ในยุคสมัยแรกของเพลงบลูส์ จะเล่นกันในผับบาร์ของชาวผิวดำเพียงอย่างเดียว เนื้อหาทั้งหมดเป็นเพลงที่มีความเศร้า ความลำบาก ความโดดเดี่ยวอ้างว้างของชีวิต เรียกว่าแทบจะไม่เคยได้ยินเพลงบลูส์ที่พูดถึงอนาคตอันแสนสุข อะไรแบบนี้เลยแม้แต่เพลงเดียวด้วยซ้ำไป ชื่ออิทธิพลของเพลงบลูส์ ก็ค่อยๆได้รับการยอมรับในสังคมชาวอเมริกันมากขึ้น จากที่เล่นกันเองในผับในบาร์ ก็เริ่มมีชาวอเมริกันผิวขาว เปลี่ยนมาฟังเพลง Blues กันมากขึ้น ท้ายที่สุดก็มีนักดนตรีผิวขาว ที่ชื่นชอบในสไตล์เพลงบลูส์ และหยิบยกมาเล่น จนโด่งดังไปทั่ว อย่างที่เราน่าจะรู้จักกันดี ก็คือ Robert Johnson, Eric Clapton, Stevie Ray Vaughan, Gary Moore
แม้ว่ารากฐานของเพลงบลูส์ จะถูกกำหนดมาให้เป็นเพลงที่มีความเจ็บปวด มีความทุกข์ทรมานของชีวิต แต่เพลงบลูส์ก็ได้มีการเปลี่ยนแปลงเรื่อยมาตามยุคสมัย และมีการผสมรวมกับดนตรีรูปแบบอื่นอีกมากมาย เช่น Rock and Roll, Rhythm and Blues ในบ้านเราก็ได้มีการนำแนวเพลงบลูส์เข้ามาผสมผสานกับดนตรีร็อคแบบไทย ๆ ด้วย อย่างเช่น นูโว, อินคา, คาราบาว ก็จะเห็นได้ว่า หลายเพลงจะมีกลิ่นความเป็นบลูส์ได้แบบชัดเจน