8 พ.ค. 2021 เวลา 23:13 • ปรัชญา
เราจะลองจินตนาการว่าความหวังเป็นลูกบอลหนึ่งลูก ที่สำคัญกับมนุษย์
ความหวังที่มาก หรือ ความหวังที่น้อย
เราจะเทียบตามขนาดของลูกบอล
ซึ่งแต่ละลูกนั้นก็จะทำมาจากวัสดุที่แตกต่างกัน
บางลูกอาจจะเป็นพลาสติกที่เมื่อตกแล้วไม่เกิดอะไรขึ้น
บางรูปอาจเป็นยางที่ยืดหยุ่นเด้งได้บางลูกทำมาจากแก้วบางลูกทำมาจากเซรามิค
เพราะฉะนั้นความคาดหวังคงจะเป็นการโยนลูกบอลไปให้ใครสักคนรับตามศักยภาพของแต่ละคน
ที่จะสามารถรับลูกบอลได้
ถ้าจะให้ฉันพูดในฐานะผู้รับฉันคงจะบอกว่าฉันจะพยายามรับให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
ถ้าคุณโยนบอลลูกเล็กๆมาฉันก็ยังพอรับได้กี่ลูกก็มาเถอะ
แต่ถ้าลูกที่คุณจะโยนมันเปราะบางและพร้อมแตกสลาย
ฉันอาจจะรับพลาดและบอลลูกเดียวที่สำคัญของคุณนั้นอาจจะหล่นแตก
สุดท้ายคุณจะเป็นคนเจ็บปวดเองนะเพราะฉันรับทุกวัน มันก็แขนล้าเหมือนกัน
เช่นเดียวกันฉันจึงเลือกไม่โยนบอลลูกนี้ใส่ใครฉันอาจจะเรียกคุณมาดูว่าลูกบอลของฉันมีลักษณะแบบไหน
ให้รู้ว่าฉันถือบอลลูกนี้อยู่นะ
แต่ฉันจะไม่โยนใส่คุณ ใช้ชีวิตของคุณเลยใช้สองแขนนั้นทำตามสิ่งที่อยากทำบนโลกนี้ฉันจะเก็บไว้โยนเล่นกับตัวเอง
#หนึ่งคำที่ทำให้คิดถึง
โฆษณา