รักแรกพบ
“ผู้ชายคนหนึ่งนั่งทำเป็นคิดอะไรอยู่. . . เดี๋ยวคอยดู เธอผู้หญิงเดินเข้ามานะ. . . อืม เห็นรถเข้ามาแล้ว เมื่อสักครู่นี้แหล่ะ. . . เดี๋ยวก็ขึ้นลิฟต์มาแล้ว. . . นั่นๆ. . . สังเกตที่เขาสิ. . . เขารู้อยู่แล้วว่าเธอชอบเขา. . . แต่ไม่หันไปมอง เห็นเปล่า? เธอเดินเข้าไปทัก. . . คอยดูนะ เธอจะถามว่าอ่านอะไรอยู่. . . เห็นที่เธอพิงพนักเก้าอี้หรือเปล่า. . . ดูที่ตาเธอสิ ส่งสายตากัน. . . ไงล่ะ. . . แต่ดูนะ สองคนนี้ไม่มีใครบอกอะไรหรอก. . . ผู้หญิงเค้าก็ไม่บอกหรอก. . . ใช่ๆ ทั้งคู่ก็มีแฟนแล้วทั้งนั้นแหล่ะ. . . แต่นั่นก็ไม่เกี่ยวหรอก. . . ความรู้สึกพวกนี้ มันห้ามกันยาก แต่. . . ใช่. . . สำคัญที่สุดคือห้ามพูดออกมา. . . แต่เขาไม่พูดหรอก. . . พวกนี้มันรู้ดี ว่าควรจะทำยังไง. . . อืม. . . แน่นอน พูดไปก็เสีย เสียทั้งคู่. . . เงียบไว้นะ แล้วก็รบกวนโน่น รบกวนนี่ไป. . . ผู้หญิงก็งี้แหล่ะ ทีเราไปวานนิดหน่อยนะ ทำหน้าเป็นไม่ว่าง. . . เดี๋ยวก็ซื้อขนมมาฝาก. . . เดี๋ยวไปเที่ยวก็หาอะไรมาฝาก. . . แต่เธอก็ทำได้แค่นั้น. . . แต่จะเอาอะไรมากมาย มันก็เป็นความสุขไง. . . ผู้ชายได้มีผู้หญิงน่ารักมาใกล้ๆ ใครไม่ชอบ. . . ผู้หญิงก็ไม่ต่างกันหรอก”
จริงของสมบัติ จริงของมัน. . . เธอน่ารักจริงๆ
“เฮ่ย. . . จะไปไหน?”
“ไปทัก” สมบัติมองเพื่อนเดินไปอย่างช้าๆ ด้วยความรู้สึกเหมือนมองดูเพื่อนกำลังเดินไปตกท่อข้างถนน
“สวัสดีครับ”
“คะ?”
“เออ. . . ผมคิดว่า. . . เออ. . . ผมชอบคุณครับ”
นาวินไม่ได้เบอร์โทรศัพท์ติดมือกลับมา เขาไม่ได้อะไรกลับมานอกจากความขายหน้า---ในสายตาของเพื่อนๆ
“นายไม่คิดเหรอว่า. . . ความรักแรกพบเนี่ยะ เป็นสิ่งที่แปลกมากๆ”
“เออ”
“นายไม่คิดเหรอว่า. . . มันเป็นสิ่งที่ อืม. . . ต่อต้านการคิดแบบมีเหตุผลทั้งหมด”
“เออ”
“นายไม่คิดเหรอ---”
“เฮ่ย พอได้แล้ว” สมบัติมองหน้าเพื่อนที่เหมือนจะเหม่อลอย “เราพานายไป ก็เพื่อจะให้ไปดูสาวเท่านั้น ไม่ได้คิดว่านายจะทำตัวเป็นหมาวัดอย่างนี้”
“สักวันเครื่องบิน อาจบินตามหมาเดิน”
“เออ” สมบัติส่ายหัวแล้วเดินนำหน้าสุรชัยไปที่ร้านหมูปิ้งอยาง
“แต่เค้าเอาเบอร์เราไปนะ”
“. . .” คราวนี้คนที่อ้าปากค้างคือสมบัติ
แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ประมาณตอนสี่ทุ่ม ของค่ำคืนที่ยาวนาน สุรชัยดูหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยปรากฏขึ้นที่หน้าจอ
“ครับ”
“คุณเองเหรอ”
“ครับ. . . นี่จะบอกเบอร์ผมโดยการโทรมาหาหรือครับ?”
