-- อีสุกอีใส --
มานั่งนึกถึงโรคที่เป็นแล้วใช้ระยะเวลายาวนานที่สุด
สำหรับครูนะ.. (ไม่นับโรคโควิดที่ไม่ได้เป็นแต่อยู่ด้วยกัน
ยาวนานที่สุด 2 ปีและมีต่อไปอีกนี่นะคะ)
คือ
โรค "อีสุกอีใส" (ชื่อยาวต่อไปจะกล่าวถึงจะใช้คำว่า อสอส. นะคะ)
เป็นตอนโตแล้วด้วย เป็นตอนเป็นครูนี่แหละ
เรื่องมีอยู่ว่า
ย้อนไป 6 ปี ในห้องสอนคอมพิวเตอร์ มีเด็กนักเรียนนั่งเรียนอยู่ 20 กว่าคน
พบว่าเด็กขาดเรียนไป 2 คน สอบถามหัวหน้าห้องได้ความว่าเพื่อน
น่าจะเป็น อสอส. ที่บ้านเลยให้หยุดเรียน ใบลาจะตามมาทีหลัง
ผ่านไป 1 อาทิตย์ กลับสู่วิชาเดิม พบเด็กหยุดเพิ่มอีก
เพราะติด อสอส.เพื่อน ระหว่างนั้นเราก็จับเมาส์เด็ก
เพื่อคลิกสอนโปรแกรมโน่นนี่ไป
ผ่านไป 3 วัน เราพบว่ามีตุ่มใหญ่ ๆ ขึ้นเม็ดนึงที่ข้อมือซ้าย
นอกนั้นไม่มีอาการอะไร แต่ก็รู้สึกแปลก ๆ ว่าตุ่มแบบนี้เคยเห็นที่ไหน
ด้วยเก็บความสงสัยไม่ไหว ยื่นแขนให้ป้าคนขายสายไหมข้างทางดู
ป้ามองแป๊บเดียวแล้วบอกว่า
"อสอส.นี่"
เราฟังป้าแล้วไม่เชื่อนะ โทรหาแม่ว่าตอนเป็นเด็กเราเคยเป็นหรือยัง
เคยฉีดยาไหม อะไรยังไง แม่ตอบว่าเคยเป็นแล้ว ไม่ต้องกังวล
เช้าของอีกวันพบว่าตัวร้อน ตุ่มขึ้นเยอะขึ้น
ตอนนั้นยอมรับว่าคิดอยู่ 2 อย่าง
1.แม่เข้าใจผิด ว่าเราเคยเป็นแล้ว เราเคยเป็นแต่หัด
2.ถ้าเป็นตอนนี้แผลเป็น หน้าปุ ผิวเละคือยังไงล่ะเนี่ย
กลับไปที่ทำงานเขียนใบลาใส่เก๊ะไว้
ไปคลีนิคเพื่อพบหมอ (พบแล้วพบว่าเป็นแล้วค่ะ
จะฉีดยาตอนนั้นเราก็ตัวร้อนมาก ๆ และเป็นประจำเดือนด้วยค่ะ
เป็นไข้ด้วย แต่ไข้ไม่สูงมาก)
โทรหาแม่ แม่ให้คุยกับยาย
ยายบอกว่าถ้าเป็นแล้วให้กินยาเขียวขับออก ไม่กี่วันก็หาย
หายแล้วจะเป็นคนใหม่ที่แข็งแรงมาก
คำกล่าวของยายยังตราตรึง
โอเค ถ้าเราหายเราจะเป็นคนใหม่ที่แข็งแรงมาก
สรุปคือกลับมารักษาแบบวิถีธรรมชาติ เพราะตุ่มออกเต็มตัวแล้ว
กินยาเขียว ยิ่งกินตุ่มยิ่งเยอะ สยองกับตัวเองมาก
ทำไมมันขับแบบโหดร้ายมาก
เรื่องอาหารก็มีเรื่องที่ห้ามกินด้วยนะคะ
กฏเยอะมากโรคนี้ ถ้าเราเจอวิธีโบราณที่ได้รับคำแนะนำมา
จะร้องโอ้โห ๆ ตลอดเวลา มันช่างมหัศจรรย์
และคืนที่พีคที่สุดก็มาถึง จำได้ว่าคืนนั้นตัวร้อนมาก มันร้อน ๆ หนาว ๆ
