สิ่งหนึ่งที่เรียนรู้จากการได้สอนนักเรียนคือ ‘การสอนตัวเอง’ ในทุกวัน
นักเรียนเป็นกระจกสะท้อนตัวตนเราได้ดีมาก ทุกครั้งที่เดินออกจากห้องเรียน มันมีคำถามตามมาตลอด เเม้ว่าเราจะเหลือพลังงานน้อยมากในเเต่ละวันจนเกือบจัดการตัวเองไม่ได้
ทุกครั้งที่ยืนอยู่หน้าห้อง เเล้วหันไปมองนักเรียน มันเหมือนเรากำลังสวมบทบาทเป็นนักเเสดงที่บุคลิกต่างกันในเเต่ละวัน พยายามไม่ยึดติดกับบทบาทเดียวเเละให้พื้นที่พวกเขามากเท่าที่จะให้ได้
เเต่ถึงจะพยายามอย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งที่ยอมรับว่ายากมากคือ ‘การเลิกตัดสิน’ ผมโตมากับการถูกตัดสิน การเห็นคนรอบตัว เพื่อน เเละหลายๆคนพยายามตัดสินคนอื่นจากสิ่งที่พวกเขาคิด
มีหลายครั้งที่ผมตัดสินนักเรียนโดยไม่รู้ตัว บางทีมันก็เกิดจากตัวผมเอง ที่ให้พื้นที่นักเรียนได้กล้าคิด กล้าพูด กล้าทำ เเต่เมื่อเขาเเสดงออกในทิศทางที่เราไม่เห็นด้วย เรากลับโทษตัวเองว่าเป็นเพราะพื้นที่ที่เราให้พวกเขาไป
เเละต่อมตัดสินก็เริ่มทำงานขึ้นหลังจากนั้น ผมจึงถามตัวเองว่าเราให้พื้นที่เขาจริงหรือเปล่า
ตั้งใจว่าเป้าหมายหลังจากนี้คือการพยายาม ‘ไม่ตัดสิน’ พวกเขาเพียงเพราะสถานการณ์ ภาพ ความคิด อารมณ์ หรือความรู้สึก ถ้าเลิกไปเลย ยอมรับว่าอาจจะยังทำไม่ได้
เราอาจจะคิดว่าเรามีบทบาทเหนือพวกเขาเเละความหวังดีของเราจะช่วยเหลือพวกเขาได้ ความเป็นจริงเเล้ว เราทุกคนเเค่ต้องการได้รับการเอาใจใส่ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกันทั้งนั้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
