พ่ายกลซาตาน [Artificial Devil Love] ตอนที่ 22
ณ บ้านนายพลสรพงษ์’
“พึบ!!!!…” เสียงกระแทกหนังสือพิมพ์ฉบับเช้า บนโต๊ะอาหาร คุณหญิงกัญญารัตน์ที่ใบหน้าแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจเมื่อเห็นข่าว บุตรสาวคนโตของเธอที่ถึงแม้จะไม่ได้ไปมาหาสู่กัน และมีน้อยคนนักที่จะรู้ว่ากอหญ้าเป็นบุตรสาวของเธอ
“ลูกสาวคุณทำเรื่องงามหน้าแล้ว” นายพลสรพงษ์เอ่ยออกมา ขณะที่นั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่เช่นกัน
“คุณพ่อครับ!...ผมไม่เห็นด้วยที่คุณพ่อกับคุณแม่จะไปตั้งแง่กับพี่หญ้าแบบนั้น...ตลอดเวลาพี่หญ้าไม่เคยมาอวดและมาประกาศอะไรเลยว่าเกี่ยวข้องกับคุณพ่อคุณแม่ ผมไม่เห็นว่าคุณพ่อกับคุณแม่จะต้องเดือดร้อนอะไรกับเรื่องนี้...คนที่ต้องเดือดร้อนและน่าเป็นห่วงผมว่าเป็นพี่หญ้ามากกว่า...อย่าไปต่อว่าอะไรเธอเลยนะครับ แค่นี้พี่หญ้าก็คงปวดหัวมากพอแล้ว และอีกอย่างดูจากภาพพี่หญ้าน่าจะถูกนายคริสต์คนนี้บังคับเอามากกว่า...” พิศาล บุตรชายเพียงคนเดียวของนายพล สรพงษ์กับกัญญารัตน์ ที่มีศักดิ์เป็นน้องชายต่างพ่อของกอหญ้าเป็นคนเอ่ย
พิศาลเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกับกอหญ้า ทั้งสองคนไปมาหาสู่กันแบบที่ไม่ให้พ่อและแม่รู้ แต่สำหรับพิศาลแล้วกอหญ้าเป็นพี่สาวที่น่ารักมากและไม่แค่นั้นในตัวพี่สาวคนนี้ของเขา เพราะกอหญ้ายังเก่งในเรื่องของการเรียนอีกด้วยเพราะการจบครั้งนี้ของกอหญ้าไม่ใช่พียงแค่ได้ขึ้นชื่อว่า ‘จบ’ กอหญ้ายังพ่วงมาด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วย พิศาลอายุน้อยกว่ากอหญ้าสองปี แต่ทั้งสองเรียนอยู่คณะเดียวกันนอกจากจะเป็นพี่น้องต่างพ่อแล้ว ทั้งสองยังเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันด้วย สำหรับพิศาลแล้วเขาภาคภูมิใจในตัวพี่สาวคนนี้มาก และอีกอย่างพิศาลยังรักและเคารพคุณพ่อของกอหญ้าด้วย เพราะท่านเป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือคนหนึ่งเลยทีเดียว
“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมแกถึงเทิดทูนยายเด็กหัวแข็งคนนี้นััก...” นายพลสรพงษ์พูดจบก็ลุกจากเก้าอี้ไปทันที และทำให้ย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนที่เขาได้เจอกับบุตรสาวของภรรยาครั้งแรก
“นี้เหรอลูกสาวคุณ...” กอหญ้ายกมือไหว้ตามธรรมเนียมไทยที่พ่อของเธอพร่ำสอนมาตั้งแต่เยาว์วัย เมื่อพ่อของเธอพาเธอมาหาแม่ตามคำขอของเธอ แต่จากการต้อนรับที่พ่วงมาด้วยการดูถูกพ่อของเธอทำให้กอหญ้าวัยสิบหกไม่พอใจอาระวาดใส่นายพลสรพงษ์และแม่ที่เอาแต่เข้าข้างสามีใหม่....
และหลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น กอหญ้าไม่เคยมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกเลย และแน่นอนเมื่อเธอตัดสินใจอยู่ประเทศไทย ซึ่งตอนแรกพ่อของเธอตั้งใจที่จะฝากให้กอหญ้ามาอาศัยอยู่กับแม่เธอบ้าง แต่ท้ายที่สุดพ่อของเธอต้องซื้อห้องชุดคอนโดริมแม่น้ำเจ้าพระยาให้เธอได้อาศัยอยู่มาโดยตลอดหลายปี ความเป็นห่วงที่พ่อมีต่อลูกยังไงก็ต้องเป็นห่วง ถึงแม้กอหญ้าจะสามารถดูแลตัวเองได้ก็ตาม เพราะตลอดเวลาที่กอหญ้าเกิดและเติบโตที่มิลาน พ่อของเธอต้องทำงานตลอดเวลาจึงทำให้กอหญ้าเข้มแข็งและดูแลตัวเองตั้งแต่เยาว์วัยได้เป็อย่างดี
และมีบ้างที่กอหญ้าได้มีโอกาสได้เจอนายพลสรพงษ์และแม่ของเธอในสถานที่อื่น หากเลี่ยงไม่ได้กอหญ้าก็ทำเพียงยกมือไหว้อย่างเสียไม่ได้ แต่ส่วนใหญ่เธอจะเจอที่มหาวิทยาลัยเสียมากกว่า
‘ ณ ช่องสถานี...’
“เธอชื่อ กอหญ้า ดาร์เมี่ยน..” คริสต์เอ่ยบอกแม่กับเขมิกาในห้องทำงานประธานบริหารช่องสถานี
“กอหญ้า!!...เดี๋ยวนะ!!...เขมมาช่วยน้าดูหน่อยว่า ใช่!หนูกอหญ้า นักเขียนของเรามั้ย?”
“คนเดียวกันครับ...” คุณหญิงศศิธรกับเขมิกา เงยหน้ามองคริสต์
“คริสต์!...ตอนนี้แม่ งง ไปหมดแล้ว...ลูกไปรู้จักเธอตั้งแต่ตอนไหน? ทำไมแม่ถึงไม่รู้เรื่องนี้”
“ผมเจอเธอครั้งแรกเมื่อสองสัปดาห์ก่อนที่นี่...และอีกครั้งเมื่อสองวันก่อนโดยบังเอิญ...และหลังจากวันนั้นก็อย่างที่คุณแม่เห็นเธอตอนที่ผมพาไปบ้านเมื่อวานนี้...”
“เขม...เข้าใจมั้ย...ทำไมน้าฟังแล้วน้า งงๆ บอกไม่ถูก”
“อย่าว่าแต่คุณน้าเลยค่ะ...เขมยัง งง เลย” สองสาวพูดกันจบ หันไปมองคริสต์ที่ดูไม่เดือดร้อนอะไรกับความไม่เข้าใจของสองคนตรงหน้า เพราะตอนนี้คริสต์กังวลและคิดถึงหญิงสาวอีกคนมากกว่า
‘ ณ ห้องชุดคอนโดชั้นยี่สิบห้า ริมแม่น้ำเจ้าพระยา’
กอหญ้านั่งนิ่งมือเล็กขย้ำกำหนังสือพิมพ์ไว้แน่น เพราะตอนนี้แววตาและอารมณ์ของเธอกำลังอยากจะฆ่าใครสักคน และคนนั้นก็เป็น คริสต์ มาร์ติน เชียร์เลอร์
Grrrr Grrrr กอหญ้าก้มหน้าดูโทรศัพท์ที่ดังขึ้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่อเครื่องโชว์เบอร์แปลก
Rrrrr Rrrrr กอหญ้าเงยหน้าเมื่อเสียงอ็อดที่ประตูดังขึ้น ในเวลาไล่เลี่ยกัน กอหญ้าหยิบโทรศัพท์แต่ยังไม่กดรับและเดินไปที่ประตู เธอดูช่องตาแมว ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใครที่ยืนอยู่หน้าประตู
“มาได้ไง?...” กอหญ้าพึมพำกับตัวเอง และไม่ยอมเปิดประตู เมื่อเห็นว่าคริสต์ ยืนอยู่หน้าห้อง
Grrrr Grrrr กอหญ้าตกใจเมื่อเสียงเรียกของโทรศัพท์ที่เธอไม่ได้รับดังขึ้นอีกครั้งและเป็นเบอร์เดิมที่โทรเข้ามา ในขณะที่กอหญ้ายืนอยู่ที่ประตูและตัดสินใจไม่ได้ว่าจะรับสายเรียกเข้าดีมั้ย คนข้างนอกที่ยืนอยู่ก็เผยรอยยิ้ม เมื่อเป็นที่ยืนยันแน่แล้วว่ากอหญ้าอยู่ที่ห้อง คริสต์ กดวางและเดินออกมาจากหน้าประตูห้องของกอหญ้า เป็นเวลาที่กอหญ้ากลับมาดูช่องตาแมวทุกอย่างก็ว่างเปล่า ไม่เห็นคริสต์แล้วและเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็เงียบลงเช่นกัน
Grrrr Grrrr กอหญ้าสะดุ้งอีกครั้งหลังจากเวลาผ่านไปยี่สิบนาที เสียงเรียกเข้าของมือถือของเธอก็ดังขึ้นแต่คราวนี้หน้าจอแสดงให้เห็นว่าใครโทรมา
“สวัสดีค่ะคุณกอหญ้า...” เสียงเจ้าหน้าที่ห้องชุดคอนโดชั้นล่างดังตามสาย...