เปิดแอร์ ปิดแอร์ ห่มผ้า ไม่ห่มผ้า สลับไปมา
และจำได้ด้วยว่าตัวเองพูดกับตัวเองว่า "หนาว ๆ ๆ"
มองเห็นผู้หญิง 2 คนใส่ผ้าสไบเดินมานอนข้าง ๆ แบบเบียด ๆให้อุ่น
แล้วเราก็หลับไป
ตื่นมาอีกทีไข้ลด เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ แต่ตุ่มยังเยอะอยู่นะคะ
โทรไปเล่าเรื่องนี้ให้แม่และน้องฟัง ว่าเหมือนฝันว่ามีใครไม่รู้มานอนข้าง ๆ
น้องก็บอกว่าน่ากลัวจัง ผีแน่ ๆ
เราก็เลยถ่ายรูปหน้าเราส่งไป ตอนนี้ตุ่มเยอะขนาดนี้ ชั้นน่ากลัวกว่าผีอีกแก
/มันน่าแปลกตรงโค้งที่เราขับรถผ่านแต่เราไม่ได้สังเกต จนหายจากโรค วันนึงจึงมองเห็นว่ามีต้นไม้ มีชุดไทยสีเดียวกับในฝันเราเลย ชุดสีมิ้นนะคะ สีไม่ซ้ำกับต้นไหนที่เห็น ไม่แน่ใจแต่ถ้ามีจริงก็ขอบคุณค่ะ
อยู่กับโรคนี้อยู่ 1 เดือน แต่อาการดีขึ้นเป็นลำดับ
แต่กินยาเขียวมันก็ขับจริง ๆ นะคะ เหมือนร่างกายเราผลิตตุ่มได้ตลอดเวลา
ใช้ชีวิตอยู่กับ อสอส.ได้อะไรบ้าง สรุปให้ฟังนะคะ
1. โรคนี้ห้ามกินกาแฟ ห้ามกินขึ้นช่าย ถ้ากินขึ้นช่าย ป้าร้านข้าวบอกว่าเราจะเป็นไปตลอดชีวิต (ไม่รู้จริงป่าวนะคะ) แต่กลัวมากตอนนั้น เชื่อทุกอย่างโดยไม่หาที่มาด้วย ตอนนั้นก็กินข้าวต้มเปล่า ส้ม ผลไม้ เอาจริง ๆ ตอนนั้นก็ไม่อยากกินอะไร 1 เดือนน้ำหนักลดไป 5 กิโลกรัม
2. ทางการแพทย์ให้กินได้ทุกอย่างบำรุง แต่ถ้าแพทย์ไทยไม่ให้กินไข่ อาหารทะเล น้ำเย็น เราเดินสายกลางดูทั้งสองแบบ ไม่เสี่ยงกินอะไรที่มีผลต่อโรค
3. ยาเขียวตราใบโพธิ์นี่โหดจริง ยิ่งกิน ยิ่งตุ่มฝุด โทรหายาย ๆ บอกว่าดีแล้วลูกขับมันออกมาให้หมด ดื่มยาเขียวทีก็นึกที เอ็งจะมาขึ้นตุ่มตรงไหนอีกเนี่ย พรุนไปหมดแล้ว
https://annathaifood7.com/products
/เม็ดเขียว ๆ 1 เม็ด มีส่วนประกอบของพืชที่ใช้ส่วนของใบเป็นองค์ประกอบหลัก จึงทำให้ยามีสีเขียว ยกตัวอย่างเช่น ใบพิมเสน ใบผักกระโฉม ใบหมากผู้ ใบหมากเมีย ใบพรมมิ ใบสันพร้าหอม ใบบอระเพ็ด ใบชิงช้าชาลี ใบมะระ ใบสะเดา ใบน้ำ เต้า ใบหนาด ใบกะเม็ง ใบแคแดง ใบทองหลาง ใบมน ใบมะเฟือง ใบนมพิจิตร ใบแทงทวย ใบพริกไทย ใบน้ำเต้าขม ใบปีบ ใบย่านาง ใบเท้ายายม่อม ใบหญ้าน้ำดับไฟ ใบระงับ ใบตำลึงตัวผู้ ใบฟักข้าว ใบถั่วแระ ใบระงับพิษ ใบเสนียด ใบอังกาบ ใบสะค้าน ใบดีปลี ใบมะตูม ใบสมี ใบลำพัน ใบสหัศคุณ ใบกระวาน ใบผักเสี้ยน ใบเถาวัลย์เปรียง ใบผักกาด ใบคนทีสอ ใบมะนาว ใบมะคำไก่ ใบมะยม ใบมะเฟือง ใบสลอด ใบขี้หนอน ใบสมี ใบขี้เหล็ก ใบผักเค็ด ใบพุมเรียง เป็นต้น
