เด็กนักเรียนบ้านนอก (ชั้นเด็กเล็ก)
🇳🇱
|| 🎒👟🧦📚✏
สมัยก่อนที่หมู่บ้านไม่มีโรงเรียน ถ้าจะเรียน
หนังสือต้องไปเรียนอีกหมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งอยู่
ห่างออกไปประมาณ 2-3 กิโลเมตร ซึ่งเป็น
โรงเรียนไม้ชั้นครึ่ง ข้างล่างเป็นใต้ถุน แต่ก็
ดีกว่ารุ่นพ่อรุ่นแม่เราที่ไปเรียนที่วัด
และการไปเรียนแต่ก่อนนี้ไม่ได้เหมือน
ปัจจุบันที่มีรถรับส่ง แต่เด็กทุกคนจะเดินไป
เรียน โดยเดินลัดเลาะตามทุ่งนา ต้องตื่นกัน
แต่เช้าเพื่อที่จะเดินไปโรงเรียนได้ทันเวลา
แต่ก่อนเราไม่รู้ความเหนื่อยมากนัก ในการเดินไปโรงเรียนระยะทางแค่นั้น เพราะมีเพื่อนๆพี่ๆ ร่วมเดินทาง ระหว่างทางก็จะเดินหยอกล้อกันไปตามทาง จนทำให้ลืมความเหน็ดเหนื่อย และก็จะถึงโรงเรียนก่อนเวลา
เสมอ
การเดินทางไปโรงเรียนในแต่ละฤดูกาลก็จะ
มีความแตกต่างกัน เพราะการเดินลัดเลาะทุ่ง
ถ้าเป็นหน้าฝนก็จะมีความลำบากมากเพราะ
ลำพังมีกระเป๋านักเรียน กระติกน้ำ กระติบ
ข้าว ก็ต้องกางร่มกันฝน ถ้าวันไหนที่ตกไม่
หนักก็สบายๆ แต่ถ้าวันไหนตกหนัก แม้แต่
ร่มก็เอาไม่อยู่ เปียกไปทั้งตัว แต่ส่วนตัวก็
ชอบกันได้เล่นน้ำฝน ไปถึงโรงเรียนก็ต้องนั่ง
เรียนกันแบบเปียกๆ
ถ้าเป็นหน้าเกี่ยวข้าวเสร็จก็จะดีหน่อยเรา
สามารถเดินลัดทุ่งนาได้ไม่ต้องอ้อมไกล
บางวันระหว่างทาง ตัดตอฟางทำปี่เป่าไป
ด้วย เป็นแบบนี้ประจำทุกวัน
ชุดนักเรียนและเครื่องเรียน สมัยก่อนมีชุด
นักเรียนและเครื่องเขียนพระราชทานแจก
ให้ หรือไม่ก็ใช้ของเก่าของพี่ๆ เลยไม่ต้อง
เสียเงินซื้อ ข้าวก็ห่อจากบ้านไปกินแม่จะใส่
กระติบข้าวและมีกระติกน้ำขวดหนึ่งสะพาย
ไปกินที่โรงเรียน ได้เงินไปโรงเรียนวันละ 1
บาท หรือไม่ก็ไม่ได้เลย
เวลาไปโรงเรียนอยากจะกินอะไรก็ต้อง
อดทนไว้ เพราเราไม่มีเงินเหมือนคนอื่น หรือ
ไม่ก็อาศัยเก็บออมเงินที่ได้จากแม่ แต่ในหนึ่ง
สัปดาห์ดิฉันได้เงินไปโรงเรียน1-2 วันต่อ
สัปดาห์ได้วันละ 1 บาท
เคยแอบเก็บกินของคนอื่นที่ทิ้งไปด้วย เพราะ
ตอนนั้นฉันรู้สึกอยากกินมาก ไม่กล้าขเพื่อนกิน มันคือฝรั่งลูกใหญ่ที่น่าตาน่ากินมาก พอ
เพื่อนกินเนื้อหมดก็โยนเม็ดทิ้งไป เราก็แอบ
มอง พอไม่เห็นมีใครก็ตามไปหยิบขึ้นมาล้าง
แล้วนำมากินต่อ ซึ่งมันก็ยังเหลือเนื้อที่ติดเม็ดอยู่ รู้สึกอร่อยมากในวันนั้น
อย่างไรก็ตามฉันเองก็เก็บออมเงินที่แม่ให้
ในแต่ละวัน และวันสุดท้ายของสัปดาห์หรือ
ทุกวันศุกร์ก็จะนำออกมาซื้อขนมที่อยากจะกินอย่างมีความสุข โดยที่ไม่เคยกลับไปขอ
เงินแม่เพิ่มเลยแม้แต่น้อย เพราะพ่อกับแม่
บอกดิฉันอยู่เสมอว่าเราไม่มีเงิน เราไม่ใช่คน
รวย เราต้องกินประหยัด
จึงทำดิฉันให้เข้าใจในชีวิตความเป็นอยู่ของ
ครอบครัวได้เป็นอย่างดี และก็คิดเสมอว่า
เรามีข้าวและน้ำที่แม่เตรียมให้ทุกวันอยู่แล้ว
ไม่ได้อดอยากปากแห้ง จึงคิดว่าก็แค่เราไม่
มีเท่าคนอื่นแค่นั้น
ดังนั้น เด็กนักเรียนบ้านนอกคนหนึ่งจึงมีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่ และตั้งใจเรียนในทุกๆวันอดทนอดกลั้น และไม่รู้สึกอาย ทำให้ในแต่ละวันของการไปโรงเรียนจึงมีแต่ความสุข และสนุกสนานกับเพื่อนๆ ที่โรงเรียนด้วยกัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