“สวัสดีค่ะ...มีอะไรเหรอคะ”
“มีของมาส่งให้คุณกอหญ้าค่ะด้านล่าง...คุณกอหญ้าจะให้เรานำขึ้นไปให้หรือว่าจะลงมารับเองคะ?...”
“ของ!...ของอะไร?” กอหญ้าถามอย่างแปลกใจเพราะร้อยวันพันปี ไม่มีใครเคยฝากของมาให้เธอ ถ้าจะเป็นของมาจากพ่อก็ไม่น่าใช่เพราะอาทิตย์หน้าถึงจะเป็นวันเกิดเธอและแน่นอนพ่อของเธอจะกลับมาฉลองกับเธอทุกปี และถ้าจะเป็นของมาจากพิศาลน้องชายต่างพ่อเธอ พิศาลก็ต้องแจ้งให้เธอรู้โดยตรงไม่มีการฝากไว้กับเจ้าหน้าที่ด้านล่าง และท้ายสุดถ้ามาจากยายกิ๊ก รายนั้นคงขึ้นมาหาเธอแล้ว...
“เป็นช่อดอกไม้ค่ะ...เจ้าหน้าที่ ที่นำมาส่งบอกเพียงว่าส่งให้คุณกอหญ้าชั้นยี่สิบห้า...”
“ดอกไม้!....เอ่อ! งั้นรบกวนให้ใครนำขึ้นมาให้หน่อยแล้วกัน...ขอบคุณนะคะ...” กอหญ้าตอบกลับอย่าง งงๆ
Rrrrr Rrrrr กอหญ้าลุกจากโซฟาและเดินไปยังประตู เธอมองที่ช่องตาแมว เห็นแต่ดอกลิลลี่ช่อใหญ่ไม่เห็นคนที่ถือขึ้นมา กอหญ้าปลดล็อคและเปิดประตู...
“คุณ!!!! ” กอหญ้าร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อประตูเปิดกว้างขึ้นและเธอเห็นคนส่งดอกไม้ มือใหญ่ของคริสต์ดันประตูที่กำลังจะปิดอย่างรวดเร็ว กอหญ้าถอยหลังและวิ่งไปกลางห้องของตัวเอง และเธอไม่หยุดวิ่งเพราะเธอกำลังวิ่งเข้าห้องนอนของตน คริสต์ที่ผลักประตูห้องของกอหญ้าให้ปิดอย่างรวดเร็ววิ่งตามหญิงสาวทันอย่างเฉียดฉิว โดยที่เขาปล่อยช่อดอกไม้ล่วงลงพื้นไปอย่างไม่สนใจ
“ว้ายยย!!!...ปล่อยฉันนะ...” กอหญ้าที่ถูกคว้าร่างไว้ก่อนที่จะถึงห้องนอน
“กอหญ้าจะร้องทำไม?...ผมไม่ได้จะมาฆ่าคุณสักหน่อย!...หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะ!!!....” คริสต์พูดเสียงเข้มพร้อมกับรัดร่างบางยกลอยขึ้นจนเท้าเล็กลอยจากพื้น
“แล้วคุณเข้ามาทำไมเล่า?...ปล่อยฉันนะ...ไอ้บ้า!...ฉันไม่รู้จักคุณ...”
“จูบออกสื่อกันขนาดนั้น...ถ้ายังเรียกว่าไม่รู้จักกัน...ต้องทำมากกว่าจูบงั้นสิ...ถึงจะเรียกว่ารู้จักกันยังงั้นเหรอ” คริสต์พูดพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้กับแก้มจากทางด้านหลัง
“ย่า...อย่านะ!...” กอหญ้าร้องออกมาพร้อมกับหยุดดิ้น “...ฉันไม่ดิ้น ไม่ร้องแล้ว...ปล่อยฉันได้แล้ว”
“สัญญามาก่อนว่าถ้าปล่อยแล้วจะคุยกันดีๆ...”
“อื้ม!...สัญญา” สิ้นเสียงกอหญ้า คริสต์ค่อยๆปล่อยร่างบางให้เท้าเล็กสัมผัสกับพื้น แต่ก็ยังไม่ยอมเอามือออกจากเอวคอดภายใต้เสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นที่สั้นจนโชว์เรียวขายาวเล็กนั้นอย่างสวยงาม
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
