3 พฤษภาคม 2564
ภาคต่อจากวันศุกร์ที่ 30 เมษายน64
มาเหลากันต่อจากเมื่อวันก่อน...การ ทำงานที่นี่เรามีเงินเบี้ยเลี้ยงวันละหกสิบบาทและเรายังมีสวัสดิการชัดใส่ทำงานด้วยนะ กางเกง เสื้อผ้า เน็กไท เจ้านายก็ยังมีให้ ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือเจ้านายได้สร้างเพิงสังกะสีข้างๆรั้วบ้าน(ที่ทำเป็นออฟฟิศ)ของเจ้านายให้เราได้พักกันที่นั่น อ้อลืมบอกไปเนื่องจากผมไม่มีเงินที่จะช่วยไอ้ตี๋จ่ายค่าห้องแถวรังสิตและด้วยอายเขาที่ตอนนั้นผมไม่มีงานไม่มีเงินจึงแอบหอบเสื้อผ้าหนีจากเพื่อนเก่าโดยไม่บอกเขาด้วยคิดแล้วมันหลายๆอย่างที่สำคัญคือเราไม่มีปัญญาอยู่กับเขาหรอกตอนนั้นจึงคิดแค่ว่าอย่าทำให้เพื่อนลำบากใจเลยสู้เราหนีไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าอย่างน้อยก็ตายอย่างไม่มีใครใช้หางตามองดูถูก แต่ยังงัยก็ขอบใจเพื่อนตี๋เสมอนะ เราขอโทษที่หนีจากนายมาโดยไม่บอกสักคำ (คิดว่านายก็คงไม่อยากให้เราบอกเท่าไรหรอก) ต่อครับเดี๋ยวมันจะดราม่า กับไอ้ตี๋ก็มีเรื่องสนุกๆมาเล่าเหมือนกัน ...
บริษัททำที่พักให้ พนักงานที่ระเหเร่ร่อนมาก็มีที่ซุกหัวนอนกันพอกันตายบ้างก็ว่าดีกว่าไปทำงานก่อสร้าง แต่ผมว่าถ้าไปทำงานก่อสร้างก็อาจดีกว่านะตอนนั้น ห้องนอนจะเรียกว่าห้องก็ไม่เชิงมันน่าจะเป็นเพิงนอนมากกว่าเรานอนรวมกันสี่คน มีบุญจันทร์ โคราช ไอ้ต้นกำแพงเพชรและอีกสองคนผมจำไม่ได้ หน้าร้อนไม่ต้องอธิบายว่าเราจะฮาขนาดไหน แต่ทุกวันต้องแต่งตัวถือกระเป๋าสาธิตเดินเตร่ไปตามถนนหนทางในหมู่บ้านชมชนต่างๆในเมืองหลวง “สวัสดีคร๊าบบบ ขออนุญาตสักสี่ห้านาทีนะครับ ผมมาแนะนำอุปกรณ์ด้านความปลอดภัยในบ้านน่ะคร๊าบบบ.” คำพูดแนวมาตรฐานเดิมๆ หิ้วกระเป๋าแบบเดิมๆ ถูกลูกค้าปฏิเสธคำเดิมๆ มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่าเราต้องหาทางจัดการกับชีวิตใหม่ได้แล้วแบบนี้ไม่ไหวแล้ว ตอนนั้นผมน่าจะอายุประมาณยี่สิบกว่า น่าจะยี่สิบสองปี ระหว่างการเดินเคาะประตูบ้านก็หาเวลาอ่านป้ายประกาศรับสมัครงานไปด้วยซื้อหนังสือมาอ่านว่ามีงานอะไรที่พอจะให้ได้หนีไปจากชีวิตที่เหมือนต้องคำสาปนี้เสียที...แล้ววันเปลี่ยนแปลงก็มาถึง ผมไปซื้อหนังสือประกาศรับสมัครงานมาอ่านมีหน้ากลางใหญ่ๆชัดเจน ประกาศเต็มหน้ากระดาษว่า “”ห้าง สยามจัสโก้ สาขาหลักสี่ รับสมัครพนักงานหลายตำแหน่ง รับสมัคร สัมภาษณ์ รู้ผลทันที” วันนั้นเป็นวันที่ผมคิดทั้งคืนว่าจะแหกค่ายกักกัน(ชีวิต)นี้ออกไปได้อย่างไรออกไปแล้วจะใช้ชีวิตให้รอดในเดือนได้อย่างไรด้วยเงินที่เก็บไว้เพียงสี่พันบาท แต่ถ้าไม่ออกไปจากจุดนี้เราก็จะเป็นทาสตลอดไปผมนอนมือก่ายหน้าผาก คิดไป วก ไป วนมา วน เวียน เพื่อนที่นี่ก็มีความผูกพันธ์ใจที่ได้ช่วยกันยามยากแค้นน่องไก่ชิ้นเดียวก็แบ่งครึ่ง ไอ้บุญจันทร์ ไอ้ต้น เกือบสว่างผมค่อยเผลอหลับไป นี่ขนาดยังไม่ได้ไปสมัครงานนะเขาจะรับหรือเปล่ายังไม่รู้แต่มั่นใจว่ารับผมแน่เพราะเรามีวุฒิการเรียน(สมัยนั้น ปวช.ปวส.ก็เริ่ดส์มากแล้วแถมมีประสบการณ์การขายของตามบ้านเปรียบเหมือนถ้าเป็นทหารก็โม้ได้ว่าโชคโชนในสนามรบมาแล้ว แค่งานห้างไม่รับผมแล้วคุณจะรับใคร..(คิดไปนั่น) พอ พอ พอ ฉบับหน้าค่อยมาต่อ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
