อากาศหนาวแบบนี้ ต้องมีเฮลซ์บลูบอย !!
หนาวไม่หยุดยั้ง หนาวไม่บันยะบันยัง หนาวขนาดนี้ต้องมีเฮลซ์บลูบอย
ถ้าเป็นเมืองไทย ในวันที่อากาศร้อน ๆ เราจะกินน้ำแข็งไสใส่น้ำหวานเฮลซ์บลูบอย แต่ถ้าเป็นเมืองนอก เรากินเฮลซ์บลูบอยกันในวันที่อุณหภูมิติดลบค่ะ
เป็นกิจกรรมหนึ่งที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของคนไทย ที่ฝรั่งเห็นแล้วก็ต้องอึ้ง เพราะคิดไม่ถึงว่าจะมีใครทำ และไม่รู้จักทำกันด้วยสิ
ก่อนอื่นต้องขอเคลียร์ก่อนที่จะเป็นดราม่านะคะว่า "หิมะกินได้" ค่ะ เพราะอันที่จริงแล้วหิมะก็คือฝนที่ตกลงมากระทบกับอุณหภูมิต่ำกว่าจุดเยือกแข็ง หรือ 0 องศา ละอองฝนนั้นก็จับตัวกลายเป็นเกร็ดน้ำแข็งเล็ก ๆ หรือที่เรียกว่า "หิมะ"
ถ้าเรากินน้ำฝนได้ ฉันใด เราก็กินหิมะได้ ฉันนั้น
แต่ที่อาจเห็นมีข่าวออกทีวีจนเป็นดราม่าว่า "หิมะกินไม่ได้" เป็นอันตราย นั่นก็ต้องถามว่า หิมะตกที่ไหน ? เพราะถ้าหิมะตกลงในเขตที่มีมลภาวะเป็นพิษ อากาศสกปรก หิมะตรงนั้นกินไม่ได้ ชัวร์ ๆ
หรือหิมะที่ตกลงมานาน อาจจะทำให้เกิดมีแบคทีเรีย หรือความสกปรกไปปนเปื้อนได้ อันนั้นก็ไม่สมควรกินเช่นกัน
บ้านของฉันที่เมืองเมลเบิร์น ประเทศออสเตรเลีย อยู่ในเขตที่ได้รับการรับรองว่า เป็นเขตที่มีอากาศบริสุทธิ์ที่สุดในรัฐวิคตอเรีย จึงมั่นใจว่าหิมะที่ตกลงมาจะสะอาดปลอดภัย และเราก็จะเลือกกินเฉพาะหิมะที่ตกลงมาสด ๆ ใหม่ ๆ เท่านั้นค่ะ
พ่อแม่ผู้ปกครองแถวนี้ก็ปล่อยให้เด็ก ๆ กินหิมะกันทั้งนั้น เพราะมันก็เป็นประสบการณ์อย่างหนึ่งของชีวิต เด็ก ๆ จะรู้สึกดีที่ได้หยิบหิมะขาวฟูใส่ปาก และรัฐบาลของออสเตรเลียที่ขึ้นชื่อในเรื่องความเข้มงวดเรื่องสุขภาพอนามัยของประชาชน ก็ไม่เคยมีประกาศออกมาห้ามใดใด จึงทำให้ยิ่งมั่นใจว่าหิมะที่นี่กินได้แน่ ๆ จริง ๆ
แต่ทั้งหมดที่ว่ามา ไม่มีใครชาติไหนกินหิมะได้ฟินเท่าคนไทยอีกแล้ว เพราะฝรั่งไม่รู้จัก "เฮลซ์บลูบอย"
น้ำหวานกลิ่นสละสัญชาติไทย ที่ไปอยู่คู่กับคนไทยและหิมะไปทั่วโลก
จากบ้านฉัน ต้องขับรถเกือบ 1 ชม. เต็ม เพื่อไปหาซื้อน้ำหวานสีเขียวสีแดงจากร้านขายของชำของคนไทยที่ต่างเมือง แม้จะไกล แต่ก็ต้องไป ถ้าเริ่มหนาวแล้วไม่มีเฮลซ์บลูบอยติดบ้าน มันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง
ส่วนตัวฉันและลูกชาย ไม่ค่อยชอบสีแดงนัก เราหลงรักสีเขียวค่ะ ลูกเคยถามว่า ทำไมไม่เรียกว่า เฮลซ์กรีนบอย ล่ะแม่ ฮา
วันนี้หิมะตก สด ๆ ใหม่ ๆ ก็ได้เวลาหิ้วขวดเฮลซ์บลูบอยออกไปหาความสำราญกัน
เสียดายไม่มีขนมปัง ไม่ลูกชิด ไม่งั้นจะได้ความฟินระดับ 10 +++
# ผู้เขียน
เกิดกรุงเทพ เติบโตริมคลองแสนแสบที่ฉะเชิงเทรา จบการศึกษาจากขอนแก่น แล้วกลับไปทำงานที่กรุงเทพ ปัจจุบันอยู่บ้านเล็ก ๆ ในป่ากัมที่ประเทศออสเตรเลีย
เรียนและรักษ์ภาษาไทย ชอบออกไปดู ไปดม ไปชมโลก ด้วยความหลงใหลแล้วนำกลับมาเล่า