เมื่อชีวิตเดินช้า … พฤษภาคม
เพดาน แสงไฟ และละอองแอลกอฮอล์
บทความสั้นมากวันนี้ เป็นความคิดในช่วงตื่นนอนพอดีค่ะ ก่อนจะเริ่มกิจกรรมชีวิตแล้วลืมเลือนไป ขอแวะมาบันทึกไว้เผื่อเป็นประโยชน์
เมื่อวันเสาร์ วันที่ 1 พฤษภาคม วันแรงงาน และเป็นวันหยุด
เมื่อวาน วันอาทิตย์ และเป็นวันหยุด
วันนี้ วันจันทร์ วันที่ 3 พฤษภาคม 2564
และเป็นวันหยุดชดเชยของวันแรงงาน
วันพรุ่งนี้ วันอังคาร วันฉัตรมงคล และเป็นวันหยุด อีกเช่นกัน
หากเป็นช่วงเวลาปกติสุข นี่คือ กำไรของวัยทำงาน ใช่ค่ะ เราก็ชอบวันหยุดเยอะๆ จะได้นอน ได้พักผ่อน ได้เที่ยว ได้พบปะสังสรรค์
ถนนหน้าเซ็นทรัลเวิร์ล เวลา 9 โมงเช้า
สภาพถนนโล่งใน กทม โล่งจนแปลกตร
เช้าวันนี้ เราลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเคยชินของร่างกาย
ด้วยเพราะเป็นวันจันทร์
ด้วยเสียงปลุกของนาฬิกาในโทรศัพท์
ด้วยแรงตะกุยตะกายของคุณปิติ ชิวาว่าตัวจุ้น
วันหยุดนะเนี่ย
แถมเป็นวันหยุดยาว ตั้ง 4 วัน
วันหยุดที่ไม่มีโปรแกรมจะออกจากบ้าน
วันหยุดที่ไม่มีความคิดจะออกจากบ้าน
วันหยุดที่ทุกคนรอบตัว ร่วมมือกันไม่ออกจากบ้าน อย่างเต็มใจ
เพราะเจ้าโควิด ห้ามพวกเราไว้ใช่มั้ย???
เป็นช่วงเวลาเดียวกับปีที่แล้วที่เราต้องเก็บเนื้อเก็บตัว ห้ามลั้ลลา ห้ามออกแรด ห้ามพาตัวเองไปอยู่ในพื้นที่สุ่มเสี่ยงต่างๆ
คำว่า “กักตัว” ไม่จำกัดอยู่เฉพาะแค่ผู้ที่อยู่ในกลุ่มเสี่ยงสัมผัสเจ้าโควิดเท่านั้นหรอก
มนุษย์ชีวิตปกติอย่างเรา ก็ใช้ชีวิตเสมือนการกักตัว ในวันหยุดยาววววววว แบบนี้เช่นกัน
เพราะเราไม่อยากพาตัวเอง ออกไปลุ้น ว่า ฉันไปที่โน่น ที่นี่ ที่นั่น มา แล้วพบผู้ติดเชื้อ ฉันต้องกลายเป็นพาหะ ฉันอาจนำเชื้อมาฝากคนที่ฉันรักที่รออยู่ที่บ้าน ฉันอาจได้รับเกียรติให้เป็นตัวแทนหมู่บ้านที่เรียกว่า คลัสตอร์ ก็ได้มั้ง
คุณปิติ และที่นอนของเค้า
วันนี้ วันหยุด เราได้รับโอกาสให้ได้หยุด
ขอบคุณพฤษภา สำหรับชีวิตเดินช้า
ช่วงเวลาให้เราได้เดินช้าลง มีเวลาได้หยุดแล้วพักผ่อนสมอง คิดอะไรให้ช้าลง มองอะไรรอบตัวแบบช้าๆ ชัดเจน ไม่ต้องเร่ง ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องแข่งกับเวลา อย่างน้อยก็ตั้ง 4 วัน สำหรับสัปดาห์นี้
นานแค่ไหนที่เราไม่ได้สังเกตว่า ต้นมะม่วงที่บ้านออกลูกเต็มต้นแล้ว หรือป้าข้างบ้านเค้ายังออกมาใส่บาตรหน้าบ้านทุกเช้าอยู่มั้ย หรือแม้กระทั่ง คุณแม่ของเรา วันๆ ท่านทำอะไรหลังจากเราออกไปทำงานนอกบ้าน จากที่เคยแอบส่องแม่ผ่านกล้องวงจรปิด เรามาแอบดูแม่แบบ real time ดีกว่า ว่าท่านอยากให้เราหยิบจับอะไรให้ท่านบ้างมั้ย
เราไม่ได้เขียนบทความนี้เพื่อบอกให้ทุกคนเฝ้าบ้าน ขังตัวเองไว้ในบ้าน แล้วหวาดกลัวกับข่าวโรคระบาดที่รายงานกันทุกชั่วโมงจนไม่ต้องออกไปมีชีวิตปกตินะ No No จ้ะ
คุณปิติและจุนยายของเค้า
บอกแต่ต้นแล้วว่า เป็นความคิดที่แว่บเข้ามาช่วงลืมตาตื่นนอน ว่า “ดีเหมือนกันนะ เดือนนี้ มีวันหยุดเยอะมาก ทำให้เราไม่ต้องออกไปนอกบ้านแบบนี้” บางครั้งการอยู่บ้าน ไม่ใช่เราโดนกักขังซะหน่อย มองให้ดี เราว่ามันคือ “อิสระ” ต่างหาก
อิสระที่ไม่ต้องแต่งหน้า ไม่ต้องตื่นเข้าพาร่างเข้าออฟฟิศแต่ไก่โห่ไปให้เจ้านายด่า เช้ายันค่ำนั่งพิมพ์งานหัวฟูทั้งวัน รถก็ติด ฝนก็ตก
4 วันนี้ ฉันจะใช้ชีวิตอิสระของฉันกับการนอน จะเดินไปเดินมา จะแหกปากร้องเพลง จะสิงที่โซฟาดูดวิญญาณ จะดูซีรี่ส์จนขอบตาดำ จะโทร.สั่งอาหารอร่อยๆ มากินในบ้านของฉัน กับคนที่ฉันรัก ตอนไหนก็ได้
โดยไม่ต้องกังวลว่า … เราเป็นกลุ่มเสี่ยงมั้ยนะ
“มีคนบางคนไปมาทั่วทุกสถานที่ แล้วบอกกับทุกคนว่า กรูไม่ติด”
“มีหลายคนแทบไม่ไปไหนเลย แล้วได้แต่ถามตัวเองว่า กรูติดยังวะ”
บ่นมาเยอะแล้ว ขออนุญาตกลับใช้ชีวิตเดินช้า บนที่นอน อีกซักรอบนะคะ
ขอให้เพื่อน ๆ นักอ่านทุกคนปลอดภัย และผ่านช่วงเวลาเดินช้านี้ไปด้วยกัน อย่างมีความสุข สุขภาพแข็งแรงค่ะ
“ทำตัวเองให้ปลอดภัยเป็นความภูมิใจสูงสุด”
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
