เมื่อสนธยามาเยือนสถานที่ที่เรียกว่า เมืองหลวง
ความรู้สึกสุขปนเหงาก็เริ่มมาปกคลุมพื้นที่ในหัวใจของคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้
สุขที่ถึงเวลากลับบ้านไปพัก เพราะหมดเวลาทำงาน
สุขที่ถึงเวลาทำงานหาเงินมาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว เพราะมีกะดึกรออยู่
ความฝันของคนเมืองที่ต้องดิ้นรนตลอดเวลา เริ่มจางหายไป
มีแต่ความจริงที่แสนอึดอัด ต้องเดินตามกรอบที่มีใครสักคนได้วางไว้
และสร้างกำแพงที่มองไม่เห็น จำกัดขอบเขตความฝันในวัยเด็ก
ความจริงเสมือนน้ำ
นำมาเจือจางสีสันของความฝัน
ให้จืดจางลงไป
ใครสักคนคนนั้น คือใครกัน
ถ้าไม่ใช่...ตัวเราเอง
*****************
วัยของเราต่างยังเยาว์ครั้งนั้น ครั้งวันเก่า
วันที่เรากับดวงใจน้อยๆ ฝันลอยไปไกล
สุขจนลืมคืนและวัน
กับความฝันเรานั้นให้เวลา
ความฝันพา พาให้ใจนั้นได้เปรมปรีดิ์
เคยฝันไปอยากจะเป็นท้องฟ้า ที่กว้างใหญ่
บางครั้งใจอยากจะเป็นนกน้อย แล้วลอยบินไป
อยากจะไปไกลแสนไกล
สิ่งที่ใจเรานั้นต้องการเป็น
เพียงฝันไป เป็นเรื่องใดฝันได้ทันที
แต่ในวันนี้ ไม่มี โอกาสฝันอย่างเคย
ชีวิตต้องเดินอยู่บนความจริง ความฝันจึงเริ่มจาง
ความฝันจาง ลงทุกที ไม่มีเวลา
อยากจะมีบางครั้งครา
แบ่งเวลาเอาไว้ฝันดังเดิม
เอาฝันเติม เติมหัวใจไว้สู้ความจริง
อยากจะมีบางครั้งครา
แบ่งเวลาเอาไว้ฝันดังเดิม
เอาฝันเติม เติมหัวใจไว้สู้ความจริง
*****************
เครดิต
เพลง : ฝัน
ศิลปิน : เต๋อ - เรวัต พุทธินันทน์