“When every day is a battle, it's okay to lose some days.”
(เมื่อทุกๆวันคือการต่อสู้..มันโอเคนะที่บางวันคุณจะแพ้บ้าง :) )
.
ในโลกแสนกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยี
การพัฒนาตัวเองเพื่อเตรียมพร้อมสู่สนามแข่งขันช่างเป็นเรื่องที่ง่ายดายกว่าแต่ก่อนมากนัก
นักเรียน นักศึกษาอยากเรียนรู้เรื่องอะไร ก็สามารถกดค้นหาได้แค่เพียงปลายนิ้ว
หนุ่มสาววัยทำงาน สนใจอยากพัฒนาศักยภาพด้านไหน ก็สามารถฝึกฝนและหาเมนเทอร์ได้ในทุกช่องทาง
นาฬิกาหมุนไปทุกวัน..ทุกวัน..
เราต่างคนต่างวิ่งบ้าง เดินบ้าง..
แต่ล้วนอยู่บนลู่ที่ต้องการเข้าสู่เส้นชัยของคำว่า
“ประสบความสำเร็จ” ทั้งนั้น..
.
ใบตองก็เป็นอีกหนึ่งคนค่ะ
ที่อยากมีเส้นทางความสำเร็จเป็นของตัวเอง
อยากเป็นที่ยอมรับทั้งในด้านความสามารถ และอยากให้คนอื่นชื่นชม
ที่สำคัญคือ อยากให้พ่อแม่รู้สึกภูมิใจ..
.
จริงๆแล้วใบตองไม่ใช่คนเรียนเก่ง
แค่ทำได้ระดับปานกลางเท่านั้น
และทำได้ถึงแย่มาก หากไม่พยายาม
แต่มีสิ่งเดียวที่ทำให้ใบตองอยู่บนลู่นี้ได้คือ “ความอดทน”
ใบตองอดทนไม่แพ้ใคร
ถึงแม้บางครั้งสิ่งที่เรียนหรือทำจะไม่ได้ชอบขนาดไหน
แต่ก็จะกัดฟันผ่านมันไปให้ได้
โดยนึกในใจอยู่อย่างเดียวว่า “ทำเพื่อพ่อแม่..”
.
อาจเป็นเพราะใบตองเติบโตมาในครอบครัวธรรมดา
ไม่ได้มียศหรือมีตำแหน่งที่ใหญ่โต
สมัยเด็กๆ แม่เคยเล่าความฝันว่าอยากเข้ามหาวิทยาลัยที่ใบตองเรียนแค่ไหน
แต่ ณ ตอนนั้นไม่สามารถทำได้
เราเลยยิ่งรู้สึกว่าอยากทำให้ได้ดีที่สุด
เรียนให้ได้สูงที่สุด ทำตัวให้แข็งแกร่งที่สุด
เพื่อเติมเต็มความฝันนี้ให้แม่
ถึงแม้แม่จะไม่เคยร้องขอแต่อย่างใด..
.
จนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
ระหว่างนั่งอยู่บนรถ ก็ได้เผลอระบายกับแม่ในบทสนทนาว่า..
“ช่วงนี้เหนื่อยมากเลยแม่ แต่อีกนิดเดียว
อดทนกัดฟันอยากให้จบป.เอกเร็วๆ..”
“หนูตั้งใจเรียนเพื่อให้พ่อกับแม่แหละใบนี้..”
สิ่งที่เราพูดเหมือนเล่าสู่กันฟังโดยไม่ได้หวังคำตอบนั้น
แม่ได้เอ่ยกลับมาว่า
“ไม่จำเป็นเลยนะลูก..ไม่จำเป็นต้องมีปริญญาเอก”
“แม่ไม่สบายใจเลยที่เห็นเธอเครียด เธอเหนื่อย
หนูไม่จำเป็นต้องเหนื่อยเพื่อให้พ่อแม่ภูมิใจ..”
“ชีวิตของหนู แม่อยากให้หนูทำแต่สิ่งที่หนูอยากทำ แค่นี้ก็ดีใจแล้ว..”
.
.
ตัวเราของเราที่เคยคิดว่าแข็งแรง แข็งแกร่ง
สามารถฝ่าฝันไปถึงจุดหมายที่ตั้งใจได้ทุกเมื่อ
ณ วินาทีนั้น
ได้รู้ตัวเองทันทีว่าแท้จริงแล้ว
เราช่างเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ
ที่เพียงกระเทือนนิดเดียว ก็พร้อมแตกได้ตลอดเวลา..
คำพูดของแม่เหมือนอ้อมกอดที่โอบตุ๊กตากระเบื้องที่แสร้งว่าเข้มแข็ง
ทุกอย่างที่คอยกดดันตัวเอง คอยบอกเสมอว่า “ฉันทำได้”
แต่ความจริงแล้ว
“ฉันยังคงเป็นเด็กที่เปราะบางเหลือเกิน..”
.
.
บนโลกที่ช่างวุ่นวายและเต็มไปด้วยการต่อสู้นี้
การได้รับรู้ว่ามีเพียงหนึ่งคนเท่านั้น
ที่คอยโอบกอดด้วยความอ่อนโยน
และเข้าใจเสมอว่าเราช่างแสนเปราะบาง..
“แค่คนเดียวเท่านั้น..ก็เพียงพอแล้วจริงๆ 😊”
ด้วยรัก
ใบตอง
.
ที่มา:
แรงบันดาลใจ;
หนังสือ “Letters to Sam”
เขียนโดย Daniel Gottlieb
ภาพประกอบ;
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
