[Happinesss-Life] ริ เริ่ม ปีนเกลียวความรู้.... การเขียนบันทึกจากการคิดแล้วตั้งใจว่าจะมาเขียนนั้นได้ผลลัพธ์อย่างหนึ่ง การเขียนบันทึกจาการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ อ่านปุ๊บ ตอบปั๊บ คิดปุ๊บ เขียนปั๊บ ก็จะได้ผลลัพธ์อีกอย่างหนึ่ง

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

•

7 พ.ค. 2021 เวลา 11:29 • การศึกษา

ริ เริ่ม ปีนเกลียวความรู้....

การเขียนบันทึกจากการคิดแล้วตั้งใจว่าจะมาเขียนนั้นได้ผลลัพธ์อย่างหนึ่ง

การเขียนบันทึกจาการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ อ่านปุ๊บ ตอบปั๊บ คิดปุ๊บ เขียนปั๊บ ก็จะได้ผลลัพธ์อีกอย่างหนึ่ง

การแลกเปลี่ยนเรียนรู้นี้เราจะได้ "ความรู้ฝังลึก (Tacit Knowledge)" ที่อยู่ลึกและลึกมาก

เพราะเรามีเปอร์เซ็นต์ของสมองในการนึกในการตอบน้อยมาก...

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเราจะสามารถตัด "ความกลัว" ออกไปได้มาก เจ้าความกลัวนี้เองเป็น "ศัตรู" ตัวสำคัญของความเจริญทาง "วิชาการ..."

การแลกเปลี่ยนเรียนรู้นี้จะพึ่งพา "อารมณ์" และ "จริต" สูงกว่า "หัวสมอง..."

อารมณ์และจริตถ้าดึงออกมาใช้ให้เป็นนั้นคือ "ความรู้แห่งจิต" หรืออาจจะเรียกสั้น ๆ ได้ก็คือ "ปัญญา..."

ปัญญาที่ตั้งอยู่บนรากฐานของ "สมาธิ" ซึ่งคิดแล้วตอบ

ความนิ่ง ความมีสติ ณ ขณะนั้น อารมณ์นั้น เวลานั้น

ความรู้ต่าง ๆ จะผุดและแวกว่ายผ่าน "ความคิด" ออกมา

ถ้าสังเกตุให้ดีเราจะรู้ว่า ตอนที่เราพิมพ์เพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน เราจะมีส่วนผสมของ "ตัวตน" อยู่

ตัวตนในที่นี้ไม่ได้นิยามถึง "อัตตา" ที่ถือตัว ถือตนนะ

ตัวตนในที่นี้ก็คือ ตัวจริง เสียงจริง ไม่มีเสแสร้ง ไม่มี "ภาพพจน์"

หลาย ๆ ครั้งเวลาที่เขียนบันทึก "หัวสมอง" ของเราก็จะถูกดึงไปใช้ในการรักษา "ภาพพจน์"

บันทึกที่ผ่าน ๆ มาจึง "คิดได้" แต่ "เขียนไม่ได้"

บางครั้งเขียนไป เขียนไปก็ต้อง "ลบไป" เพราะเขียนแล้วก็กลัว "เสียภาพพจน์"

การแลกเปลี่ยนเรียนรู้แบบนี้จะทำลายกำแพงแห่ง "ภาพพจน์"

การทำลายกำแพงแห่งภาพพจน์นี้เองจึงกลายเป็นการ "ปีนเกลียวความรู้"

เกลียวความรู้เดิมเราใช้หัวสมองบวกด้วยประสบการณ์

ตอนนี้เราเริ่มปีนเกลียวความรู้กันแล้ว เราตัดส่วนของหัวสมองออกไปได้ส่วนหนึ่งหรือแทบจะหมด

แต่เกลียวความรู้ใหม่ที่เรากำลังปีนอยู่ใน เราต้องใช้การดึง "ศักยภาพภายใน" ที่อยู่ลึก ณ ก้นบึ้งแห่ง "จิตใจ" ออกมาถ่ายทอดให้ได้ยิน ให้ได้ฟัง

การดึง "ความรู้แห่งจิต" นี้ก็เหมือนกับการ "ตักแกง" ที่มักมีอะไรดี ๆ ซ่อนอยู่ก้นหม้อ

การใช้หัวสมองทำงานนั้น เรามักจะได้กินแต่ผัก กินแต่น้ำแกงแบบจืด ๆ จาง ๆ ที่อยู่ด้านบนของหม้อ

การปีนเกลียวดครั้งนี้ เราจะได้ควานลงไปตัก "ชิ้นปลา" และ "เครื่องแกง" ที่อยู่ก้นหม้อ

ความเข้มข้นของแกงจะได้ถูกลิ้มรส

ที่จริงความเข้มข้นของแกงนั้นมีอยู่ แต่เราไม่ได้ควาน ไม่ได้ตักลงไป

ไม่ใช่ก้นหม้อมันลึกนะ แต่ทว่า "ทัพพี" ของเรามันสั้น

ทัพพีมันสั้นก็เพราะว่าถูกตัดรอนด้วย "ภาพพจน์"

ทัพพีมันสั้นก็เพราะว่าถูกตัดรอนด้วย "เกียรติยศ" และ "ชื่อเสียง"

ทัพพีมันสั้นก็เพราะว่าถูกตัดรอนด้วย "หัวสมอง" และ "ความคิด"

ใช้จิตนิ่ง ๆ อ่านแล้วเขียน ถ่ายทอดออกไป คิดอย่างไรก็เขียนออกมา

ความรู้ฝังลึกที่ถูกฝังอยู่จะถูกตักถูกดึงให้บรรเจิดและไฉไล

ความรู้นี้ไซร้คือความรู้คู่ชีวี...

แม่กำลังสอนคนรุ่นใหม่เย็บผ้าด้วยจักรโบราณ...

โฆษณา