ชีวิตเรามาถึงจุดนี้กันได้ยังไง..
ก่อนหน้าที่จะมีโควิด ชีวิตเรามีความสุข สะดวก สบายกันแค่ไหน ไปมาหาสู่กันง่ายแค่ไหน มีอิสระแค่ไหน... อาจจะสะดวกจนเราก็มองว่าเป็นเรื่องปกติเรื่องหนึ่ง เรื่องธรรมดาเรื่องนึง ก็แค่วันนึงๆ
แต่ในวันนี้.. วันที่มีโควิด ใครจะคิดว่าโชคชะตามันจะช่างโหดร้ายนัก คนป่วยมีมากมายแต่ก็ไม่มีที่ให้ตรวจโควิด ต้องไปนอนกางเต้นกันข้างถนนข้ามคืนเพื่อให้ได้ตรวจ คนตายเพราะโควิดก็ไม่ได้รับการรักษา ต้องจากไปท่ามกลางพี่น้องที่ก็ไม่รู้จะช่วยคนไข้ได้ยังไง ในเมื่อรพ ไม่มีเตียงให้นอน คนเสียชีวิตเพราะโควิด ญาติพี่น้องก็มาร่วมงานไม่ได้ ชีวิตมันไม่น่าเศร้าไปหน่อยหรอ ถามจริง!
ณ วันนี้ เราทำอะไรกันอยู่หรอ เราจะปล่อยให้ชีวิตของคนต้องมาพลัดพลาดกันไปง่ายๆแบบนี้หรอ มันสมควรจะเป็นแบบนี้จริงๆหรอ แล้วจะเป็นไปอีกนานเท่าไหร่หรอ ไม่คิดจะทำอะไรเพื่อให้ทุกอย่างมันดีกว่านี้จริงๆนะหรอ น่าเศร้ามากนะ ที่เทอไม่คิดจะทำมันให้ดีขึ้นได้เลย สิ่งที่เธอขาด เราว่านะ ไม่ใช่แค่สมอง แต่คือใจ .. ใจที่เข้าใจ ใส่ใจ สงสาร และเป็นห่วง ประชาชน
คำหนึ่งที่ถูกสอนมาเสมอคือให้ปฎิบัติต่อคนอื่น เหมือนเค้าเป็นญาติ เป็นพ่อเป็นแม่ของเรา
ถ้าวันนี้ เป็นญาติคุณละ .. ที่เป็นโควิด ที่ต้องจากไป คุณจะหาทางแก้ปัญหาที่ดีกว่านี้และเร็วกว่านี้ได้มั้ย ฉันอยากรู้จริงๆ
ทุกชีวิตก็มีค่า ทุกชีวิตก็มีที่รัก อย่าคิดแค่ว่าไม่ใช่คุณ ไม่ใช่คนในครอบครัวคุณ .. ไม่ใช้สมอง ก็ลองใช้ใจมอง เผื่อจะได้รับรู้ถึงเสียงความเศร้าของผู้คนในขณะนี้บ้าง
08/07/64
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