4. ตอนนั้นคนกลัวเรานะ เราจำได้ว่าเราไปเติมน้ำมันที่ปั๊ม เราใส่แมสก์
แต่ส่วนหน้าผากมีตุ่ม ๆ อยู่นะ น้องพนักงานสะดุ้งนิด ๆ เราลงไปซื้อของร้านบริเวณปั๊มน้ำมัน คนก็กลัว ๆ นะ (เราเคยอ่านมาแล้วว่าโรคนี้ตุ่ม ๆ มันจะคล้าย ๆ โรคHIV) เราเข้าใจคนที่เป็นโรคแล้วโดนสังคมรังเกียจมากขึ้นเลย ว่าใช้ชีวิตอยู่ยาก แต่สิ่งที่เราทำ เราล้างมือบ่อย ๆ ไม่จับโน่น จับนี่ เพราะเดี๋ยวคนจะติดไปด้วย เราออกมาโลกภายนอกตอนเราหายแล้วนะคะ แต่ยังมีรอยตุ่มอยู่)
5. แต่แล้วก็พบว่ามีคุณยายคนหนึ่งไม่กลัวเรา ขณะเราล้างมืออยู่ที่ห้องน้ำปั๊ม "เป็นอสอส.เหรอลูก ?" เราพยักหน้า ยายบอกว่าให้ใช้ใบมะยมต้มกับน้ำแล้วเอามาอาบเดี๋ยวก็หาย ไม่เป็นแผลเป็นด้วยนะ ยายโครตน่ารักเลย
/ประสบการณ์มันทำให้คนเราอ่านขาดมันอย่างนี้เอง
6. เรื่องคันไม่ต้องพูดถึง คันมาก ๆ รอแผลตกสะเก็ดไม่ไหว ตามหลักเขาให้ตัดเล็บจะได้ไม่แกะแผล แต่เราใช้ครีมสำหรับทาแผล อสอส. ทา แต่น่าแปลกนะคะพรุนก็จริง แต่เวลาหายแล้วไม่เหลือรอยแผลเลยค่ะ ที่มีรอยจารึกไว้ก็ตรงข้อมือที่เดียว นอกนั้นหายเกลี้ยงเลย
7. ผ่านมา 1 เดือน ยายถามว่าเป็นไงบ้าง
อ่อนแอก็ต้องเข้มแข็งแล้วล่ะยาย ไม่ใช่แค่ร่างกายนะ จิตใจด้วย
/ที่กล่าวมาเป็นความเชื่อในการรักษากินอยู่ จึงไม่เหมือนกันในข้อมูล
เรากลับมาคิดใหม่เกี่ยวกับโรค อสอส.เพราะเรารู้ว่าถึงเราเป็นนานแค่ไหน เรามีวันหาย เรามีการรักษาได้ เรามีความหวัง ความหวังเลยพยุงเรามาให้ผ่านแต่ละวันไปได้อย่างไม่ยาก...
กับโรคปัจจุบันก็เช่นกัน (โควิด-19) ขอให้มีวันที่เราหยุดมันได้ มีวัคซีนทั่วถึง ขอให้เรื่องนี้มีวันจบเช่นกัน เช้าขึ้นมาเราก็สร้างความหวังขึ้นมาสู้กับความล้มเหลวทุกวัน บางวันก็ไม่อยากเช้าเลย มันเหนื่อย (55+)
** มีใครเคยอยู่กับโรคอะไรกันนาน ๆ ไหมคะ แล้วเหนื่อยไหม? (ไม่นับโรคอกหักนะคะ) **
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
