"ฉันตายโดยปราศจากคนที่รักฉัน แต่ฉันก็อิ่มใจว่า ฉันมีคนที่ฉันรัก" 💜
ข้าพเจ้ารู้ดีว่าข้างหลังภาพนั้นมีชีวิต และเป็นชีวิตที่ตรึงตราอยู่บนดวงใจของข้าพเจ้า สำหรับคนอื่น ข้างหลังภาพนั้นก็คือกระดาษแข็งแผ่นหนึ่งและต่อไปก็คือผนัง ฉะนั้นเขาจะมองเห็นภาพนั้นเป็นอย่างอื่นนอกจากที่เป็นแต่เพียงภาพธรรมดาสามัญภาพหนึ่งได้อย่างไร...
ข้าพเจ้าย่อมทราบดีว่า ผู้เขียนได้เขียนภาพนั้นด้วยชีวิต มิใช่โดยไม่เอาใจใส่เลย ข้าพเจ้าแลเห็นความเคลื่อนไหวทุกสิ่งทุกอย่างในภาพอันสงบและดูเป็นธรรมดาที่สุดนั้น ทุกฉาก ทุกตอน ตั้งแต่บทต้นจนกระทั่งบทสุดท้าย ซึ่งได้ปิดฉากลงอย่างแสนเศร้า...
ถ้อยคำเหล่านี้จากนวนิยายเรื่อง "ข้างหลังภาพ" นับเป็นประโยคคลาสสิกที่ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจของหลาย ๆ คน
นวนิยาย "ข้างหลังภาพ" ประพันธ์โดย "ศรีบูรพา" หรือ "กุหลาบ สายประดิษฐ์" ถือได้ว่าเป็น "โศกนาฏกรรมความรัก" ที่ยังคงตราตรึงในใจของผู้คนทุกยุคทุกสมัย และได้รับการยกย่องว่าเป็นนวนิยายที่ทรงคุณค่า ทั้งในด้านเนื้อหา กลวิธีการแต่ง การเล่าเรื่อง การดำเนินเรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้ภาษาที่ทั้งสะเทือนใจและเข้าถึงอารมณ์ของผู้อ่าน และยังสะท้อนให้เห็นถึงแง่มุมทางความคิดบางอย่างที่พยายามจะหลุดออกจากกรอบสังคม ที่ห้อมล้อมด้วยขนบดั้งเดิม
เรื่องราวความรักระหว่าง "ม.ร.ว.หญิง กีรติ" เธอเป็นสตรีสูงศักดิ์งดงามประหนึ่งดอกฟ้า แต่วัยของเธอได้ล่วงเลยไปจนเกือบจะอายุ 40 ปี และ "นพพร" ที่มีอายุเพียง 20 ปีกว่า ๆ กำลังรุ่งโรจน์ ศึกษาวิชาธนาคารอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น อนาคตของเขากำลังสดใส ฉากรักของบุคคลทั้งสองที่ต่างวัยและต่างกันทั้งฐานะสภาพทางสังคมเกิดขึ้นที่ "มิตาเกะ"
เธอได้มาเที่ยวประเทศญี่ปุ่นกับพระยาอธิการบดี สามีที่อายุคราวพ่อ และเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อของนพพร พระยาอธิการบดีจึงขอร้องให้นพพรพาคุณหญิงกีรติเที่ยวญี่ปุ่น และนั่นเป็นโอกาสให้นพพร เด็กหนุ่มที่ไม่เคยรู้จักความรักมาก่อนได้อยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงที่สวย สง่า กิริยาวาจางดงามเป็นผู้ดี
นพพรหลงรักและบูชาคุณหญิงกีรติอย่างบ้าคลั่งตามวิสัยชายหนุ่ม หลายปีต่อมาเขาก็ลืมเลือนความรู้สึกก่อนนั้น เพราะคิดว่าเป็นความรักที่เป็นไปไม่ได้ ในขณะที่คุณหญิงกีรติยังคงประทับใจและฝังแน่นกับความรักครั้งแรกของเธอที่มิตาเกะ...
6 ปีผ่านไป นพพรสำเร็จการศึกษา ในขณะที่คุณหญิงกีรติเป็นหม้ายและใช้ชีวิตอยู่อย่างเรียบง่าย ทั้งสองคนได้พบกันอีกครั้งหนึ่ง เป็นการพบที่นพพรรู้สึกเหมือนพบพี่สาวที่ดีคนหนึ่ง จากนั้นนพพรก็ได้แต่งงานกับคู่หมั้นที่บิดาหาไว้ไห้ หลังจากนั้นนพพรได้ทราบข่าวว่าคุณหญิงกีรติได้ล้มป่วยด้วยวัณโรค นพพรจึงไปพบคุณหญิงกีรติเป็นครั้งสุดท้าย เธอก็ได้มอบภาพเขียนที่ลงมือวาดด้วยตัวเอง โดยในภาพเป็นสถานที่ที่ทั้งสองเคยมีความทรงจำที่ดีร่วมกัน
"จำได้ไหม นพพร ว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่นั่น" ข้าพเจ้าระลึกเห็นเหตุการณ์ที่เขามิตาเกะ... "ความรักของผมเกิดที่นั่น"
"ความรักของเรา นพพร" พูดแล้วเธอหลับตา และพูดต่อไปอย่างแผ่วเบาเหลือเกิน...
"ความรักของเธอเกิดที่นั่น และก็ตายที่นั่น แต่ของอีกคนหนึ่งยังรุ่งโรจน์อยู่ในร่างที่กำลังจะแตกดับ"
นวนิยายเรื่องนี้จบลงเมื่อคุณหญิงกีรติตายไปด้วยความโศกเศร้าและวัณโรค เธอเขียนลงบนกระดาษทิ้งไว้ว่า... "ฉันตายโดยปราศจากคนที่รักฉัน แต่ฉันก็อิ่มใจว่า ฉันมีคนที่ฉันรัก"
แม้จะจบลงอย่างแสนเศร้า แต่อย่างน้อยที่สุดเธอก็ยังได้รู้จักกับความรักในแบบที่เธอปรารถนา และยังได้บอกกับคนที่เธอรักเป็นครั้งสุดท้าย...
ส่วนตัว.. คิดว่านพพรยังรักคุณหญิงกีรติเสมอ เมื่อรู้ว่าเป็นไปไม่ได้จึงเก็บเอาไว้ในส่วนลึกของใจ แต่เมื่อทราบว่าตัวเองไม่ได้รักข้างเดียว นั่นก็สายไปแล้ว
สำหรับคุณหญิงแม้จะเสียใจ แต่ครั้งนึงเธอก็ได้พบกับรักที่เฝ้ารอคอย และยังได้บอกกับคนที่เธอรักเป็นครั้งสุดท้าย..
แม้เป็นรักที่ไม่ได้อยู่ร่วมกัน ไม่ได้ครอบครองกัน แต่ครั้งนึงก็มีความทรงจำที่ดีร่วมกัน ความทรงจำอันงดงามที่เก็บไว้ในใจเสมอ..
เหมือน "ภาพวาดมิตาเกะ" ที่มีเพียงคุณหญิงและนพพรเท่านั้นที่ทราบว่า สวยงามและมีค่าเพียงใด ในขณะที่คนอื่นมองเห็นแค่ภาพวาดธรรมดาเท่านั้น.. 🍃
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
