้อาณัติ
ชายแลหญิง ควรมีสิทธิ์ เทียมเท่าทัด
มิบีบรัด ทำร้ายกด ใต้บาทา
แม้หากชาย แลแม่หญิง เสมอภาค
ภายหน้าหาก เป็นความจริง เช่นดังนั้น
ชายแลหญิง หญิงแลชาย ให้เกียรติกัน
มิเบียดเบียน อยู่สุขสันต์ ทุกวันคืน
ข้ายอมตาย เหตุเนื่องด้วย มิอาจเลือก
ครานี้ข้า ขอเลือกมุ่ง ทางเส้นนี้
ข้ารู้ว่า ทุกคนต่าง เจ็บอยู่ดี
ข้ายอมพลี ชีวาวาย "มิสองใจ".
(ข้า)
ไอ้ช้างเอ๋ย ข้าสงสาร เอ็งยิ่งนัก
แต่ว่ารัก ของเอ็งนั้น ทำร้ายเขา
แม้รักจริง แต่เอ็งหลง แลมัวเมา
สิ่งใดเล่า เอ็งกระทำ มันโสมม
หากมองเพียง ความรักที่ เอ็งให้แม่
หากมองแค่ ที่เอ็งทำ เพื่อแม่หนอ
เอ็งรักแม่ ไม่เผื่อใจ เจ็บจนพอ
เอ็งเฝ้ารอ ว่าสักวัน แม่รักเอ็ง
หากแต่ว่า เอ็งลืมมอง ในใจตน
โทษผู้คน ว่าเป็นเหตุ เรื่องทั้งผอง
เอ็งมีส่วน สร้างบาดแผล ด้วยหมายปอง
แม่วันทอง กับไอ้แก้ว ต้องพรากกัน
โชคชะตา เหมือนเล่นกล กับชีวิต
ดั่งลิขิต ห่วงร้อยรัด แก้ว-พิม-ฉัน
ไอ้ช้างผู้ อัปลักษณ์ ด้วยบ่วงกรรม
การกระทำ ชักนำเหตุ ต้องเป็นไป.
ขุนแผนเก่ง ฉกาจกล้า เหนือผู้ใด
พ่อพระไวย หรือพลายงาม ชื่อคล้องข้า
ศึกใดนั้น มิพ่ายพัก ดุจสายฟ้า
หากแต่ว่า ข้าล้มเหลว เรื่องในเรือน
แม้ยกให้ แม่วันทอง เป็นที่หนึ่ง
เป็นที่พึ่ง หลักแก่หัว ใจดวงนี้
ท้ายที่สุด ผลของการ มีหลายเมีย
จึ่งอ่อนเพลีย บ้านสงบ ลุกดั่งไฟ
พลัดพรากจาก ลูกแลเมีย ที่แสนรัก
แต่มิพัก จากเรื่องรัก หญิงอื่นหนอ
เมื่อกาลนั้น อาจเป็นเรื่อง ไม่ต้องขอ
มิต้องสอ กล่าวบอกใคร ให้มากความ
เหตุที่ดู ว่าจะเหมือน ไม่เป็นเรื่อง
แต่กลับกลาย เป็นเครื่องจักร ประหัตหาร
หลายชีวิต พันรัดกัน สายเกินกาล
พาลรำคาญ ถึงเบื้องบน แลประชา
เสียใจนัก ที่มันต้อง เป็นเช่นนี้
ด้วยเป็นหนี้ ชีวิตที่ สังเวยให้
กับเหตุการณ์ ที่ได้มี ส่วนก่อไว้
ทำสิ่งใด มิอาจย้อน กลับคืนกาล
(ตามบันทึก)
วันทองถูก ตัดสิน พิพากษา
เหตุนำพา ชะตาขาด ทิ้งกายไว้
นอกจากกาย นางได้ทิ้ง สิ่งอันใด
ให้ได้ไตร่ ตรองนั้นมี มากเหลือเกิน
.
"มิมีใคร ในยุคนี้ รู้ความจริง
ว่าทุกสิ่ง เกิดจริงเท็จ อย่างไรหนอ
เราเรียนรู้ สิ่งใดบ้าง คงเพียงพอ
ให้ไปต่อ นำไปคิด พินิจเอง"
.
ข้าเรียนรู้ ถึงความรัก ที่มีพิษ
ข้าได้คิด รักด้วยฤทธิ์ ริษยา
อุบายชั่ว การแย่งชิง เหตุนำพา
ให้ต้องมา ฉิบหายกัน ที่วันทอง
ข้าเรียนรู้ ว่าควรมี เพียงรักเดียว
มิควรเกี่ยว เกียวเกี้ยวหญิง ให้เป็นสอง
ใจดวงเดียว ให้ผู้เดียว ตามครรลอง
และควรมอง ให้เกียรติหญิง ทุกผู้คน
*
แม้ละคร ให้วันทอง รอดชีวี
ประชาชี รับรู้ว่า นางตายแล้ว
ด้วยวิธี แสนกล ของพ่อแก้ว
เพื่อนางแคล้ว สู่เส้นทาง ที่เลือกเอง
ในสุดท้าย ดูละคร แล้วเรียนรู้
ไม่"ตัดสิน" คนทุกผู้ อย่างดายง่าย
เรามิใช่ คนผู้นั้น อย่าสอดส่าย
กลับมาก่าย มองเข้าไป ใจแห่งตน.
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
