โพสต์นี้ขอไว้อาลัยให้ ครูชาลี อินทรวิจิตร ด้วยนะคะ "เพลงครวญ" ของครูชาลียังคงก้องอยู่ในความรู้สึกตลอดมา ทุกครั้งที่ออกไปยืนดูพระอาทิตย์จะตกลงขอบฟ้า สะพานริมน้ำใต้ต้นลำภู จะนึกถึงเพลงครวญของครูชาลีเสมอ ด้วยอารมณ์และบรรยากาศของสภาพแวดล้อมเก่าๆมันคงยังเหมือนเดิม ใดๆที่ว่าเหมือนเก่า เอาเข้าจริงๆทุกอย่างก็ผันเเปรไป คลองที่เคยกว้างมีเนื้อที่ริมคลองกว้างยาวสุดลูกตา สภาพปัจุบันก็แคบลงด้วยมีถนนตัดผ่าน เพื่อนำความเจริญเข้ามาสู่ชุมชน สะพานไม้ที่มีอายุร่วมๆ40กว่าปียังคงบอกร่องรอยความทรงจำไว้ทุกแผ่นไม้ สะพานท่าน้ำเคยใช้โดดน้ำเล่นเมื่อวัยเด็ก คลองหน้าบ้านเคยปลูกกระจับ หลายๆสิ่งมีชีวิตที่เคยพบเจอเมื่อตอนเด็กๆ ปลาเข็มต่อใหญ่ๆขนาดยาวเต็มฝ่ามือ ปลาเสือตอตัวโตๆ กุ้งก้ามกาม มีให้เห็นในครั้งเมื่อสี่สิบปี่ที่แล้ว ทุกอย่างผันแปรไปตาลกาลเวลา สะพานที่ทอดยาวไปยังคงอยู่ แต่ผุพังไปตามกาลเวลา ยุคสมัยของการใช้น้ำคลองหมดไป น้ำประปาเข้าถึงทุกบ้าน หมดสมัยที่ลงอาบน้ำในคลอง ใดๆล้วนไม่ยั่งยืน สิ่งที่เก็บไว้ได้คือภาพความทรงจำที่น่าประทับใจ ยุคหนึ่งสมัยหนึ่งเคยสนุกเป็นนักหนา ตัวทิ้งถ่วงหรือตัวหิ่งห้อยเคยมีอยู่เต็มสองฝากคลอง ปัจุบันจะเจอนานๆซักตัวสองตัวไม่รู้พวกมันอพยพหนีคนไปอาศัยอยู่ไหนกันหมด เงาของต้นลำภูยังคงอยู่ที่เก่า ทิ้งกิ่งพริ้วไหวให้ร่มเงากับพวกหาปลา นานๆถึงเจอหิ่งห้อยบินมาเกาะตามกิ่งลำภูเพื่อหาแมลงเล็กๆกินช่วงค่ำคืน สภาพแวดล้อมเก่าๆ สมัยนี้แถบไม่เหลือให้พบเห็นแล้ว ความเจริญมีมากแค่ไหน ก็เป็นตัวลบเลื่อนให้สภาพแวดล้อมเก่าๆค่อยๆถูกกลืนหายไปด้วย
" ครวญ " ครูชาลี อินทรวิจิตร
เมื่ออยู่ริมฝั่งชล
ฉันยลทุกยามเย็น
พักในร่มเงาไม้เอน
ฉันมองเห็นนกบินกลับรัง
ตะวันใกล้จะลับแล้ว
เห็นเรือแจวอยู่ริมฝั่ง
เฝ้าแต่ครวญแต่ครวญครวญหา
น้ำตาหลั่ง
จึงร้องสั่งอาลัย
เฝ้าแต่ครวญสั่งคำ
แม้เรือลอยลำไป
พบคนที่เคยซึ้งใจ
ขอเรือนำเธอมาให้ที
ตะวันเมื่อจมแผ่นน้ำ
สายชลงามดังกำมะหยี่
โอ้ว่าดาวว่าดาวดวงนั้น
แสงพลันริบหรี่
คงริบหรี่เช่นเรา
ขอขอบคุณ
เพจคนรักดอกไม้หอมและเครื่องหอมไทย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
