บทที่หนึ่ง: ปฐมบท
12 ปีผ่าน จากวันแรกที่เข้าวงการวิศวกรรมเสี่ยงภัยหรือ Risk Engineer ก็เข้าสู่ช่วงแรกของการที่ก้าวมาเปิดบริษัทของตัวเองดังฝันซักที
งานนับพันที่เคยผ่านตา กว่าสี่ร้อยที่เคยไปเดินสำรวจความเสี่ยงภัย หลากหลายธุรกิจที่เปิดโลกแห่งความรู้ ทำให้เห็นว่างานที่ทำมันมีคุณค่ามากกว่าการสำรวจความเสี่ยงเพื่อการรับประกันภัยเท่านั้น มันเริ่มเชื่อมโยงถึงคนที่พบเจอระหว่างทำงาน...ภาพของพี่ป้าน้าอา ที่ตั้งวงกินข้าว พูดคุยกันริมเครื่องจักร ปูเสื่อนอนเอาแรงตอนกลางวันใต้โต๊ะทำงาน บ้างก็สดใสร่าเริงที่ได้ทำในสิ่งที่รัก บ้างก็หม่นหมองทำเพื่อผ่านไปวันๆ แลกกับค่าแรงขั้นต่ำแลหวังโอทีเพื่อให้ได้เงินเพิ่มมาเจือจุน
และผมเองเริ่มมีคำถามกับตัวเองว่า "เราทำให้ชีวิตเค้าดีขึ้นกว่านี้ได้อีกหรือเปล่า?" มันเกิดขึ้นเมื่อ 7 ปีก่อน แต่ผมยังแก้โจทย์ในชีวิตทั้งหมดไม่ได้ คงไม่โลกสวยเดินตามความฝันแบบไม่รู้ว่าครอบครัวจะมีพอกินใช้หรือเปล่า...
จนถึงวันที่เปิดหูเปิดตา เปิดตัวเองเพิ่มพูนประสบการณ์ใหม่ๆ ที่คิดว่าจะช่วยตอบคำถามที่อยู่ในหัวนั้นได้ โจทย์ต่างๆ ในชีวิตค่อยๆ คลี่คลาย จนเห็นช่องทางที่จะรอดพร้อมตอบคำถามในหัวนั้นได้เช่นเดียวกัน
ผมจึงออกจากงานประจำ แม้จะมีโควิด เพราะคงไม่มีช่วงเวลาไหนที่หมาะสมไปกว่านี้อีกแล้ว...ช่วงเวลาที่ใจมันถึง ไอเดียมันมา และกำลังใจจากคนข้างๆ ที่ตะลุยไปพร้อมกัน
ถ้าจะรอให้พร้อมกว่านี้หรือรอโควิดซา...ก็ไม่เห็นอนาคตว่สจะเริ่มตอนไหนดี
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
