วันนี้ใบตองได้มีโอกาสดูซีรี่ส์เรื่องหนึ่ง
ที่พูดถึงเส้นทางการแข่งขันกีฬาแบดมินตัน
หนึ่งในตัวละครคือเด็กผู้หญิงชั้นมัธยมต้น
ที่ไม่เคยแพ้ตั้งแต่เธอเริ่มจับไม้แบดฯ
ใครๆหลายคนก็ชื่นชมและยกย่องว่าเธอมีพรสวรรค์
บวกกับความขยันซ้อมของเธอ ที่ทำให้แม้แต่โค้ชทุกคน
ก็ไม่สามารถให้คำแนะนำเธอได้เลย
.
ในวันหนึ่งที่เธอเป็นตัวแทนทีมชาติไปแข่งขันระดับโลก
คืนก่อนแข่งในรอบชิงชนะเลิศนั้น เหมือนเช่นเคย
เธอนอนไม่หลับ และต้องการสมาธิเป็นอย่างสูงเพื่อเตรียมตัวก่อนการแข่งขัน
ขณะนั้น เพื่อนของเธอได้ส่งคลิปให้กำลังใจจากทุกคนรอบตัวเธอมาทางแชท
แน่นอนว่าทุกคนอวยพร ส่งกำลังใจให้เธออย่างเต็มเปี่ยม พร้อมเชื่อมั่นว่าเธอจะต้องได้แชมป์เหมือนอย่างเคย
.
กระนั้นช่วงเวลาก่อนจบคลิป
เพื่อนคนนึงได้บอกกับเธอว่า
ในสายตาของเขา เธอเป็นคนเก่งไร้ที่ติมาตลอด
และเขาชื่นชมเธอเสมอมา แต่สิ่งที่อยากบอกก็คือ..
“ถ้าแพ้..ก็ไม่เป็นไรนะ :)”
“ไม่ใช่แค่ในวันพรุ่งนี้ แต่หลังจากนี้ต่อไป ถึงเธอจะแพ้ มันก็จะไม่เป็นไรนะ..”
“เพราะเธอคือคนที่เก่งและดีที่สุดเสมอในสายตาของชั้น.. :)”
.
น้ำตาไหลออกมาจากทั้งสองตาของเด็กหญิง
ที่เธอทนเก็บความกดดันไว้ไม่ไหวและร้องไห้โฮออกมา..
.
อย่างที่คาดคิด การแข่งขันในวันต่อมา สาวน้อยคว้าแชมป์ไปครอง แต่ที่สำคัญกว่านั้น คือเธอได้ลงสนามอย่างไร้ซึ่งความกดดัน..
“เธอรู้สึกสนุกกับมัน :)”
จนทำมันได้ดีกว่าที่เคยทำได้มาก่อนหน้านี้..
.
หลายคนอาจจะเคยประสบกับความรู้สึกที่ต้องแบกรับความคาดหวังของคนรอบข้าง
ไม่ว่าจะเป็นครอบครัว เพื่อน คนรู้จัก ฯลฯ
โดยที่บางครั้งเราไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำไป
ความคาดหวังที่แฝงอยู่ในคำว่า
‘เธอทำได้อยู่แล้ว!’
‘แค่นี้เอง.. ต้องทำได้สิ!’
ฯลฯ
ก่อตัวสะสมทีละน้อยขึ้นทุกวัน..ทุกวัน
จนท้ายที่สุด เรากลายเป็นคนที่ต้องเข้มแข็ง
และต้องประสบความสำเร็จในแบบที่คนอื่นคาดหวังโดยไม่รู้ตัว..
.
อาจเพราะเราต่างกลัวว่าการแสดงความเปราะบางและอ่อนไหวจะทำให้คุณดูอ่อนแอ..
ทว่าการยอมรับว่าในบางครั้ง “ฉันอ่อนแอ”
นั่นคือการแสดง “ความเข้มแข็ง” ที่แท้จริงของคุณ 🙂
ด้วยรัก
ใบตอง
.
ภาพประกอบ: pinterest.com
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
