สรุป "นี่เราใชีชีวิตยากเกินไปหรือเปล่านะ" บทที่ 1
ขยันหมั่นเพียร เพื่อชีวิตแบบนี้น่ะหรือ
บทแรกค่อนข้างเสียดสีคตินิยมของสังคมที่สักแต่จะให้ "พยาย้ามพยายาม" กับทุกเรื่อง
เมื่อก่อนเป็นยุคแห่งการ "พยายาม" แต่ตอนนี้เป็นยุคแห่งการ "ปลง"
- จงอย่าโทษตัวเองว่าพยายามไม่พอ
เพราะชีวิตไม่เคยยุติธรรม ใช่ว่าพยายาม"เท่านี้"
แล้วจะได้ผลตอบแทน"เท่านั้น" เสมอไป
คุณฮาวันให้ตัวอย่างจากหนังสือนิยายของมุราคามิ ซึ่งมีตัวละครชายหญิงประสบอุบัติภัยเรือล่ม ต้องลอยคออยู่กลางทะเล
ในขณะที่ผู้หญิงเลือกที่จะว่ายน้ำแขนแทบหักไปยังเกาะ ผู้ชายกลับดื่มเบียร์ลอยคอรอความช่วยเหลือ และก็มีคนมาช่วยจริงๆโดยไม่ต้องพยายามอะไรเลย
- คนเราถูกปลูกฝังให้ "อดทน" จนต้องสูญเสียไปมากมาย
การยอมแพ้อย่างฉลาดไม่ใช่การล้มเลิกความตั้งใจอย่างทื่อๆ
แต่คือการกล้ายอมรับข้อผิดพลาดของตัวเอง
ยกตัวอย่างเช่น ตัวคุณฮาวันที่พยายามสอบเข้าม.ฮงอิกถึงสี่ครั้งกว่าจะติด แต่เขากลับบอกว่า การทุ่มเทเสียเวลาตลอดระยะเวลาสี่ปีของเขานั้น ทำให้เขาปิดกั้นตัวเองจากเส้นทางอื่น การยึดติดเพียงหนทางเดียว คือ การตัดใจจากหนทางอื่น
- สังคมกำหนดคู่มือชีวิตที่บอกว่า อายุ"เท่านี้" ควรมี "แค่ไหน" ทำให้ชีวิตเราแข่งขันอยู่เสมอ แต่แข่งอะไรกันแน่ ?
แข่งกันว่าใครหาเงินได้เยอะกว่า ใครซื้อรถได้ก่อนกัน ทำไปเพื่ออะไร?
แล้วมีใครเคยเห็นคู่มือชีวิตที่ว่าบ้างมั๊ย ทำไมต้องดิ้นรนทำตามค่านิยมของสังคมด้วย
- ไม่ใช่ทุกสิ่งที่จะเป็นไปได้ตามความคาดหมาย บางเรื่องเราก็ไม่อาจรู้ล่วงหน้าได้
ไม่ต้องรอให้เห็นบันไดทุกขั้นหรอก เริ่มก้าวแรกเถอะ - มาร์ติน ลูเธอร์ คิง
- เราใช้ชีวิตด้วยความกลัวมานาน กลัวไม่เก่ง กลัวจะผิดพลาด ทำให้เคร่งเครียด ผ่อนคลายบ้าง โลกและชีวิตไม่ใช่เรื่องรับมือได้ง่ายๆ ผ่อนคลายเสียบ้าง
แปลจากหนังสือ: 하마터면 열심히 살 뻔했다
ผู้เขียน: Ha Wan 하완
ผู้แปล: ตรองสิริ ทองคำใส
สำนักพิมพ์: Springbooks
จำนวนหน้า: 279 หน้า
ราคา: 295 บาท
- 12
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
