เธอต้องเรียนรู้ ที่จะเติบโตไปนิ่งๆ
เธอจะพบว่าความโดดเดี่ยว
คืองานฉลองของคนคนเดียว
งานฉลองนั้น แท้จริงแล้ว
คือความโดดเดี่ยวของฝูงชน
เธอจะพบว่า ยิ่งอายุมากขึ้น
คนที่อาทรเธอจะน้อยลงเรื่อยๆ
บางครั้งไม่ใช่คนอื่นละเลยเธอ
แต่เธอควรเข้าใจว่า
แต่ละคนต่างมีชีวิตของตน
ไม่มีใครต้องอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดเวลา
แต่ละคนต่างมีทางของตนที่ต้องเดิน
ระหว่างคนกับคนล้วนมีวาสนาเดินไปด้วยกันระยะหนึ่ง
ขอบคุณวันเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน
ได้มายินดี เสียไปก็วางเฉย
คนที่คอยไม่ได้อย่าได้คอย
ไม่ว่าจะเป็นคนแปลกหน้าหรือมิตรสหาย
เธอต้องเตรียมใจพร้อมสำหรับการจากไปเสมอของพวกเขา
ดังหนึ่งเม็ดทรายอย่ากำแน่นเกินไป
ยิ่งกำแน่นจะยิ่งไหลร่วงไปเร็วขึ้น
เธอต้องเรียนรู้ว่า
แม้จะเสียใจก็ต้องยิ้มได้
คนทุกคนล้วนเห็นแก่ตัวเอง
อย่าหวังว่าจะมีคนดีต่อเธอโดยไม่มีเหตุผล
ทะนุถนอมที่ควรทะนุถนอม
หากเสียไปก็ไม่ต้องเสียใจ
เธอต้องเรียนรู้จักเดินคนเดียว รู้จักอยู่คนเดียว
เรามีเพียงต้องผ่าน วันเวลาที่อยู่คนเดียวเท่านั้น จึงจะเข้มแข็งและแกร่งกล้ายิ่งขึ้น
แต่ละคนต่างเคยมีเรื่องราว
ที่จะบอกตัวเองได้ยามดึกดื่นคืนเงียบ
คนคนหนึ่งยิ่งโดดเดี่ยว
ยิ่งไม่มีเพื่อน ยิ่งต้องเข้มแข็ง
กาลเวลาเปลี่ยนแปลงคนได้มากมาย
แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนคือ เธอต้องเดินคนเดียว
ต้องรู้ว่า เส้นทางบางเส้นจะเดินคนเดียวได้เท่านั้น
หลุมบ่อที่เธอเคยคิดว่าจะข้ามไม่ได้
เพียงเหลียวมองเธออาจจะข้ามมันมาแล้ว
แสงอรุณที่เธอเคยคิดว่าคงจะรอไม่ถึง
เพียงเหลียวมอง จึงพบว่าได้ผ่านพ้นราตรีอันยาวนานมาแล้ว
... คำจีน: ไม่ทราบผู้เขียน
... จาก “บทกวี ...สู่ด้านใน”
... แปล : วิภาดา กิตติโกวิท #MADMANBOOKS
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
