วันพุธที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2564
“อยู่เพราะไม่มีทางเลือก หรือ เลือกที่จะอยู่แบบนี้”
ในชีวิตคนเรานั้นย่อมมีโอกาสได้เจอเหตุการณ์ที่กระอักกระอ่วนในความรู้สึกแบบนี้ไม่มากก็น้อย เมื่อเจอคำถามก็จะได้คำตอบว่า “ไม่อยากอยู่หรอกแต่มันจำเป็น บลา ๆ ๆ ๆ “ มันก็จริงเพราะชีวิตนั้นมันมีหนทางของมันก็จริงแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นหนทางที่สามารถทำตามใจไปได้ทุกเรื่อง ทุกสิ่งมันมีตัวแปรของมันมากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่สถานการณ์
วันนี้จะมาพูดถึงอดีตกาลนานมาแล้วครั้งหนึ่งในชีวิต
ปี 2538 เมื่อชีวิตวัยรุ่นที่ยังไม่รู้จะเดินทางใหนยังงัยดีจึงตัดสินใจไปตายเอาดาบหน้าที่ ก.ท.ม. ด้วยเงินในกระเป๋านับได้สี่พันบาทถ้วน พี่สาวให้มาหนึ่งพัน ส่วนตัวสามพัน โดยค่ารถทัวส์ ป.1โดยสาร 350 บาทเดินทางพร้อมกับเพื่อนชื่อว่าตี๋ ไอ้ตี๋มันชักชวนว่ามีรุ่นพี่ทำงานในโรงงานที่นวนครไปพักกับเขาก่อนหางานให้ได้แล้วค่อยว่ากันอีกที หลังจากเข้ากรุงเทพฯได้หนึ่งอาทิตย์ชีวิตก็เต็มที่เดินเข้าซอยนั้นออกตรอกนี้ใน “นิคมอุตสหกรรม นวนคร / นิคมบางกระดี ” เขียนใบสมัครมันทุกโรงงาน แต่.....ผลสุดท้ายไม่มีการตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก เงินเริ่มร่อยหรองานยังไม่ได้ทำ อาศัยน้ำใจจากรุ่นพี่คอยเลี้ยงดูให้ที่อาศัยข้าวน้ำ เกรงใจก็เกรง แต่ก็ยังไม่ได้งานทำ สุดท้ายไอ้ตี๋ขอกลับบ้านไปขอตังค์แม่มาเพิ่มเราเลยฝากไอ้ตี๋ไปขอเงินจากพี่สาวให้ด้วย ไม่รู้ไอ้ตี๋ไปพูดอีท่าใหน พี่สาวฝากเงินมาให้เป็นใบยี่สิบล้วนๆนับได้สี่ร้อย พร้อมคำพูดที่ฝากไอ้ตี๋มาว่า....ถ้าบักอ๋งมันหมดปัญญาก็ให้มันกลับมาและนี่คือค่ารถ............น้ำตาไหลพรากโดยไม่ได้พูดอะไรมันจุกในลำคอ (ขอบใจเพื่อนตี๋ที่นำคำพูดมาฝากไม่ขาดตกบกพร่องสักคำ...ติดตามชีวิตในตอนต่อไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
