แล้วทุก ๆ อย่างจะผ่านพ้นไป…เช่นกัน
ครั้นในยามที่เราศร้า เราทุกข์ ทั้งที่เกิดจากอาการเหนื่อกายและเหนื่อยใจ
ครั้นในยามที่เราเหงา เราทุกข์ ทั้งที่เกิดจากสาเหตุของการเปล่าเปลี่ยวกายและเหงาใจ
ครั้งในยามที่เราท้อ เราทุกข์ ทั้งที่เกิดจากปัจจัยของการท้อกายและท้อใจ
เมื่อเราเศร้า เราเหงา และท้อต่อสรรพสิ่งใด ๆ นั้น ขอให้เราระลึกไว้เสมอว่า “แล้วทุก ๆ อย่างจะผ่านพ้นไป...”
ในยามเศร้า เรามักมองทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสีหม่น แม้นจะมีใบไม้สีเขียว ๆ อยู่เต็มต้น เราก็เวียนวนแต่ใบไม้อันเหี่ยวเฉาอยู่ร่ำไป
อันชีวิตอันน้อยนิดนี้สำคัญนัก
ชีวิตอันแสนสั้นนี้ หากต้องจมอยู่ในความเศร้าแล้ว ย่อมก่อโทษไม่สร้างประโยชน์ใด ๆ...
หรือแม้นยามเหงาตอนที่เรานั้นมีสายลมเป็นเพื่อน
สายลมที่ปลิดปลิว พัดเอื่อย ๆ ช่างเย็นจนสะท้านจนจับใจ
สายลมเบา ๆ นั้นส่งเสียงหวีดหวิวจนจับหัวใจ แทรกลึกซ่อนตัวลงไปจนถึงก้นบึ้งแห่งหัวใจนั้น...
อีกทั้งยามท้อ เพราะเหนื่อย เพราะเมื่อย เพราะตรากตรำ
ในครานั้นเปรียบเสมือนทุกสรรพสิ่งในโลกเป็นภาระอันหนักอึ้งที่เราต้องแบก
บ่าสองข้างของเรานี้ต้องแบกโลกไว้ทั้งโลก
เส้นเอ็นต่าง ๆ ในร่างกายเต้น ตึง และมัดตรึงกายนี้ให้ทุกข์ต้องแรงดึงอันมีเหตุซึ่งความท้อนั้น
เมื่อเราเก็บความทุกข์ ความท้อไว้ในจิต ชีวิตนี้ย่อมเศร้านัก
ดวงตาคู่นี้จะดูมีสีหม่น
ริมฝีปากอันเรียงนี้จะไร้ซึ่ง “รอยยิ้ม”
แก้มทั้งสองข้างจะไม่มีการก้าวผ่านซึ่งอาหาร “หัวเราะ”
หน้าผากนี้จะย่น คิ้วนี้จะยิ่งขมวด
แขน ขา หน้าอก กรัดเกร็งไปด้วย “ความเครียด”
แล้วนี้ทุข์ก็ย่อมทุกข์อีก ทุกข์ซ้ำแล้ว ทุกข์ซ้ำเล่า...
แต่ “ทุกข์ ทุกครั้ง” ที่เรารู้สึกมีอาการเช่นนี้ขอให้เราระลึกไว้เสมอว่า “แล้วทุกอย่างจะผ่านพ้นไป...”
ไม่มีสิ่งใดที่จะตั้งอยู่อย่างเที่ยงแท้แม้นว่าจะเป็นความรู้สึกทุกข์อย่างแสนสาหัส
ความเจ็บปวด รวดร้าว ระทมใจ ถึงแม้นว่าจะหนักเท่าใด สุดท้ายความทุกข์นั้นก็ย่อมต้องผ่านพ้นไปเช่นกัน
หากเราคิด เราเก็บ เรายึดไว้ จิตใจดวงนี้ก็จะยิ่งเศร้า ยิ่งเหงา ทุกข์ระทม
ความขื่นขม ความตรอมตรม จะแผ่ซ่านเข้าปกคลุมทั้งกายใจ
ขอให้เราได้ปล่อย ได้คลายความรู้สึกทุกข์ ท้อ ระทมนั้นจากใจไปเสียเถิด
ขอให้ความรู้สึกแย่ ๆ เหล่านั้น “ผ่านมาและผ่านไป...”
เปรียบเสมือนสายลมที่หวีดหวิด เมื่อมีเสียงดังขึ้นแล้ว ไม่นานเสียงนั้นย่อมแผ่นและเบาลง ไม่นาน ไม่นาน เสียงนั้นก็จะหยุดลง แปรเปลี่ยนเป็น “ความสงบ” เข้าทดแทน
อันชีวิตนี้ก็เป็นเช่นนั้น ไม่นาน ไม่นาน ชีวิตนี้ก็ย่อมต้อง “ผ่านพ้นไป”
ดังนั้นเวลานี้ เวลา ณ ปัจจุบันจึงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
ขอให้เราได้ปล่อยความทุกข์ที่ผ่านมาแล้วเราเก็บไว้ ฝังไว้ ในก้นบึ้งแห่งหัวใจ ปล่อยให้มันผ่านไป และ “ผ่านไป”
ปล่อยเขาไปเถิด ปล่อยอารมณ์เหล่านั้นไปเถิด ปล่อยเขาไป ปล่อยเขาไป
ปล่อยสรรพสิ่งให้ผ่านพ้นไปแล้วชีวิตนี้ไซร้ “สงบ” เอย...
สถานที่สุดท้ายแห่งความสงบ
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
