เช้านี้อากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน ลมเย็นๆพัดมาโดนตัวเป็นระยะๆ เสียงแตรรถวุ่นวายปนไปกับเสียงผู้คนที่ตะโกนคุยกันแว่วมาในสายลม วันใหม่เริ่มแล้ว แต่หลายๆอย่างเหมือนจะยังคงเดิมไม่เคยเปลี่ยน
ผมยืนตรงริมระเบียง ทอดสายตามองไปไกลลิบ ผมมองเห็นทุกคนที่เดินไปตามทาง ล้วนมีร่มเป็นของตัวเอง บางคนมีร่มสีสวยสด บางคนมีร่มคันใหญ่แข็งแรง แน่นอนที่สุด พวกเขาย่อมไม่กลัวต่อพายุฝนที่กำลังจะพัดมาในวันข้างหน้า ซึ่งก็ต่างจากผมที่มีเพียง "ร่มสีดำ "ที่ถึงแม้ผมจะถือร่มไว้จนแน่น แต่มันก็ไม่อาจทนแรงปะทะของลมได้
การเดินทางกับร่มสีดำ
คำว่า"ร่มสีดำ"ของผมนั้นเปรียบเสมือนคนที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า เพราะสำหรับบางคนมีร่มคันใหญ่และแข็งแรงพายุฝนก็เป็นเพียงแค่ฝนตกธรรมดาๆ แต่สำหรับผมนั้นกลับเป็นพายุฝนที่ตกลงมาอย่างหนักหน่วง จากร่มที่คอยกันฝนให้กับผมกลับกลายเป็นร่มที่คอยทำร้าย คอยดึงไปกับสายลมที่พัดมา เผลอๆร่มก็อาจจะหักอีกด้วย จนบางครั้งทำให้ผมต้องจมอยู่ท่ามกลางพายุฝนอย่างเดียวดายและต้องคอยวิ่งหาที่หลบฝนแบบไร้หนทางที่ไม่รู้ว่าจุดหมายมันอยู่ตรงไหน
อย่างไรก็ตามการตามหาที่หลบฝนอาจจะมีเหนื่อยบ้าง ท้อแท้บ้าง แต่สุดท้ายแล้วมันคือส่วนหนึ่งของการเดินทางของเราที่จะต้องเผชิญกับโลกอันกว้างใหญ่ซึ่งไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ว่าอนาคตเราจะเป็นเช่นไร เหนื่อยก็นั่งพักแล้วค่อยเดินต่อ เปรียบเสมือนการเดินทางในเขาวงกต คดเคี้ยว สับสน หลงทาง แต่เขาวงกตก็ยังมีทางออก สักวันทางออกที่ว่าจะปรากฏตรงหน้า ฝนจะตกน้อยลงกว่าที่ผ่านมา ร่มสีดำจะแกร่งขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
