#ยังไม่ถึงเวลา
ในวันที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้ามีเพียงหยดน้ำโปรยลงมา หล่อนยืนมองออกไปภายนอกหน้าต่าง เห็นหนุ่มสาวกางร่มหยอกล้อกันทำให้หล่อนหวนคำนึงถึงวันวานที่หล่อนและชายอันเป็นที่รักใช้เวลาอยู่ด้วยกัน มุมปากเหี่ยวย่นยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย นี่ก็ล่วงเลยมา 60 ปีแล้วที่หล่อนไม่ได้รับการติดต่อจากเขา ภายนอกหน้าต่างเริ่มมีหยดน้ำกระหน่ำตกลงมาหนักขึ้นจากเดิม หญิงร่างเหี่ยวย่นเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้พรางกระชับเสื้อไหมพรมที่สวมใส่อยู่ หล่อนหยิบรูปที่สีซีดจางของเขาในอดีตขึ้นมาสัมผัสไปที่ใบหน้าของเขาพร้อมกับน้ำหยดเล็กที่ร่วงลงมาจากตาไม่ขาดสาย หล่อนยังจำวันนั้นได้ดีก่อนที่เขาจะหายลับไป เขาได้บอกกับเจ้าหล่อนว่า‘มันยังไม่ถึงเวลา’ แม้ว่าวันนี้จะล่วงเลยมานานแสนนาน หล่อนก็ยังไม่ได้รับคำตอบว่าสิ่งที่เขาเอ่ยถึงคือเรื่องใด แต่หล่อนก็ยังคงไม่ไปไหน หญิงร่างเหี่ยวพ่นลมหายใจเหนื่อยล้าออกมาพร้อมกับโอบกอดรูปของเขา ได้แต่คิดว่าแม้เวลาจะผ่านไปคงมีเพียงความทรงจำและความรู้สึกของหล่อนเท่านั้นที่ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง หญิงชราค่อยๆเอนตัวลงพิงกับพนักเก้าอี้พรางคิดว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานั้นอีกหรือ หรือต้องรอให้นาฬิกาชีวิตของเจ้าหล่อนหมดไปเสียก่อน คนพูดจะพูดอะไรก็ได้แต่คนฟังนี่สิจำได้ไม่เคยลืมหญิงชราพ่นลมหายใจที่เหนื่อยล้าอีกครั้ง ก่อนจะหลับตาลงด้วยลมหายใจที่โรยริน และจากไปเหลือไว้เพียงร่างที่ไร้วิญญาณ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
