เรื่องเล่าที่ 12 : ห้องสีชมพู
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อปี 32 ซึ่งมีกฏของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ก็คือ เด็กปี 1 ทุกคน ต้องอยู่หอใน เพื่อที่เวลารุ่นพี่เรียกให้มาทำกิจกรรมรับน้องจะได้มาพร้อมเพรียงกันอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่อยู่เชียงใหม่ส่วนมากจะกลับบ้านช่วงเย็นวันศุกร์เเล้วกลับเข้าหอก่อนเย็นวันอาทิตย์
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อรุ่นพี่ต่างคณะมาชอบนักศึกษาหญิงน้องใหม่คนนึง ความสัมพันธ์ได้ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว รุ่นพี่ได้ชวนเธอให้ไปอยู่ด้วยกันที่หอหลัง มช เเละทุกเย็นของวันศุกร์ที่หน้าหอ 8 รุ่นพี่คนนี้ก็จะมารอรับเธอ เเละจะมาส่งตอนเย็นของวันอาทิตย์ทุกครั้ง เป็นอย่างนี้เกือบ 5 เดือน จนเป็นที่อิจฉาของเหล่านักศึกษาหญิงที่หอนั้น ใครเห็นต่างก็พากันเเซวอยู่ตลอดเวลา ทำให้เธอรู้สึกดีใจเเละรักรุ่นพี่คนนี้มาก เเต่กลับต่างจากรุ่นพี่ที่เริ่มจะตีตัวออกห่าง เพราะรู้สึกว่ารุ่นน้องเริ่มจะจริงจังกับตัวเองมากเกินไป
เเล้ววันที่เธอต้องเสียใจที่สุด เเละได้สร้างตำนานอันเล่าลือก็มาถึง ทุก ๆ เย็นของวันศุกร์ รุ่นพี่ที่จะต้องมารอรับเป็นประจำทุกครั้ง วันนี้กลับปล่อยให้เธอต้องเป็นคนมารอ กว่ารุ่นพี่จะมาถึงมันก็ดึกมากเเล้ว เธอเลยถามไปว่า “ทำไมมาดึกจัง” ซึ่งบวกกับที่หลายคนก็บอกว่า เพราะรุ่นพี่ไปติดพันหญิงอีกคนอยู่ เธอที่ได้ยินมานั้นก็ได้เเต่เก็บไว้ในใจตลอด ไม่กล้าที่จะถาม เพราะกลัวเสียคนรักไป
วันนี้เธอได้บอกกับรุ่นพี่ว่ามีเรื่องที่จะพูดด้วย เป็นเรื่องที่สำคัญมาก เเต่รุ่นพี่ก็บอกให้ไปคุยกันที่หอ ในขณะที่เธอกำลังนั่งซ้อนรถอยู่นั้น เธอก็ได้บอกกับรุ่นพี่ว่าตอนนี้เธอท้องได้ 3 เดือน เเล้ว รุ่นพี่ที่ได้ยินดังนั้นก็จอดรถทันที พร้อมถามย้ำว่า “เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ” เธอเลยย้ำไปอีกรอบว่าเธอนั้นท้องได้ 3 เดือน เเล้ว เเต่รุ่นพี่กลับไม่รับผิดชอบ หาว่าเธอนอกใจไปคบคนอื่น พอท้องเเล้วเลยมาอ้างว่าตัวเองเป็นคนทำ เเล้วรุ่นพี่ก็บอกเลิกทันที ปล่อยให้เธอเดินจากหลัง มช กลับหอตามลำพัง
ระหว่างทาง เธอก็ได้คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นพร้อมกับความรู้สึกที่เสียใจปนกับความเคียดเเค้นต่อรุ่นพี่ที่ทิ้งเธอไป บวกกับกลัวที่บ้านจะรู้เเละทำให้พ่อเเม่ผิดหวัง ทำให้เธอตัดสินใจที่จะเอาเด็กออก เธอไม่กล้าไปโรงพยาบาลหรือบอกให้ใครรู้ พอถึงห้อง เมทไม่อยู่พอดี เพราะกลับบ้านกันหมด เธอเลยคิดที่จะเอาเด็กออกด้วยตัวเอง โดยการเอาไม้บรรทัดเหล็กสอดเข้าไปกระทุ้งจนมดลูกฉีก ทำให้เธอเกิดอาการตกเลือดอย่างรุนเเรง ก่อนที่เธอจะสิ้นใจ เธอได้เขียนข้อความบนกำเเพงไว้ว่า ‘กูมีมึงคนเดียว’
วันรุ่งขึ้น เมทร่วมห้องได้เข้ามาที่หอด้วยท่าทีที่วิตกกังวล เเละได้ไปยังห้องที่เธอพัก เเล้วก็ได้พบกับศพของหญิงสาว รอยเลือดที่กระจัดกระจาย เเละข้อความบนกำเเพง เลยเเจ้งให้ป้าผู้คุมหอทราบ หลังจากนั้นได้มีการสอบสวนเมทคนนี้ว่ารู้ได้ยังไงว่าเพื่อนเสีย เมทก็บอกว่าเมื่อคืนฝันเห็นเพื่อนมาบอกลาเเละให้ไปเอาศพที่ห้องลงมาด้วย เเถมยังฝากบอกป้าผู้คุมหออีกว่าห้ามให้ใครก็ตามมายุ่งกับห้องของเธอ
หลังจากจัดการเรื่องศพเเละงานศพเรียบร้อยเเล้วก็ได้มีการทำความสะอาดห้อง โดยใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดรอยเลือดให้สีจางลง เปลี่ยนที่นอนเเละผ้าปูที่นอนใหม่จนห้องเกือบจะสะอาดเหมือนเดิม เเต่พอรุ่งขึ้น สิ่งที่ทำให้ทุกคนขนลุกก็คือรอยเลือดกับข้อความที่หญิงสาวได้ทิ้งไว้ยังมีเหมือนเดิม
ทางหอเลยพิจารณาให้เอาสีมาทาทับใหม่ให้ไม่เห็นรอยเลือด เเต่พอวันรุ่งขึ้น รอยต่าง ๆ ก็กลับมาเหมือนเดิม เหมือนไม่เคยเอาสีมาทาเเต่อย่างใด ทีนี้ทางหอเลยเชิญพระที่วัดฝายหินมาทำพิธี พระท่านบอกว่า ทำพิธีไล่คงไม่ได้ เพราะวิญญาณเฮี้ยนมาก วิญญาณเขายังมีความอาฆาตเเละยังมีลูกในท้องอีกด้วย เลยทำได้เเค่ทำการสะกดวิญญาณไม่ให้ไปหลอกคนในหอ
หลังจากที่ทำพิธีสะกดวิญญาณเรียบร้อยเเล้ว ทางหอก็ได้ทาสีห้องใหม่ เเต่คราวนี้ใช้สีชมพู เพราะจะได้มองไม่เห็นคราบเลือดที่อยู่บนกำเเพง จนกลายมาเป็นตำนานห้องสีชมพูจนถึงทุกวันนี้
ปัจจุบันห้องนั้นได้กลายเป็นห้องเก็บของที่ปิดตายไปเเล้ว เเละเคยมีเเม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดเเล้วออกจากห้องไม่ได้เพราะลูกบิดล็อกทั้งที่ตัวล็อกอยู่ข้างใน
มีเเบบเป็นเพลงให้ฟังกันด้วยนะครับ เพลงนี้เป็นเพลงที่ได้รับรางวัลชนะเลิศจากการประกวดเพลงผีรายการ The Shock ปี 2555 ด้วย
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
