ตอนที่ 1 : ฉันกับจุดเริ่มต้นงานขายบริการ
สัพเพเหระกับแมวโกญจา | At Your Service Series
สวัสดีมิตรนักอ่านทุกท่าน ในซีรี่ย์นี้แมวโกญจาตั้งใจจะถ่ายทอดเรื่องราวประสบการณ์การทำงานในโรงแรม 5 ดาว 5 ดาว + ที่สะสมมากว่า 10 ปี ให้ได้ฟังกัน ทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง
คำเตือน: สาระพอมีอยู่บ้าง ที่เหลือเป็นเรื่องสัพเพเหระ✨
พออ่านชื่อเรื่องแล้วเสียววูบวาบต้องรีบอธิบายก่อนเลยค่ะ ว่ามันคืองานให้บริการนั่นเอง
ฉันคิดว่างานโรงแรมเป็นวงการที่คนในอยากออกคนนอกอยากเข้า ไม่ว่าจะเป็นโรงแรมกี่ดาวก็ตาม
ย้อนอดีตไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วหลังเรียนจบปริญญาโทใหม่ๆ ฉันได้งานเป็นเลขานุการผู้บริหารกับเจ้านายที่มีตำแหน่งทางราชการ เวลากลับบ้านต้องไปยืนรอยกมือสวัสดี งานเลขาฯ ของฉันคือชงชา กาแฟ
ฉันผิดหวังจากการเจอหัวหน้างานที่ประเมินความสามารถการใช้ภาษาอังกฤษว่าต้องเป็น 'เด็กนอก'เท่านั้นถึงจะพูดภาษาอังกฤษได้ ฉันเรียนจบในเมืองไทย ฉันจึงไม่ได้รับความไว้วางใจในการต้อนรับแขกต่างชาติ แต่ด้วยความมั่นใจเกินร้อย "ฉันเก่ง" (อย่าพึ่งรีบเกลียด) ว่าภาษาอังกฤษของตัวเองดีและเก่งไม่แพ้ใครในเวลานั้นจึงได้แต่คิดว่างานอะไรที่จะทำให้เราได้มีโอกาสใช้ภาษาอังกฤษและพัฒนาภาษาอังกฤษของตัวเองให้ดียิ่งๆ ขึ้นไป
ฉันมองเห็นแสงสว่างอยู่รำไรโดยได้แรงบันดาลใจจากพ่อที่เป็นพนักงานโรงแรมมาก่อน
วันหนึ่งพ่อยื่นหนังสือพิมพ์บางกอกโพสต์ให้ บอกว่าที่นี่เค้าเปิดรับสมัคร พ่อคงรำคาญที่ฉันพูดอยู่บ่อยว่าอยากทำงานโรงแรม แต่ไม่ได้เรียนจบการโรงแรม
... แต่ฉันผู้มีใจรักบริการ ชอบช่วยเหลือผู้อื่น ชอบอยู่ในสิ่งแวดล้อมและวัฒนธรรมที่แตกต่าง ชอบสื่อสารภาษาอังกฤษ ฉันผู้มีคุณสมบัติครบถ้วน ฉันพร้อมลุย🙋🏻♀️ก็คุณสมบัติฉันมันเพียบพร้อมตรงตามคุณสมบัติที่ฝ่ายทรัพยากรบุคคลมองหาเลย
ครั้งแรกที่ฉันเห็นประกาศรับสมัครงาน รูปรองเท้าส้นสูงสีดำตัดกับตัวหนังสือสีขาว แว้บแรกฉันกวาดตามองหาตำแหน่งที่มันพอจะเป็นไปได้
'Training Coordinator' และคิดว่าอันนี้แหละได้ ด้วยคุณวุฒิและวัยวุฒิ (ในขณะนั้น)
หลังจากยื่นใบสมัคร ฉันถูกเรียกสัมภาษณ์คุยกันไปมาจนเกือบจะจบแล้ว ปรากฎว่าผู้ประสานงานกรอกตำแหน่งให้ฉันผิด ฉันเลยต้องเริ่มสัมภาษณ์ใหม่อีกครั้ง
ไม่ต้องเดาเลย... ฉันได้งานตำแหน่งเริ่มต้นของฉันคือ Training Coordinator "อย่าหยุดประสานงา" เฮ่ย! เค้าให้มาประสานงาน ไม่ใช่มาประสานงา
ฉันดีใจและภูมิใจในงานที่ได้รับมอบหมายมาก เช้าวันหนึ่งมีเพื่อนพนักงานเคาะประตู แลัวบอกว่าต้องการ กุญแจสำรองตู้ล็อกเกอร์ หรือไม่ก็ขอซื้อถุงน่อง กิ๊ปติดผม จนฉันเริ่มเอะใจกับตำแหน่งที่ทำอยู่ พอได้โอกาสจึงสอบถามหัวหน้างานและพบคำตอบว่า
"ตายจริง นี่ฉันทำงานอยู่ฝ่ายทรัพยากรบุคคล" (จะเป็นโชคชะตาหรือเวรกรรม หรือคำสาป) ต้องรออ่านกันต่อไปค่ะ😄 ก็ใช่สิฉันไม่ได้เรียนการโรงแรมนี่ ฉันไม่รู้
มนุษย์โรงแรมใหม่อย่างฉันทุ่มเททำงานทั้งแรงกายแรงใจ เริ่มงานตั้งแต่ 8.30 -20.30 น. ทุกครั้งที่เงยหน้าขึ้นมาจากคอมพิวเตอร์ ปรากฏว่าหัวหน้างาน และเพื่อนๆ ร่วมออฟฟิศยังไม่มีทีท่าว่าจะลุกกลับบ้าน เป็นอย่างนี้อยู่หลายเดือนจนกระทั่ง...
เรามีเพื่อนร่วมออฟฟิศใหม่ 1 คน แต่นางเป็นพนักงานสัญญาจ้างชั่วคราวไม่ใช่พนักงานประจำเหมือนพวกเรา พอได้เวลา 18.30 น. พี่เค้าก็เก็บของกลับบ้าน
วันหนึ่งเราคุยกันเรื่อยเปื่อยแล้วก็วกเข้ามาเรื่องนี้
ฉัน: "ดีจัง เป็นพนักงานเทมฯ (ย่อมาจากเทมโพรารี่: Temporary) ได้กลับบ้านเร็ว"
พี่เทมฯ : เร็วยังไง ก็ หกโมงครึ่งเหมือนกันนี่นา
ฉัน: "อ้าว! นึกว่าเลิกทุ่มครึ่ง นี่ขนาดสองทุ่มยังไม่มีใครอยากจะลุกกลับบ้านเลย"
พี่เทมฯ : "ไป.. แกหกโมงครึ่งแล้วรีบเก็บของกลับบ้าน"
ฉัน: นี่ฉันเป็นโคฯ (โคออดิเนเตอร์)หรือควายวะ
เรื่องนี้สอนใจว่า ✅
1). ควรอ่านสัญญาจ้างให้ละเอียดเรียบร้อย
2). ทำงานต้องมี work life balance ไม่งั้นชีวิตเราจะพัง
3). เด็กใหม่ ไม่รู้อะไรให้ถาม อย่าอายอย่าไร้สติ
4). คุณสมบัติพื้นฐานของพนักงานโรงแรมย้อนกลับไปอ่านด้านบน⬆️
เอวัง... #งานโรงแรม โปรดติดตามเรื่องราวตอนต่อไป
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
