คนที่เรียนกฎหมาย
แล้วก็ท่องจำข้อกฎหมาย
เพื่อเอาไปสอบให้ผ่านแล้วก็เรียนจบออกมา
คนพวกนั้น ก็เป็นแค่ ทนายความ อัยการ ผู้พิพากษา
ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับว่าใครจะท่องเก่งกว่ากัน
ทำความเข้าใจในกฎหมายที่ท่องได้มากกว่ากัน
หาใช่นักกฎหมายไม่
คนที่จะเป็นนักกฎหมายนั้น
ในความคิดของผมแล้ว
ไม่ใช่แค่ท่องจำกฎหมาย
แต่ต้องคิด วิเคราะห์ ว่า
กฎหมายที่ท่องจำกันอยู่นั้นมันดี มันถูกต้อง
และเป็นธรรมต่อทุกคนในสังคมหรือไม่
และถ้ามันไม่ดี ไม่ถูกต้อง ไม่เป็นธรรมแล้ว
ก็ต้องออกมาบอกกล่าวให้ผู้คนในสังคมนั้นรู้
และก็ต้องหาทางแก้ให้มันดี ให้มันถูกต้อง
แบบนี้แหละถึงจะเรียกว่านักกฎหมาย
กฎหมายนั้นถูกเขียนโดยคน
ช่องว่างช่องโหว่นั้นย่อมมี
เพื่อใช้เป็นช่องทางให้เอาตัวรอดกันไป
หรืออาจจะเกิดจากการมองที่ยังไม่กว้างพอ
ในขณะที่ร่างกฎหมายออกมา
นักกฎหมายจึงต้องหาทางแก้ไข
ให้ข้อกฎหมายนั้นๆสมบูรณ์มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพื่อให้กฎหมายเป็นเสาหลักของสังคม