วิธีที่เรามองโลก
ทำให้สิ่งที่แต่ละคนแบกไว้หนักไม่เท่ากัน
เสียงนกหวีดดังขึ้น.....ปรี๊ดดดด
ผู้เข้าร่วมการแข่งขันทุกคนต่างแบกโลกของตัวเองขึ้นบนบ่าแล้วพยายามวิ่งให้เร็วที่สุด
เพื่อไปให้ถึงเส้นชัยเป็นคนแรก
โชคดีที่ผมเลือกโลกขนาดใบย่อม
น้ำหนักกำลังพอดี ไม่หนักมากจนเกินไป
ทำให้ผมวิ่งอยู่ในตำแหน่งหัวแถว
ในขณะที่บางคน เลือกโลกที่ใหญ่เกินตัว
จนแบกไม่ไหวต้องใช้วิธีกลิ้งเอาอย่างทุลักทุเล
บางคนก็หัวหมอ แอบเอาโลกของตัวเองไปฝากให้คนอื่นแบก แล้วเดินตัวปลิว
บางคนก็แบกโลกไว้หลายใบอิรุงตุงนัง
ผ่านไป 5 กิโลแรก
ผมยังทำเวลาได้ดี
ทิ้งห่างท้ายขบวนอยู่หลายช่วงตัว
ผ่านไป 10 กิโล
ผมเห็นหลายคนเริ่มบ่นว่าไม่ไหว
แต่ก็ยังคงแบกโลกเอาไว้แล้ววิ่งต่อไป
บ้างก็มีหยุดเดิน บ้างก็มีถอนตัว
20กิโลผ่านไป
ผู้เข้าแข่งขันหลายคนเริ่มถอดใจ
ถึงกับนอนทิ้งตัวลงกลางทาง
จนผมต้องวิ่งคอยหลบไปมา
แต่ผมเห็นผู้แข่งขันบางคนวิ่งข้ามคนเหล่านั้นอย่างไม่ใยดี
บางคนถึงกับเหยียบซ้ำราวกับคนเหล่านั้น
เป็นแค่ใบไม้ที่ร่วงตกอยู่กลางถนน
30กิโลผ่านไป
ผมเริ่มหายใจถี่ขี้น ความเร็วผมลดลงไปมาก
จนผู้เข้าแข่งขันหลายคนที่อยู่รั้งท้ายวิ่งแซงผมขึ้นไป
ผมพยายามกัดฟันฝืนต่อไป
"ใกล้แล้วๆ อดทนอีกนิดนะ" ผมให้กำลังใจตัวเอง
40กิโลผ่านไป
ผมสะดุดเชือกรองเท้าตัวเอง
จนกลิ้งล้มลงทิ้งตัวนอนกับพื้นหายใจหอบถี่
ดูโลกของตัวเองทั้งใบหล่นฟาดพื้นอย่างแรง
จนแตกกระจายเต็มพื้นถนน
ผมพยายามจะดันตัวเองลุกขึ้นมา
แต่เรี่ยวแรงกลับประท้วงหยุดงานซะงั้น
นักวิ่งหลายคน วิ่งข้ามหัวผมไป
บ้างก็เหยียบ บ้างก็เตะชิ้นส่วนโลกของผม
กระเด็นไปคนละทิศคนละทาง
"โธ่เอ๊ย... หมดกัน ไม่เหลือแล้ว โลกของฉัน"
ผมถอดใจนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น
"ยินดีด้วย" ผู้เข้าแข่งขันคนนึงทักผม
เขานอนคว่ำอยู่กลางถนน
มีโลกใบขนาดย่อมทับหลังเขาไว้
จนไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้
"หึ... ขอบคุณมากนะสำหรับคำถากถาง"
ผมสวนกลับด้วยความโกรธ
"เปล่านะ ฉันพูดจริงๆ ยินดีด้วย" เขายิ้ม
"ยินดีเรื่องอะไรไม่ทราบ"
ผมไม่สบอารมณ์รอยยิ้มของเขา
"เรื่องที่นายไม่มีอะไรให้แบกอีกต่อไปแล้วไง555"
เขายิ้มลอยหน้าลอยตา
ความโกรธไปขโมยเรี่ยวแรงจากไหนมาให้ก็ไม่รู้
รู้ตัวอีกทีผมก็กระชากคอเสื้อเขาขึ้นมา
ผมง้างหมัดขึ้นมาพร้อมจะซัดหน้าเขา
"มันน่ายินดีตรงไหน บอกมาซิ"
"เบาไหมล่ะ ไม่ต้องแบกอีกต่อไปแล้ว"
เขายังยิ้มต่อ
"ม๊งงงง" เหมือนได้ยินเสียงฆ้องดังก้องกังวาล
ผมคลายมือ ทิ้งตัวลงนอนเกลือกกลิ้งกับพื้น
หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
"หรือถ้านายอยากแบกต่อ
เอาโลกของฉันไปก็ได้นะ ฉันยกให้"
เขาพูดขัดเสียงหัวเราะผมขึ้นมา
" ไม่ล่ะ ขอบคุณมาก ให้ฉันช่วยนะ" ผมกล่าว
ผมพยายามช่วยพยุงเขาขึ้นมาแต่ไม่สำเร็จ
น้ำหนักของโลกที่กดทับหลังเขาไว้หนักเกินไป
"โลกของนายทำไมมันหนักขนาดนี้ล่ะ" ผมสงสัย
"มุมมองที่เรามีต่อโลก
ทำให้น้ำหนักที่แบกไว้ของแต่ละคนไม่เท่ากันไง"
เขาตอบ
"ม๊งงงงงงงงงงง" เสียงระฆังกังวาลขึ้นอีกครั้ง
"แล้วทำไมนายไม่ทิ้งมันไปล่ะ" ผมสงสัย
"555 ถ้าทำได้ ฉันทำไปนานละ" เขาตอบ
"ฉันจะช่วยอะไรนายได้บ้าง" ผมถาม
"ไม่ได้หรอก เรื่องแบบนี้ต้องจัดการด้วยตัวเอง"
เขาสวน
"ก็จริง" ผมเห็นด้วย
"ว่าแต่ว่า.....มีเรื่องนึงที่นายอาจช่วยฉันได้"
เขากล่าว
"ว่ามาสิ" ผมเอ่ย
"นายช่วยวิ่งไปดูที่เส้นชัยให้ที
แล้วกลับมาเล่าให้ฉันฟังหน่อย
ฉันไม่เคยไปถึงที่นั่นเลย
อยากรู้จริงๆว่ามันมีอะไรอยู่" เขากล่าว
ผมหยุดคิดนิดนึง ก่อนจะตอบ
" ไม่ได้หรอก นายต้องไปดูด้วยตัวเอง"
" อ้าว... ปัดโธ่" เขาสบด
ผมวิ่งไปยิ้มไปโบกมือลา
"ฉันจะรอนายอยู่ตรงเส้นชัยนะ"
"แล้วเจอกัน"
เขายิ้มตอบแล้วโบกมือให้
=============================
คำ : สาระ : ภาพ 13
ทาเบบี้ไมม์
26-04-21
#แล้วเจอกัน
#คำ_สาระ_ภาพ
#ทาเล่นโชว์
#babymimeshow
วิธีที่เรามองโลก ทำให้สิ่งที่แบกไว้หนักไม่เท่ากัน
- 9
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