“นี่ไม่ใช่เบอร์ฉัน”
“ครับ. . . แล้วคุณเบอร์อะไรล่ะครับ เผื่อผมมีอะไรจะโทรไปรบกวน หรืออาจ---”
“คุณน่ะ ไม่มีวันหรอก. . . รู้มั๊ยว่าวันนี้คุณทำอะไรไป. . . ทีหลังอย่าทำอะไรบ้าๆ แบบนี้อีก เกรงใจคนอื่นบ้าง ถึงจะเป็นคนไม่รู้จักก็เหอะ. . . คิดบ้าๆ ทำอะไรบ้าๆ คิดว่าทำแบบนี้ใครจะมาชอบได้หรือ. . . อ๋อ คุณก็คงเป็นคนพวกที่ไม่เคยจีบใครสำเร็จ ก็เลยไม่กลัวอะไร ไม่มีหน้าให้เสียล่ะสิ”
“ครับ. . . คือคุณจะโทรมาบ่นเรื่องของวันนี้ให้ผมฟังหรือครับ”
“ใช่ โทรมาว่าคุณนั่นแหล่ะ”
“ครับ”
“ครับอยู่นั่นแหล่ะ”
“ครับ”
“แล้วพรุ่งนี้คุณก็อย่ามาทำอะไรบ้าๆ อีกแล้วกัน”
“เออ. . . ก็ได้ครับ”
เสียงของเธอหายไปพร้อมกับเสียงตู๊ดของโทรศัพท์
นาวินมองโทรศัพท์ และกดเอาเบอร์โทรศัพท์ที่เธอโทรมาขึ้นมาโทรกลับไป. . . ไม่มีใครรับสาย และเสียงบอกให้ฝากข้อความก็ดังขึ้น เขาวางหูและกดเบอร์ซ้ำอีกครั้ง ผลลัพธ์ยังคงเป็นเช่นเดิม เขาโยนโทรศัพท์ไปบนเตียงและล้มตัวลงนอน มองเพดาน
วันถัดไปวาสนาเดินออกจากบริษัทตอนค่ำด้วยความโมโห แฟนของเธอเบี้ยวไม่มารับวันนี้ เธอเองคงต้องนั่งรถประจำทางกลับเอง หรือไม่ก็ต้องนั่งแท็กซี่ อย่างไรก็ตาม เธอก็ตั้งใจจะเดินไปที่ป้ายรถประจำทางฝั่งตรงข้ามก่อน ขณะที่เธอกำลังจะเดินข้ามสะพานลอยนั้น เธอก็ใจหายวูบ. . . เพราะว่าทางเดินทางนี้ไม่มีคนอื่นๆ เดินอยู่เลย. . . และสะพานลอยก็อยู่ในมุมอับ ข่าวของมิจฉาชีพบนสะพานลอยยังวนเวียนอยู่ในใจของเธอ
“ครับ”
“อันนี้เนี่ยะ เบอร์ของฉันเอง”
“ครับ” นวินยิ้มกับตัวเอง ใจเขาเต้น
“คุณว่างหรือเปล่า?”
“เพื่อคุณหรือครับ?” ถ้าใครอยู่บริเวณนั้น แล้วเคยเห็นหน้าเวลาปกติของสมชัย คงจินตนาการหน้าของเขาตอนนี้ออก ว่ามันคงจะเปล่งปลั่ง แล้วก็มีสีเลือดจางๆ เรื่อๆ ปรากฏขึ้น “ผมว่างเสมอ”
“คุณอยู่ที่ไหนเนี่ยะ”
“ที่ทำงานครับ”
“งั้นฉันวานอะไรหน่อยได้ไหม?”
“คุณจะไม่ชวนผมคุยหรือครับ”
“คุณนี่แปลก”
“เหรอครับ. . . แปลกตรงไหนเหรอครับ”
“คุณไม่รู้หรือว่า. . . อืม”
“ว่าอะไรหรือครับ”
“ว่า. . .” วาสนาพยายามเรียบเรียงความคิด
“ว่าผมกำลังโดนหลอกใช้?”
“ฉันไม่ได้พูดออกมานะ”
“แล้วคุณกำลังทำอย่างนั้นอยู่หรือเปล่าล่ะครับ”
“คุณคิดว่ายังไงล่ะ”
“สำหรับเวลานี้” นาวินมองดูป้ายรถประจำทางที่ใกล้เข้ามา. . . เขาพยายามคิดว่ามันน่าจะเลื่อนไปอีกสักสามกิโล “ผมก็พอใจกับเวลานี้. . . ไม่มีอดีต ไม่มีอนาคตมาเกี่ยว ถ้าผมรู้สึกว่ามันดี ผมก็ว่ามันดีแล้ว”
วาสนายิ้มให้เขา เธอหัวเราะออกมา “คุณนี่แปลกคนจริงๆ” แล้วเธอก็โบกรถประจำทางที่วิ่งมา รถนั้นจอดเลยไปนิดหน่อย แต่เธอก็วิ่งตามขึ้นไป เธอเหลียวหลังกลับมามองเขาอีกหนึ่งที เหมือนองค์หญิงให้รางวัลกับเจ้าชายผู้กล้าหาญ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
