ชีวิตล่าม(สาว)โรงงาน ตอนที่6:
(นายน้อยตอนที่1 )
ของฝากจากเมืองไทยอะไรดี?😄
*** ข้อเขียนต่อไปนี้ เขียนจาก ประสบการณ์ของข้าพเจ้าคนเดียว ซึ่งล่ามท่านอื่นอาจจะไม่เป็นเช่นนี้ ผู้เขียนเพียงต้องการถ่ายทอดอารมณ์ขันเท่านั้น! (เขียนไว้ก่อนเกิดโควิด)
สวัสดีค่ะทุกคน
วันนี้ดิฉันจะมาเม้าส์มอยนายญี่ปุ่นสักหน่อย ซึ่งนายญี่ปุ่น คนนี้อาจจะนิสัยไม่เหมือนญี่ปุ่นคนอื่นเท่าไหร่ อายุยังน้อยแต่ นิสัยเหมือนญี่ปุ่นหัวเก่า คือมีความเกรี้ยวกราด คิดว่างานถ้าจะไปให้ได้ ก็ต้องทำให้มี เพรสเชอมากๆ
แกเป็นผู้ช่วยของ เมเนเจอร์ค่ะ เราเลยเรียกแกว่า นายน้อย
ดิฉันไปดูเครื่องจักรที่ญี่ปุ่นไปกับพี่ Mgr.คนไทย กับเจ้านายน้อย ถ้าดิฉันจะไปกับนายน้อยของดิฉันบอกไว้เลยต้องเตรียมตัวเตรียมใจ
เธอจะเขียนตารางให้ละเอียดมาก ว่าจะเดินทางไปไหน ยังไง ค่ารถเท่าไร โรงแรมอะไรค่าโรงแรมเท่าไร อันนี้ถือว่าโอเคนะ เพราดิฉันจะต้องเตรียมเบิกเงินไปด้วย
แต่สำหรับนายน้อยดิฉัน ต้องมีอะไรมากว่านี้
“เสื้อกันหนาวเอาไปด้วย หิมะตกนะ ใส่สูทนะเธอ”
“รองเท้าก็อย่าให้สูงนัก ฉันขี้เกียจเดินรอเธอ! เสื้อฮีทเทคมีไหม รู้จักไหมฮีทเทคนะ!”
“นี้ฉันซื้อมาฝากสองตัว ของเธอกับ Mgr. กระเป๋าซื้อรึยัง อย่าลืมเบิกเงินด้วย”
อันนี้แค่เล็กน้อย
วันนี้เธอมากำชับดิฉันว่าอย่าลืมของฝาก
ดิฉันบอกว่าขอแปะไปด้วยสิ เหมือนให้แกเป็นตัวแทนจากทางเมืองไทย
เธอหันมา หรี่ตา เชิดหน้ามองสูง แล้วพูด
“ไม่ได้ ซื้อเองซิ ”
ดิฉัน “ ทุเรียนทอดดีกว่า ทรึจิ (นายญี่ปุ่นที่อยู่ญี่ปุ่น) น่าจะคิดถึงขนมไทยนะ กลับไปอยู่ญี่ปุ่นนานละ”
เธอหรี่ตามองดิฉัน แล้วโน้มตัวลงมา...ดิฉันเตี้ยค่ะ จ้องหน้าดิฉันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยใส่หน้าดิฉัน
“ ทุเรียนทอด ถุงละ90บาทนะหรอ ”
แล้วก็เดินหนีไป
ปล่อยให้ดิฉัน คิดเอาเองว่า
“มรึงควรจะซื้อไหมไอ้ทุเรียนทอดนิ ”
ดิฉันก็ใจกล้า หน้าด้านค่ะ เดินตาม
“ทุเรียนทอดอร่อยนะ คนญี่ปุ่นส่วนใหญ่ก็ชอบ ทรึจิได้เป็นของฝากแกจะได้ระลึกถึงเมืองไทยไง”
เธอหยุดเดินค่ะถ้าดิฉันเบรกไม่ทันคงชน แกก็ใช้ท่าเดิมค่ะมือไพล่หลัง ยืดอก หลี่ตาลงล่าง มองหน้าดิฉัน
“ ห้ามซื้อขนมเปี๊ย กับ ทุเรียนทอด นอกจากนี้อะไรก็ได้”
แล้วก็หันหลังกลับ มือไผล่หลังเหมือนเดิม ปล่อยดิฉัน ยืนเซ็งอยู่ตรงนั้นแหละ
เพื่อทุกคนจะจินตนาการไม่ออก ดิฉันมีภาพประกอบค่ะ
นี่คือหน้าสมมุติ นายน้อยดิฉันค่ะ.....
"นี่เธอเข้าใจที่ฉันพูดไหม"
หน้าดิฉัน
" ก็เข้าใจอะน่ะ แต่ว่า"
ตัวเตี้ยไง ต้องแหงนหน้าตลอด
นายน้อย
" ไม่มีแต่"
ดิฉัน
จ้าาาาา....
สุดท้ายนี้ดิฉันจะรอดกลับมาไหมมาลุ้นกันค่ะ
ขอบคุณ รูปภาพจากGoogle ค่ะ
สุดท้าย ดิฉันก็จะซื้อทุเรียนทอดค้าาาา .....
ฮิฮิฮิ....
ปล.มารู้ทีหลังว่า นายน้อยไม่ให้ซื้อทุเรียนทอดเพราะ ญี่ปุ่นบางคนไม่ชอบกลิ่นทุเรียน และทุกครั้งคนไทยไปญี่ปุ่นก็จะซื้อแต่อะไรที่มีทุเรียน กับขนมเปี๊ยะ
ส่วนขนมเปี๊ยะก็แบ่งยากเพราะมันอยู่ในกล่องเดียวกัน เวลากินต้องกินกับชา กินเปล่าๆก็ติดคอ ละเอียดสมกับเป็นคนญี่ปุ่นจริงๆ 😂
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
