ฉันรักเธอ
เมื่อครั้งยังเด็กฉันเห็นเธอคือแบบอย่าง..
เธออ่านหนังสือเล่มใหญ่ๆ....
เธอกล้าหาญ...
เธอเฉลียวฉลาด....
เธอทำอะไรๆก็ได้ในโลก...
ฉันอยากเป็นเหมือนเธอ ฉันเคารพเธอ ฉันรักเธอ
ฉันชอบที่จะเห็นเธอยิ้ม
ฉันชอบที่จะเห็นเธอหัวเราะ
ฉันชอบในเวลาที่เธอเชื่อมั่นกับอะไรสักอย่าง
ฉันฃอบหลักการในการดำรงชีวิตของเธอ
ฉันบอกกับตัวเองในวัยเด็ก...ว่าโตขึ้น
ฉันอยากจะเก่งเหมือนเธอ
เมื่อตอนห้าหกขวบ..
ฉันจำได้ว่าครั้งหนึ่งเธอตีฉันที่ต้นแขน
ความเจ็บที่แขนน้อยกว่าแผลที่หัวเข่า(ฉันหกล้มน่ะ)
ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเจ็บที่แขน
ฉันร้องไห้เพราะ...
ฉันกลัว
สีหน้าของเธอดูโมโห โกรธ
..นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันชอบเลย
ดังนั้นฉันจึงร้องไห้เสียงดัง..ร้องแบบสะอึกสะอื้น
แต่ดูเหมือนนั่นทำให้เธอยิ่งโกรธ
เธอตีฉันที่แขนอีกที แล้วตะโกนอะไรสักอย่าง
ฉันได้ยินที่เธอบอก แต่ฉันกลับไม่มีสมาธิที่จะฟัง
ฉันมองหน้าของเธอ มองไปที่นัยต์ตาของเธอ
ฉันอยากให้เธอเห็นว่าฉันเสียใจมากกับการกระทำของเธอ
...ฉันอยากให้เธอสงสารฉันเลิกตีฉัน เลิกโมโห
เธอตะโกนดังขึ้นกว่าเดิม พร้อมทั้งโยกหัวของฉันไปมา
“ สิบเก้าแล้วอะไร! สิบเก้าแล้วอะไร !”
เธอตะโกนซ้ำหลายครั้ง
“หนูไม่รู้”
ฉันตอบกลับทั้งน้ำตา รู้สึกเจ็บคอไปหมด
“ยี่สิบ! ยี่สิบ! จำไว้!! คราวนี้นับใหม่!”
ถึงแม้ว่าเธอจะพูดว่า นับ
แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกว่านับอะไร
ฉันแค่ต้องจำคำว่า ‘ยี่สิบ’ ต่อจากคำว่า ‘ สิบเก้า ’
หลังจากที่ต้องท่องหนึ่งถึงสิบเก้าหลายครั้ง ฉันก็จำคำว่ายี่สิบ ไม่ได้สักที
เธอบอกว่าสงสารตัวเองที่มีลูกสาวโง่ๆอย่างฉัน
ฉันก็สงสารเธอที่ต้องมีฉันเป็นลูก
“หนูขอโทษนะคะ”
ม่ามี้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
