ทักษะที่เราได้มาจากประสบการณ์ในโรงเรียน มหาวิทยาลัยมันจะถูกนำมาใช้ในการทำงานไม่ทางใดทางหนึ่ง รวมทั้งทักษะชีวิตในการได้ฝึกปฏิสัมพันธ์กับเพื่อน ครู อาจารย์..การที่ต้องทำการบ้าน ต้องทำรายงาน ทำวิจัย ทำโครงงาน ต้องสอบให้ผ่านเกณฑ์ทั้งหลายทั้งปวงนี่ล้วนต้องเอามาใช้ในการทำงานทั้งสิ้น
บางอย่างที่น่าเบื่อมากเช่นชีวิตต้องมีตารางบังคับ มีตารางเวลาในการเรียน การสอบ การส่งงาน..พวกนี้ในที่สุดจะสำคัญมากเพราะจะทำให้เราทำงานได้
ส่วนเนื้อหาที่เรียนประถม มัธยม มหาวิทยาลัยส่วนใหญ่ไม่ได้ใช้ ใช้ไม่ได้ ล้าสมัยหรือไม่ตรงกับงานที่เราทำ..เนื้อหาที่เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีมันล้าสมัยตั้งแต่ตอนเรียนแล้วเพราะเขามักเอาความรู้เก่ามาให้เรียน..พอเรียนจบกว่าจะทำงานยิ่งล้าสมัยจบแทบจะคนละโลกเลยด้วยซ้ำ
วิชาและสาขาที่เรียนจึงแทบจะเป็นเพียงกรอบกว้าง ๆ ที่จะทำให้เราเรียนรู้ปรับตัวได้ดี ได้เร็วในขณะที่ทำงานจริงเท่านั้น..อาจจะเรียกว่าเรียนวิธีที่จะเรียนรู้ในตอนทำงานมากกว่า
ยิ่งสมัยนี้จะแยกเฉพาะทางมาก ๆ มีสิทธิ์ตกงานได้ง่าย ๆ ..พื้นฐานทางภาษา, คณิตศาสตร์, วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี จำเป็นจะต้องมีทุกคนไม่งั้นลำบากแน่ ๆ ต่อให้จะไปทำงานด้านศิลปะ ดนตรี สมัยนี้ยังต้องชำนาญด้านคอมพิวเตอร์และเทคโนโลยีเลย
ส่วนตัว..เรียนมัธยมสายศิลป์ภาษา ปริญญาตรีทางด้านภาษา โทหลายสาขาแต่สามารถข้ามมาเรียนโทด้านไอทีได้..ทำงานด้านไอทีตั้งแต่ดูแล Network, Web Programming, สอนการเขียนโปรแกรม..ช่วงเรียนโท ยาวนานนั้นเล่นดนตรีอาชีพ
สาขาวิชาเอกจริง ๆ ในมหาวิทยาลัยไม่เคยตรงกับงานที่ทำเลย..แต่ทั้งหมดก็เอาทักษะระหว่างเรียนนั่นแหละมาเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ เพื่อใช้ทำงาน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
